I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 1 - Hoofdstuk 4.

~Chyna~

'JIJ??' riep hij. 'Ik?' Ik keek achter me om te checken of hij het niet over iemand anders had maar achter mij was er niets anders dan een muur en het tafeltje met boeken. De jongen bekeek me van kop tot teen. Moest ik hem kennen, of iets? Ik bestudeerde zijn gezicht en zijn lichaam.

Hij had zwart haar en van hoeverre ik het kon zien leken zijn ogen groen. Hij was redelijk groot, veel groter dan ik. Onder zijn T-shirt zag ik duidelijke gespierde armen. Uit zijn T-shirt, richting zijn nek kon je zijn tattoo zien. Er stond iets geschreven in Romeinse cijfers, waarschijnlijk een datum. De jongen zag er iets ouder uit dan mij, minstens 19.

'Ik dacht niet dat ik jou ooit nog ging zien,' zei hij. Ik stond verward naar hem te kijken. Ooit nog ging zien? 'Het spijt me. Ik weet niet wie je bent,' zei ik tegen hem. Als ik iemand op straat zou tegenkomen en die zou dat tegen me zeggen, zou ik eerst beginnen nadenken van waar ik hem zou kennen. Maar niets leek te passen met de herinneringen in mijn hoofd. Ik denk niet dat ik al veel heb gedaan met zwartharige jongens. Aan one night stands deed ik sowieso niet aan.

Wanneer hij iets wilde zeggen kwam meneer Daniëls uit de gang met twee vrouwen. 'Chyna, dit is Martha Stone. Zij heeft hier de touwen in handen in verband met het poetsen. Jou werk zal vaak afhangen van Martha. Zij gaat je ook leren hoe dit hotel in elkaar zit.' Ik keek naar de Martha. Ze zag er heel vriendelijk uit. Ze lachte ook erg spontaan naar me. Eden ging verder.

'En dit is Stella Johnson. Zij is de baas van het restaurant. Als je dienst in het restaurant hebt, moet je naar haar gaan.' Ook zij zag er heel vriendelijk uit. Ze leek een echte kok, vanuit mijn standpunt. 'Zou je me willen volgen voor een rondleiding?' Ik knikte. Eden draaide zich om en schrok van de jongen die er nog steeds stond. 'Meneer Austin, wat doe jij hier?' vroeg hij. Meneer Austin? Ik wist wel dat ik iemand met de naam Austin niet kende. En al zeker geen jongen. 'Ik stond te wachten tot de juffrouw de boeken los liet,' zei hij. Zie je wel? Hij doet ook alsof hij mij niet kent. Dan is het toch bewezen.

'Juist. Chyna?' Hij liet me eerst door de gang gaan. De jongen keek me nog met een kwade blik aan. Wat een raar jochie. 'Ik zal beginnen met de tour en daarna geef ik je je werkschema. Aanpassingen in verband met je jobs kunnen altijd gebeuren.' Ik bedankte hem en we begonnen met de tour van het hotel.

***

De volgende dag stond ik met een goed gevoel op. Gisteren had ik nog niet echt door dat ik bij het grootste hotel van mijn stad werk, maar na een nachtje slapen blijkt het echt zo te zijn. Mijn sollicitatie is gewoon gelukt en ik zal binnenkort iets meer geld verdienen dan normaal. Gelukkig gaat er eindelijk iets goed in mijn leven. Op het moment dat ik aan het ontbijten was, belde Aver y me.

'Helloo?' begon ik. 'En? Zeg alsjeblieft dat het goed is afgelopen gisteren?' Ik grinnikte. 'Wat denk je zelf? Zou ik in zo'n groot bedrijf kans maken om daar te werken?' zei ik voor de grap. Ze zuchtte. 'Het is oké, Chyna. Je hebt tot nu toe gezond geleefd. Extra geld was helemaal niet nodig,' zei Avery. Ik schoot in de lach. Toen ze besefte dat het een grapje was, begon ze te zeuren. 'Jongens, ik dacht echt dat het je niet gelukt was.' Ik grinnikte.

'Dus je hebt de job?' Ik knikte maar bedacht toen dat ik aan het bellen was. 'Ja, ze waren allemaal heel aardig. Vandaag begin ik al.' Ik hoorde haar klappen. 'En vallen de uren een beetje mee?' vroeg ze. 'Wel, het is een zwaar rooster. De weekends zijn nu volledig opgevuld met werk. En meestal moet ik tot laat in de nacht werken. Maar ik moet er maar door. Willen of niet, het is mijn lot.' Ze lachte. 'Het lot vindt je dan niet erg aardig. Ik moet door. Het is al bijna half 9. Ik zie je seffens.' Avery legde af. Ik keek op de klok en schoot ook in actie. Ik sprong op mijn fiets en vertrok naar school.

Het eerste uur had ik koken. Dus dat uurtje kon ik nog even chillen en nadenken over straks. Na school moet ik eerst twee uur naar het hotel om te werken. Ze hebben mij gezegd dat ik eerst een paar dagen alles gewoon moest worden. Na die twee uur moet ik nog eens gaan werken in de pizzeria. Wat heb ik toch een sociaal en druk leven.

Ik liep het lokaal binnen en mevrouw Hunt stond al klaar met al haar potten en pannen. Langzaam begonnen de andere leerlingen ook binnen te komen. Ik ging aan een tafel zitten. 'Vandaag gaan we lasagne maken...' en zo ging de les nog een uur verder.

De laatste les viel weg. De leerkracht van literatuur was afwezig waardoor we eerder weg mochten. Ideaal voor mij, dan kon ik nog even naar huis om me op te frissen voor mijn eerste werkdag. Ik moet zeker een goede tweede indruk maken, zodat ze me niet al direct gaan ontslaan.

***

'Hier is je werkkleding. Het onderste deel is voor het poetsen, het bovenste is voor het restaurant. Iedereen heeft een eigen lockertje waar ze zijn of haar spullen in leggen. Ik zal je de jouwe even tonen.' Martha stapte naar een locker op het einde van de rij. Ze opende het en liet me de kleren er inleggen. '307,' zei ik terwijl ik het nummer las op de locker. Martha gaf de sleutel aan mij. 'Ik zal je even de nodige informatie geven over het werkschema.' Ik keek haar verward aan. 'Dat heb ik toch al gekregen,' zei ik tegen haar. Ze kleefde haar vinger op haar mond om te laten zien dat ik stil moest zijn.

'Iedereen heeft hier zijn vaste taken. Jij bent aangenomen om de poetsdienst en het restaurant te helpen. Wel, technisch gezien klopt dat niet helemaal. Vanaf gisteren is hier een speciale gast gearriveerd. Eentje die we absoluut moeten houden in de toekomst. Hij heeft hier een appartement gekocht door bepaalde omstandigheden. De baas heeft ons bevolen om hem als een koning te behandelen. Wij, Eden, Stella en ik, geven jou de last om hem te dienen. Stel het jezelf maar voor als een dienstmeid.'

Ik stond met mijn mond vol tanden. Hebben ze me daarvoor aangenomen? Om een rijke snob te gaan bedienen? 'Jullie bedoelen toch niet dat ik andere dingen moet doen dan jullie me hebben verteld.' Martha schudde haar hoofd. 'Nee, kind, nee, dat bedoel ik niet. En opgepast, wij zijn een fatsoenlijk hotel. Kijk, wat ik doe voor de gewone klanten en wat het restaurantpersoneel doet, doe jij voor die ene persoon. Wat houdt dat precies in? Zijn kamer elke dag poetsen. Eten brengen en maken voor hem. Voor de rest ons een klein beetje helpen met de andere klusjes,' vertelde Martha me.

Ik begon het beter te begrijpen, maar ik was toch wel verbaasd waarom ze me dat niet eerder hadden verteld. 'Ik begrijp het,' zei ik zo beleefd mogelijk. 'Wel, dan is het tijd om je ultieme gast te bezoeken. Trek dit aan en stel je voor. Kamer 509.' Ze gaf me een ander setje van kleren. Martha ging weg en liet me alleen met mijn gedachten. 1 persoon, elke dag hem en alleen hem bedienen. Ik weet niet of ik dat aan kan.

Denk aan het geld, Chyna...