I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 2 - Hoofdstuk 11.

~Chyna~

'Dat is absoluut onmogelijk.' Ik schrok van haar reactie. Zonder het op te zoeken of verdere informatie na te gaan kwam ze op een besluit. 'Gezichtsblindheid is ongeneselijk,' voegde ze er aan toe. 'Dat weet ik,' zei ik tegen haar. Ik was hier toch niet de dokter. Ik kwam gewoon voor raad. 'Heb je een speciale band met die persoon?' vroeg ze. Ik zuchtte en dacht na. Speciale band? Specificeer speciale band?

'Speciaal?' vroeg ik. Ik wist niet wat ze bedoelde. Waar zocht ze naar? 'Speciaal in de zin betekent die persoon veel voor jou? Is het een familielid die je al drie jaar niet hebt gezien?' Ik keek naar mijn handen. 'Die persoon betekent heel veel voor me,' zei ik zonder details te geven. Dat moest wel genoeg zijn. Ze noteerde iets op haar computer en keek me aan. 'We zullen je moeten onderzoeken,' zei dokter Smith. Ik snapte niet wat ze wilde doen. Ze had me nog nooit moeten onderzoeken. Mijn aandoening zat in mijn hoofd. Het is niet iets dat ik door te vallen op mijn knie krijg.

'Hoezo? Het is toch psychisch.' Ik wist dat zij de dokter was en ik moest niet alles in vraag stellen, maar ze heeft me nog nooit gevraagd voor een onderzoek. Ik vond het vreemd. Was het zo enorm zeldzaam dat ik voor het eerst iemand kan herkennen? 'Kijk, Chyna, ik zal eerlijk met je zijn. 2 % van de wereld heeft deze aandoening. Het is enorm zeldzaam en ongeneselijk. Er bestaan verschillende vormen van gezichtsblindheid: aangeboren, verworven door hersenletsels. Afhankelijk daarvan weet je hoe hard je het hebt.

Omdat jij het al vanaf je 6e hebt door een hersenletsel veroorzaakt door een accident heb je het erg. Wetenschap heeft besloten dat je nooit meer op dezelfde manier kan kijken naar personen zoals andere mensen. Nu je hier zegt dat het je toch gelukt is, is uiterst onmogelijk en riskant. We moeten dit dus zeker onderzoeken,' zei ze serieus. Ik begon wat nerveus te worden. Straks is er iets goed mis met me.

'Wil je me even volgen naar het lab?' De dokter stond op en ik volgde haar. We kamen in een een kamer met allemaal machines. Ik moest onder iets liggen. Waarschijnlijk gingen ze daarmee in mijn hoofd kijken. Het machine bewoog en scande mijn hersenen. Ik dacht ondertussen wat na. Hoe kan het dat deze jongen zoveel met me doet? Ik dacht dat ik alles onder controle had in verband met mijn 'ziekte'. Maar wanneer hij arriveerde, sloeg hij mijn wereld weer op zijn kop. Misschien was het niet zo'n goed idee om bij hem te blijven, ook al waren we geen koppel.

Na tien minuten gingen we terug naar haar bureau. De dokter typte nog van alles op haar computer en vroeg me om op het bedje te gaan zitten. Ze stond op en mat mijn hartslag. Normale controle deed ze altijd. Na een paar minuten ging ik terug voor haar zitten. Ook dat noteerde ze. 'Oké, Chyna, binnen een paar dagen zijn de resultaten binnen en dan zal je nog eens moeten komen om ze te bespreken. Zou ik je nu nog wat vragen mogen stellen in verband met je probleem?' Ik knikte.

'Wanneer heb je deze persoon voor het eerst herkent?' vroeg ze. 'Zondag.' 'En daarvoor of daarna? Niets gemerkt van andere symptomen?' 'Nee, daarvoor kon ik mijn vriendinnen die ik al een paar jaar ken niet herkennen. En daarna nog hetzelfde probleem,' vertelde ik haar. Alweer noteerde ze alles. 'Heb je hem/haar nog herkent daarna?' Ik knikte. 'Ja, een paar keer zelfs. Altijd hem en niemand anders.'

'Wanneer was de laatste keer dat je hem gezien hebt? In welke situatie zaten jullie dan?' Ik dacht na. '3 jaar geleden. De laatste keer dat we elkaar zagen hadden we ruzie. Het was zeer emotioneel,' zei ik tegen haar. Ze knikte. 'Ik weet dat dit niet mijn zaken zijn, Chyna, maar wat is er gebeurt? Misschien heb ik een beter beeld als ik weet in welke situatie je zit. Heeft het iets te maken met liefde?' vroeg de dokter. Ik knikte. Ella was mijn dokter. Waarom zou ik niet eerlijk kunnen zijn?

'Twee jaar daarvoor leerde ik hem voor het eerst kennen. Daarna kwam ik hem tegen en we werden verliefd. Het is best ingewikkeld, maar kort gezegd we konden niet samen zijn. Daarom heb ik verteld dat ik hem niet meer kon zien. Drie jaar later kwam ik hem vrijdag tegen. Van het één kwam het ander en er zijn dingen gebeurt die we allebei niet zagen aankomen. 's Morgens kon ik hem direct herkennen. Hij is een student aan hetzelfde college als ik, dus ik heb hem daarna nog elke dag gezien,' legde ik uit. Ze was een vrouw. Ze zou het wel snappen.

'Dank je, Chyna. Ik apprecieer het dat je je zo open stelt. Ik denk dat we klaar zijn. Ik weet wat ik moet weten. Ik zal je contacteren binnen een paar dagen.' Ik knikte en gaf haar een knuffel. Ik ging naar buiten.

***

'Hoe was het bij de dokter?' vroeg Catalina wanneer ik terug kwam van mijn lessen. Ik was na het bezoek direct naar de universiteit gegaan. 'Ik heb ontdekt dat het veel ingewikkelder gaat worden dan ik dacht.' Ik zette mijn tas weg en liet me vallen op mijn bed. 'Hoe bedoel je?' vroeg ze terwijl ze op mijn bed kwam zitten. 'Mijn dokter vertelde me dat het onmogelijk was dat ik Flynn kon herkennen. Er zal dus iets goed mis zijn.' Ik dacht er nog steeds over na. Onmogelijk? Het woord bleef in mijn gedachten rond slingeren.

'Misschien is het allemaal niet zo erg. En wat weet zij er nu van? Ze zegt dat het onmogelijk is, maar jij zal toch wel weten wat je herkent en wat je niet herkent,' verdedigde Cata mij. Ik grinnikte. 'Ze is een dokter. Zij weet er alles van. Ze zal dit waarschijnlijk nog nooit zijn tegen gekomen.' Ik zette me recht en keek vooruit.

'En wat gaan ze nu dan doen?' vroeg Dawn toen ze uit de badkamer kwam. Ik keek op. 'Ze hebben wat tests afgenomen en vragen gesteld. De resultaten weet ik binnen een paar dagen.' Ze knikten beiden. 'Flynn Austin is belangrijk voor je, is hij niet?' vroeg Dawn. Verschoten keek ik haar aan. Ik had hun het hele verhaal wel verteld, maar als je het niet had gevoeld kon je er je niets bij voorstellen.

'Ja, hij betekent heel veel voor me.'