I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 2 - Hoofdstuk 15.

~Chyna~

Nadat ik te weten was gekomen dat we gingen picknicken, was ik heel opgewonden. Ik had er zin in. Zoiets had ik nog nooit gedaan. Flynn vertelde dat het park dat hij in gedachten had niet ver was, dus we gingen zonder auto naar daar. We gingen via de lobby naar buiten. Maar daar kwamen we iemand onverwacht tegen.

'Kun je me niet gewoon even helpen?' 'Nee, Vanessa, je zal dit echt zelf moeten doen. Als je dit ooit wilt overnemen, zal je je nog meer moet informeren over aandelen.' Een man die aan het praten was botste hard tegen me. Ik hoorde hen praten, maar ik dacht niet dat hij tegen me ging lopen. Ik zag een meisje achter hem. Van het gesprek te horen was het Vanessa. Dat was heel lang geleden.

'Chyna?!' riep de man. Ik keek wat schuldig naar hem omdat ik hem niet herkende. 'Eden,' zei hij tegen me. Ik snapte hem meteen. Ik gaf hem een knuffel. 'Wat doe jij hier?' Ik nam aan dat hij Flynn nog niet gezien had. Ik wees naar Flynn en Eden snapte het. Ik glimlachte. Het was goed om hem nog eens te zien. Eden raakte al snel in de praat met Flynn, terwijl Vanessa me bezorgd aan keek. Had ze een super grote klap gehad sinds de laatste keer dat ik haar zag?

'Ik bijt niet,' maakte ik als opmerking. Het leek er op dat ze haar skills van mensen uitschelden had verloren. Vanessa lachte awkward en ging wat dichter bij me staan. Zo had ik haar nog nooit gezien. 'Ben jij echt Chyna Green?' vroeg ze. Ik knikte. Ik wist dat ik wat verandert was, maar ik was toch geen monster geworden.

'Het is lang geleden, niet.' Zelfzeker kwam ze niet echt over. 'Ja, zeker, hoe gaat het met je?' Ik zag hoe oncomfortabel ze het vond. Ik moest dan toch vriendelijk doen. 'Wel goed, ik heb alleen nog niet echt mijn plaatsje gevonden na high school,' vertelde ze me. Dat merkte ik. 'Ga je het hotel overnemen?' vroeg ik haar. Met zo'n rijke vader en zo'n kans zou je in de lucht moeten springen. Maar zij zag er niet al te vrolijk uit. Het kon ook iets te maken hebben met iets anders. Maar zo herinnerde ik haar niet.

'Binnen een paar jaar misschien. Als enige nakomeling is dat mijn plicht.' Ik zag het al in haar ogen. Haar vader wilde dat ze de baas werd, maar zij wilde duidelijk iets anders. Voor ik nog maar iets tegen haar kon zeggen, begon ze al over mijn leven. 'En jij? Ik heb gehoord dat je in Oxford aan het studeren bent.' Ik knikte. 'Ja, dat klopt. Ik studeer informatica,' vertelde ik haar.

'En wat brengt jullie hier?' vroeg Eden wanneer hij zich meer naar ons keerde en klaar was met zijn intieme gesprek met Flynn. 'Date,' was het enige woord dat Flynn zei. Het is niet dat ik me schaamde. Ik vond het leuk dat onze relatie openbaar werd, maar het ging wel snel. Maar als ik erover nadacht mocht dat wel. We hadden vijf jaar op elkaar gewacht. Dan mag het op een bepaald punt wel eens sneller gaan. En ik wist absoluut zeker dat ik van Flynn hield. Natuurlijk had ik hem dat nog niet verteld.

'Ach, dan gaan we jullie niet meer ophouden. Vanessa en ik moeten toch aan het werk.' Eden vertrok. Vanessa knikte nog eens naar me en volgde hem dan. 'Dat was het meest vage gesprek dat ik ooit heb gehad,' zei ik tegen Flynn. Ik was er nog steeds niet goed van dat Vanessa zo verandert was. Ik herkende haar gewoon niet. En niet alleen haar gezicht, maar ook haar gedrag.

***

Na tien minuten kwamen we aan in het park. Het was een zonnige dag, perfect voor een picknick. Ik en Flynn zochten een mooi plaatsje uit. Hij haalde een deken uit zijn mand en legde het op het gras. Ik was zo verrast dat hij het allemaal had geregeld. 'Hoe heb je dit geregeld vanuit Oxford?' vroeg ik. Ik kon niet geloven dat hij wist dat ik in Oxford zou zijn en dat hij twee weken daarvoor deze picknick heeft geregeld. Dat leek me nogal onmogelijk.

'Ik heb iemand gebeld die me graag wilde helpen.' Meer vertelde hij niet. Hij knipoogde alleen. Flynn zette al het eten dat hij meegebracht had op het deken. Het zag er allemaal zo goed uit. En met de lucht van Cambridge kon er niets meer tussen komen. 'Dit is echt perfect,' zei ik tegen hem terwijl ik een aardbei pakte. Hij glimlachte. 'Alles voor jou.' Ik had niet gedacht dat hij zo'n type jongen was.

'Dus hoe lukt het studentenleven?' vroeg ik aan hem. Ik kon me voorstellen dat het een enorme aanpassing moet zijn. 'Moeilijk. Het is even wennen. Maar ik had niet verwacht dat ik het zo leuk ging hebben.' Flynn knipoogde. Telkens als hij zoiets deed, bewoog mijn hart. De gevoelens die ik nu voor hem heb, zijn nog tien keer sterker dan die van drie jaar geleden. Gek was het.

'Flynn, ik moet je iets zeggen.' Ik besloot eerlijk te zijn over mijn zorgen waar ik de laatste dagen mee zat. Ik wist dat de dokter vandaag, of binnen een dag of twee kon bellen. Ik moest maar eens eerlijk zijn tegen hem. 'Oké.' Hij keek me achterdochtig aan. 'Je weet dat toen ik je hier voor het eerst zag, dat ik je herkende.' Flynn knikte. 'Wel, je moet weten dat dat echt heel zeldzaam is. Het is alleen nog maar bij jou gebeurt. Je weet over mijn ziekte en wat het doet met me.' 'Ik voel me speciaal,' grapte hij. Ik grinnikte, maar stopte al snel.

'Ik ben dinsdag naar de dokter gegaan. Het kan niet dat ik jou als enige herken terwijl ik je drie jaar niet meer heb gezien. Daar hebben ze me gezegd dat het onmogelijk was. Ik kon niet zomaar iemand herkennen terwijl ik al gediagnosticeerd was met gezichtsblindheid. De dokter heeft een aantal testen gedaan en ze gaan me deze week opbellen om die te bespreken. Als ik eerlijk mag zijn, ben ik best wel bang.'

Flynn ging naast me zitten en trok me in een knuffel. Ik voelde me veilig in zijn armen. 'Het komt allemaal wel oké. Volgens mij is het best logisch dat je iemand die veel voor je betekent herkent.' 'Niet voor mij,' fluisterde ik in zijn nek. Hij zweeg. Het kon me allemaal niets meer schelen, zolang ik in zijn armen was. Dat was het enige dat telde.

'Ik hou van je,' floepte ik eruit vooraleer ik het zelf besefte. Flynn liet me los. 'Wat?' Ik had meteen spijt dat ik het gezegd had. Dit was niet het juiste moment. 'Dat bedoelde ik n...' 'Ik hou van je.' Voor ik het kon uitleggen, zei hij het zelf terug. Ik dacht eerst dat ik het niet goed had verstaan, maar dan zag ik zijn ogen. Hij meende het echt.

Mijn mondhoeken krulde en ik duwde mijn lippen op de zijne. Hij was verrast, maar kuste me snel terug.