I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 1 - Hoofdstuk 11.

~Chyna~

'Hier.' Flynn gaf me een flesje water. Ik nam het aan en nam een paar grote slokken. De schok was nog steeds groot van wat er gebeurt was. 'Voel je je al wat beter?' vroeg Flynn. Ik zei niets en keek voor me. We zaten op een bankje. Niemand van ons wou iets zeggen. Flynn zat een meter van me af op het bankje. Het was goed dat hij even afstand hield. Wat er zonet gebeurt was, moest ik even laten bezinken.

'24 november 2018,' zei Flynn uit het niets. Ik keek in zijn richting. 'Chyna Green redt verstrooide Flynn Austin,' zei ik. Flynn keek naar mij. 'Herinner je het?' vroeg hij me. Ik knikte. 'Het deed me er iets langer over.' Ik keek weer voor me. Nadat Flynn mij heeft weggeduwd van de auto die op me afkwam, herinnerde ik me alles weer. Wat er was gebeurt die avond, elk detail van de behandeling van mijn tante.

'Ik heb gezichtsblindheid,' zei ik tegen hem uit het niets. Misschien is het best om nu gewoon alles te vertellen. 'Wat?' zei hij geschrokken. Alweer een persoon die denkt dat het een ongeneselijke ziekte is. 'Ik kan geen gezichten van mensen herkennen, ook al ken ik ze al heel mijn leven. Dat is één van de redenen waarom ik jou niet herkende bij onze eerste ontmoeting. In mijn hoofd leek het alsof ik je nog nooit had ontmoet.' Flynn keek me nog steeds aan. Ik probeerde in zijn ogen te kijken. Het was moeilijk. Zijn ogen stonden nu waarschijnlijk met medelijden en verwarring. Daarom wou ik niet naar zijn ogen kijken.

'Wat is de andere reden?' vroeg hij. Ik keek op. 'Toen mijn tante in die tijd op sterven lag, heb ik voor mezelf wat maatregelen genomen. Ik probeerde alle herinneringen te vergeten, inclusief die avond.' Mijn handen waren ineens heel interessant. Ik wou absoluut Flynns gezicht niet zien. 'Ik wil je helpen.' Flynn schoof dichter naar me toe op de bank. Wat bedoelt hij "ik wil je helpen"? 'Wat?' vroeg ik hem. Ik schoof verder weg van hem. 'Ik ga je helpen met de herinneringen,' zei hij alsof het niets was. Ik stond recht.

'Ik hoef jou hulp helemaal niet. Vergeten wat er gebeurt is, was mijn keuze. Toevallig zat onze ontmoeting daartussen. Wat eigenlijk totaal niets betekende. Ik wou gewoon vriendelijk zijn door je niet te laten sterven. Weet je wat? Ik had me nooit open mogen stellen. Ik had je dit niet moeten vertellen. Iedereen zegt toch hetzelfde. Medelijden, hulp, geld, dat hoef ik helemaal niet. Ik red het prima op mezelf.' Ik liep weg. En met lopen, bedoel ik echt spurten. Ik had dit niet moeten doen. Ik had me nooit kwetsbaar moeten opstellen. Hij is toch zoals iedereen. Me willen helpen? Please? Bullshit...

***

Een week later en ik had Flynn niet meer gesproken sinds die avond. Ik heb aan Emma gevraagd of ze wou wisselen. Ik zei tegen haar dat ik even een paar dagen tijd nodig had. Ik heb dus gezorgd voor Margaret Gold, de vrouw die Emma bediende. Ik moet zeggen, het was niet echt aangenaam. Ik ben veel geslagen en heb veel moeten doen. Och arme Emma. Het was om Flynn te vermijden, maar ik denk dat ik Emma ook een plezier heb gedaan.

Tot op 1 avond waar het allemaal mis ging. Ik had net gedaan in de pizzeria en ik was op weg naar huis. Het was al 12 uur. Ik was doodmoe van het werken. Mijn wang gloeide nog steeds van de slag die mevrouw Gold me een paar uur geleden had gegeven. Ik liep over het grote plein met allemaal cafés. Voor me zag ik een dronken vent die tegen de deur van een huis leunde. Jongens, die was helemaal wasted.

Ik liep langs hem. Ik gaf hem geen blik. Ze maken me nog steeds bang, zo van die dronken pedofielen. Je weet nooit wat ze tegen je doen. 'O, het is mijn meisje.' Ik stopte met stappen. Ik keek naast me en zag dat de jongen me naderde. Nu ik dichter keek was het helemaal geen vent, het was een jongen van ongeveer mijn leeftijd. Hij kwam op me af en pakte me vast. Ik probeerde me van hem af te trekken. Deze dingen vind ik super eng.

'Chyna... Ik ben het, je vriendje,' fluisterde hij in mijn oor. Ik wist nog steeds niet met wie ik te maken had. Nog steeds probeerde ik uit zijn greep los te maken. 'B-L-A-D-E!' riep hij terwijl hij zijn naam spelde. Och, nee, niet hem. 'Blade, laat me los.' Hij hield me nog steviger vast. 'Je doet me pijn,' zei ik kalmpjes tegen hem. Blade kon niet meer helder denken maar misschien kon hij nog naar me luisteren zoals hij vroeger deed.

Mijn pols gloeide van zijn greep. Ik kon ter plekke gewoon in tranen uitbarsten. Ik was moe. Ik had een hele dag gewerkt. En dan komt hij hier met zijn dronken kont me nog lastig vallen. Blade pakte een flesje van de grond. Ik had geen idee wat er in zat. 'Hier, je hebt het nodig,' zei hij. Ik schudde mijn hoofd. Wanneer ging hij me loslaten? 'Je hebt krachten nodig voor straks.' Hij deed de dop van het drankje en liet het in mijn keel zwemmen.

Het brandde. Het brandde heel erg. Ik begon te hoesten. Ik kromp ineen en hield mijn keel vast. 'Wat zat... kuch... daar in... kuch?!' Blade liet mijn pols los en liet me op de grond vallen. Ik begon waziger te zien. De pijn kon ik nog steeds voelen. En het was groot. Net zoals de pijn in mijn hart. Hoe kon hij dit doen?

'Hey, blijf van haar af,' was het laatste dat ik hoorde voordat het zwart werd voor mijn ogen.