I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 2 - Hoofdstuk 16.

~Chyna~

Flynn heeft me gisteren naar huis gebracht. Na de picknick zijn we nog wat gaan wandelen. De rit naar huis duurde twee uur, dus we moesten op tijd vertrekken. Nadat we zeiden dat we van elkaar hielden, ging het beter dan ooit. We hadden weer veel te vertellen. We konden bijna niet zwijgen. Ik weet niet hoe het komt, maar we pasten op zoveel aspecten. Het was makkelijk om van hem te houden.

Ik zat nu in de les te luisteren naar de praktijkles van de computers. Elke week hadden we vier uur praktijklessen. Dat vond ik het leukste. Dan konden we zelf testen wat we hadden geleerd. Na vijf minuten kwam de les op een einde en mochten we naar buiten. Ik vertrok terwijl ik aan het praten was met Flynn. Opeens ging mijn telefoon af.

'Hallo, met Chyna,' begon ik. 'Chyna. Dokter Ella Smith. We hebben de testen binnen van je onderzoek. Heb je even tijd? Ik zou ze graag met je willen bespreken.' Mijn hart stond even stil. Dit was het moment waar ik al een paar dagen wakker van lag. 'Oké, ik kom er aan,' zei ik tegen mijn dokter. Ik legde af en keek bezorgd naar Flynn. 'Ze hebben de resultaten van mijn testen,' vertelde ik tegen hem. Hij zuchtte. 'Moet ik met je mee?' vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. Dit was iets dat ik zelf moest doen. Ik gaf hem een snelle kus en vertrok. Nu duimen dat er niets mis is met mijn hersenen.

Ik deed mijn best om zo snel mogelijk bij de dokter te geraken, maar ik zag er nogal debiel uit toen ik probeerde te spurten. Dus stapte ik gewoon naar daar. Na tien minuten kwam ik aan bij de wachtzaal. Ik ging zitten. Ik moest mijn zenuwen onder controle houden. Het kon ook goed nieuws zijn. Er kon helemaal niets mis met me zijn. Dat zou ook kunnen. Maar toch was ik nerveus. Waarschijnlijk omdat deze aandoening me al achtervolgd van toen ik klein was. Als het nu nog erger zou worden, zou mijn wereld echt instorten.

'Chyna Green?' Ik tilde mijn hoofd op. Ik stond op en ging naar het bureau van Ella Smith. 'Goed dat je zo snel kon komen.' Ze glimlachte. Dat was een goed teken. Toch? 'De resultaten zijn binnen. Nu je hoeft je geen zorgen te maken. Er is niets slecht binnen gekomen.' Ik zuchtte opgelucht. Dat is toch al goed nieuws.

'Alles is normaal op de scans. Er zijn geen enkele zaken waar we ongerust over moeten zijn.' Ik knikte. Dat klonk geweldig goed. 'Maar...' Oei, daar kwam het al. '... het slechte nieuws is dat we helemaal geen idee hebben waarom je die ene persoon wel kon herkennen. Ik denk niet dat het iets is dat we moeten negeren, aangezien je hem dus al drie jaar niet meer hebt gezien. Ik zou graag nog wat meer testen willen doen, maar mijn collega heeft gezegd dat het weinig zin heeft.' Ik keek haar verward aan. 'Waarom heeft het weinig zin?'

'De hersenen zijn ingewikkeld. De testen die we hebben kunnen nooit precies zeggen wat je denkt, wat je ziet, wat je wilt. Dat is natuurlijk normaal. Niemand kan dat. Daarom weten we ook zo weinig van gezichtsblindheid en andere aandoeningen met de hersenen. Het is niet zoals een been. Als het gebroken is, weten we meteen wat me moeten doen. Hersenen zijn gecompliceerd. We kunnen er niet veel van afleiden. En dat is niet anders dan jou hersenen. Ik zou je graag een ander antwoord willen geven waardoor je tenminste weet waarom je die persoon kan zien, maar die heb ik dus niet.'

Ik nam een hap adem. Dat was veel om in te slikken. 'Ik begrijp het. Ik ben toch al blij dat jullie niets erg zien.' Ik was erg opgelucht. Maar dat veranderde niet het feit dat ik nog steeds niet wist waarom ik Flynn als enige kan herkennen. Toen ik in mijn bed lag en niet in slaap kon geraken voor de zoveelste keer, was ik aan het bedenken wat het kon zijn. Het kon zijn dat ik Flynn drie jaar niet gezien had en dat ik hem daarom herkende. Misschien hadden mijn hersenen het moeilijk om iemand te herkennen die je net ontmoet, maar als er wat tijd over gaat dat je ze dan kent.

Maar die theorie klopte niet. Donderdag kon ik Martha, Eden en Vanessa niet herkennen. En ook hen had ik al geen drie jaar gezien. Het was dus een mysterie. 'Ik wil wel dat je elke maand nog eens komt en ons updates geeft over de situatie. Het kan zijn dat je binnen een maand hem niet meer herkent of misschien wel een andere persoon ook herkent. Daarom wil ik nu regelmatige afspraken.'

Ik knikte. Dat leek me redelijk nuttig. 'Dank je.' Ik gaf haar een knuffel en liep naar buiten. Wel, wijzer was ik er niet op geworden, maar ik was toch blij. Ik ging de straat op en belde Flynn. Ik wilde hem het goede nieuws vertellen. 'Hey, babe,' hoorde ik aan de andere kant. 'Hoe was het?' vroeg hij. 'Goed. Ze hebben niets gevonden waarover ik me zorgen moet maken. Maar ze weten wel niet de oorzaak waarom ik je kan herkennen,' vertelde ik hem. 'Wel, dat is toch al goed nieuws.' Ik stopte en wachtte op het groene licht om over te gaan. 'Ja, ik had het erger verwacht.' Ik ging het zebrapad op toen het groen werd.

'Nu kan ik weer sla-' In minder dan een seconde zag ik witte autolichten op me afkomen. Mijn reflex vertelde me om aan de kant te gaan, maar ik stond vastgenageld aan de grond. Ik zag de ogen van de bestuurder niet op me gericht. De angst die me deed staan, bleef in mijn lichaam zitten.

Alles werd zwart.