I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 1 - Hoofdstuk 23.

~Chyna~

Flynn parkeerde op het gras. We zaten een halfuur in de auto. Ik had geen idee waar we waren. Onderweg vertelde hij steeds dat het een verrassing was. Ik haat verrassingen. Ik wil altijd graag weten wat er me te wachten staat. Maar deze keer vond ik het niet zo erg omdat ik bij Flynn was.

Ik stapte uit de auto en nam mijn tas mee. 'Waar zijn we?' vroeg ik terwijl ik rondkeek. 'Dat zal je wel zien,' zei hij mysterieus. Ik zuchtte, maar glimlachte toch. Ik liep rond de auto naar Flynn. Hij nam mijn hand en we volgden het pad. We waren in een bos. Het was erg verlaten en ik hoorde veel diertjes. Was het wel oké dat we hier waren?

Na tien minuten stappen stopte Flynn bij een boom. Ik keek omhoog en volgde de stam van de hoge boom. Flynn ging op zijn knieën zitten en raakte de blaadjes aan die voor de boom lagen. Er stond een kruis aan de boom. Een hout kruis dat met spijkers in elkaar zat. Op de horizontale balk stond iets in stift geschreven: Thomas Austin 5/9/1970 – 14/5/2012. 14 mei? Is dat niet vandaag? Is zijn vader vandaag overleden?

'Pap. Het is al 8 jaar geleden. 8 jaar geleden sinds ik je niet meer heb geknuffeld. 8 jaar geleden sinds ik je niet meer heb gesproken. 8 jaar geleden dat we samen football in de tuin speelden. Al die tijd heb ik zonder je moeten leven. And hell, dat is niet gemakkelijk.

Ben je trots op me, papa? Of heb ik het weer verkloot, zoals je vroeger soms zei. Kun je zien wat ik allemaal doe van daarboven? Ik heb misschien niet gedaan wat je altijd wou, maar ik ben gelukkig. Hopelijk vind je dat genoeg. Ik mis je. Ik mis je zo har-' Flynn begon te snikken. Ik ging op mijn knieën en legde hem op mijn schouder om hem uit te laten wenen. Dat was er dus met zijn vader. Ik herinner me nog dat hij dat eens fluisterde toen ik in zijn kamer was.

Flynn bleef nog een paar minuten huilen op mijn schouder. Ik vond het lief dat hij z'n gevoelens aan me toonde. Dat doen niet veel jongens. Daarna hebben we nog wat gewandeld. Flynn had even wat lucht nodig. Toen we voor een meer stonden, begon hij te praten. 'Mijn vader is vergiftigd door mijn eigen moeder.' Ik schrok. Die had ik niet zien aankomen. 'Flynn,' fluisterde ik. Ik nam zijn hand en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik luisterde aandachtig naar zijn verhaal.

'Toen ik 11 was, vond ze het nodig om hem te vermoorden. Alsof het nooit haar echtgenoot was, alsof ik nooit haar kind was. Mijn vader was meteen gestorven. Hij moest jammer genoeg haar gezicht nog zien toen hij doodging. En zo kwam hij de waarheid te weten dat mijn moeder gewoon een psycho was. Een maand later hebben ze haar opgepakt in Italië voor moord. Ze zit nog steeds in de gevangenis en komt in 2022 weer vrij, tenzij ze haar vroeger loslaten.' Hij zuchtte. Ik wreef met mijn andere hand over zijn arm als teken dat ik voor hem was.

'Dat moest verschrikkelijk voor je zijn,' fluisterde ik. Flynn legde zijn hoofd op de mijne. 'Dat was het ook,' fluisterde hij terug. 'Dankje.' 'Waarvoor?' vroeg hij. 'Dat je het me heb verteld. Dat was niet makkelijk voor je. Weet dat ik er altijd voor je ben, in welke omstandigheden ook,' zei ik met volle overtuiging. Ik meende elk woord dat ik zei.

Flynn tilde zijn hoofd terug op en deed me omdraaien. We stonden voor elkaar. 'Dat geldt ook voor mij. Je kan me alles vertellen.' Ik knikte. Nu ik eraan dacht, ik had hem nog niet verteld over mijn ouders en mijn tante. Hij wist dat mijn tante dood was en hij wist dat ik gezichtsblindheid heb. Maar de oorzaak had ik hem nog niet verteld.

Op het moment dat Flynn me een zoen wou geven, ging mijn telefoon af. Ik pakte mijn gsm uit mijn tas. Herinnering: Hotel. 'Shit, ik moet over een halfuur in het hotel zijn,' zei ik frustrerend. Flynn pakte mijn hand en we renden naar de auto. Het deed ons al een halfuur om te rijden dus we moesten snel zijn. Toen we in de auto zaten, nam ik een grote hap adem. 'Kom om 11 uur naar Pizzeria La Margherita. Ik zal je een cursus "Chyna Green" geven.' Flynn grinnikte en startte de auto.

***

'Ik zie je zaterdag.' Lia zwaaide en vertrok. Ik zei haar gedag en ging verder met het opruimen van de pizzeria. Flynn ging hier bijna zijn. Hopelijk had geen moeite met mensen die hem herkenden. Ik ging vanavond vertellen over mijn verleden. Ik was zo zenuwachtig. In mijn hele contactbundel weten 2 mensen over mijn verleden. Het is een heel moeilijk onderwerp waar ik niet met iedereen over kan praten.

Flynn kwam lopend het restaurant binnen. Ik schrok me enorm toen ik hem zag. 'Juist ontsnapt,' zei hij toen hij binnenkwam. Ik lachte en ging verder met opruimen. Flynn ging ondertussen zitten. Het laatste wat ik deed was het geld tellen en toen dat gedaan was, ging ik bij Flynn zitten. Ik zuchtte. 

'Moe?' vroeg hij. Ik knikte. 'Het was een lange dag,' zei ik geeuwend. 'We kunnen dit gerust een andere dag doen. Ik zie dat je nu heel graag wilt slapen.' Ik schudde mijn hoofd. 'Het moet eerlijk zijn. Ik kan je toch niet laten gaan nadat je zo'n bom hebt achtergelaten over de dingen die je hebt meegemaakt.' Hij grinnikte.

'Je weet dat ik gezichtsblindheid heb,' begon ik. Flynn knikte en ik ging verder. 'Ik ben er niet mee geboren. Er is iets gebeurt waardoor ik het heb gekregen. Op 3 juli 2008, toen ik 6 was, werden ik, mijn vader en mijn moeder platgereden door een dronken chauffeur van een vrachtwagen. 

Mijn ouders waren tijdens het ongeval al gestorven. Ik lag daarna nog twee maanden in coma. Toen ik wakker werd, zag ik ineens een vrouw voor me staan. Het was mijn tante die ik al lang niet meer had gezien. Zij besloot om me in huis te nemen omdat ik geen ouders meer had.

In het begin leek er niets aan de hand te zijn. Niemand had door dat er iets mis met me was. Maar wanneer ik foto's van mijn ouders niet meer herkenden, ging ik terug naar het ziekenhuis. Ik had prosopagnosie of gezichtsblindheid. Dat kan best traumatisch werken op een kind van 6. Maar ik probeerde ermee te leven.

9 jaar later werd mijn tante erg ziek. Ze had leukemie. Twee jaar erna is ze gestorven. Ze was een geweldige vrouw. Ze heeft voor mij veel achtergelaten. Ik was niets dan dankbaar voor haar. Op het moment dat ik met haar leefde, maakte het voor mij niet veel uit dat ik geen ouders had. Ik had mijn tante. En dat was meer dan genoeg. Alweer stortte mijn leven in toen ze stierf. Ik kreeg het huis van haar en ging alleen wonen, hoewel ik nog te jong was.

Tot op de dag van vandaag zit ik nog steeds met geldproblemen. Als achttienjarige tiener eten, rekeningen, elektriciteit, school en kleren betalen zonder enige hulp is nog steeds wat moeilijk. Daarom heb ik mijn handen vol met mijn jobs.' Ik keek Flynn aan toen ik gestopt was met praten.

'Chyna,' fluisterde hij op dezelfde manier als wanneer ik dat bij hem zei.