I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 2 - Hoofdstuk 18.

~Flynn~

Woensdag 29 maart, 15u16

Vier dagen laten en Chyna was nog steeds niet wakker geworden. Ik zat nog steeds in de wachtkamer. Af en toe kwam de rest er ook bij zitten, maar ze gingen wel naar huis. Begrijpelijk. De dokters hadden ons gezegd dat ze nu in coma ligt. Ze gingen vandaag testen doen om te kijken of ze al alleen kan ademhalen. Waarschijnlijk zouden we haar daarna mogen bezoeken.

Degene die Chyna omver heeft gereden, mag vandaag het ziekenhuis uit. Natuurlijk wacht hem nog een lange procedure in verband met het accident. Hij zou nog niet snel op vrije voeten lopen. En terecht. Dronken achter het stuur op een klaarlichte dag is heel strafbaar. En zeker als je dan nog een accident had veroorzaakt. En dan absoluut als het slachtoffer Chyna Green was.

Ik had het moeilijk om mijn gevoelens te controleren. Ik wilde al dagen wenen, maar de tranen vloeiden niet uit mijn ogen. Ik was ongerust, moe, bang, verdrietig. Mijn hart deed heel veel pijn. Ik kon me niet eens voorstellen hoe Chyna zich nu voelde. De pijn die haar lichaam brak. Ik hoopte dat ze bleef vechten. Nog een laatste keer.

'Is er nog nieuws?' Ik keek op en zag Catalina en Dawn. Ik schudde mijn hoofd. Ze gingen naast me zitten. 'Flynn, je moet echt eens naar huis. Pak een douche en rust even. Je zit hier al vier dagen,' zei Catalina tegen me. 'Ik ga hier niet weg voordat ik haar gezien heb,' zei ik kwader dan dat ik wou. Ik was gewoon zo gefrustreerd door deze hele plaats. 'Ze redt het wel. Ze is sterk,' vertelde Dawn me.

'Wat als ze er geen zin in heeft? Wat als ze alles wilt losmaken? Haar leven is niet altijd even gemakkelijk geweest.' Het zou goed kunnen dat ze alles wilde verlaten. Het zou niet gek zijn. Na alles wat ze heeft meegemaakt, snap ik heus wel dat ze er niet meer door wil. 'Dat geloof ik niet. Ze zal alles proberen om terug bij ons te geraken,' stelde Dawn me gerust. Ik wilde het geloven.

'Chyna Green?' Ik stond op en liep naar de dokter. Hopelijk waren de testen goed verlopen. 'Ze heeft de testen succesvol afgelegd. Ze kan zelf terug ademen. Ik denk dat het wel tijd is dat jullie haar een bezoekje brengen. Misschien helpt dat haar om wakker te worden.' Ik knikte. Ik was zo opgelucht dat ik haar eindelijk mocht zien. We volgden de dokter naar Chyna's kamer. 'Ik laat jullie alleen.' Catalina knikte en ging binnen.

Chyna lag op een ziekenhuisbed. Haar been was helemaal ingewikkeld met verband. Rond haar middel had ze een stevige band. Om haar hoofd zat een witte band. Haar rechter pols had ook een verband. Ik haatte het om haar zo te zien. Haar ogen waren gesloten en ze nam rustig adem. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze was nog steeds prachtig, zoals ze altijd al was. Haar linkerarm stond vol blauwe plekken. Ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn ze had. Wie durfde mijn engel zo pijn te doen?

Catalina ging op de stoel naast het bed zitten. Ze pakte haar rechterarm vast en keek haar aan. Ik stond nog steeds stokstijf te kijken naar haar. Ik voelde me zo schuldig, ook al was het niet mijn schuld. Ik kon het gewoon niet verdragen om haar zo te zien. Dawn ging op de andere stoel zitten aan de andere kant van Chyna. Ze legde haar hand op haar hoofd. Ik nam een grote hap adem en ging wat dichter bij haar staan.

'Ik heb gehoord dat jullie binnen mogen.' We keken alle drie in de richting van de deur. Daar stond haar dokter. Ze stapte naar Chyna en ging naast me zitten. Haar gezicht werd gevoelloos. 'Al nieuws?' vroeg ze. 'Ze hebben wat testen gedaan en nu kan ze alleen ademen,' zei Catalina. 'Het beste is om tegen haar te praten. De patiënten worden dan meestal sneller wakker,' gaf dokter Smith ons als advies.

Na twee uur besloten Dawn en Catalina om te vertrekken. Ik zat ondertussen op de stoel naast Chyna. 'Ga eens naar huis. Kom morgen terug. Je hebt wat rust nodig,' zei Catalina tegen me. Ik knikte. 'Ik zal wel zien.' Nu ik haar gezien had, was ik toch al wat opgeluchter, maar ik wilde nog steeds bij haar zijn. De dokter zat op de stoel tegenover me. Ik pakte Chyna's hand vast.

'Ben jij de jongen van drie jaar geleden?' vroeg de dokter opeens. Ik schrok. Ik wist niet dat Chyna over me praatte. 'Ja,' zei ik kort. Ze knikte. 'Dus je weet over haar aandoening en de reden waarom ze bij mij is geweest.' Ik knikte. 'Je betekent veel voor haar. Ik zag het in haar ogen toen ze me vertelde over jou.' Een glimlachje kwam bij me kijken.

'Nu snap ik waarom ze vertelde dat het moeilijk was tussen jullie. White Ocean?' zei ze plotseling. 'Flynn Austin,' stelde ik mezelf voor. 'Mijn dochter is een grote fan van jullie band.' Ik grinnikte. Daarom kende ze me dus. 'Denk je dat het goed komt met haar?' vroeg ik een tijdje later.

'Chyna is een sterke vrouw. Ik weet zeker dat ze hierdoor komt. Ik hoop alleen dat haar gezichtsblindheid niet in de weg zal staan.' 'Hoe bedoel je?' vroeg ik. 'Ze heeft een hersenschudding. Vijftien jaar geleden gebeurde dit ook. Toen werd ze aangesteld met gezichtsblindheid. Ik wil optimistisch zijn, maar ik kan het niet helpen om me af te vragen of het erger is geworden. Of ze zich wel nog iets zal herinneren.'