I Can See You ✔️ (DUTCH)

Deel 1 - Hoofdstuk 16.

~Flynn~

Toen ik tien werd, merkte ik iets verdachts aan mijn moeder. Ze was niet de vrouw die ik altijd gewend was. Ze deed afstandelijk en liet me altijd alleen achter als ik iets met haar wou doen. Mijn vader merkte het ook maar maakte er geen probleem van. Of dat dacht ik toch toen ik zo oud was. Vanbinnen was hij waarschijnlijk gebroken omdat zijn vrouw hem geen aandacht meer gaf. Op die leeftijd dacht ik alleen aan mezelf en was ik verdrietig omdat ze niet meer met me wou spelen. Ik had niet eens gedacht aan wat vader zou voelen.

Een halfjaar daarna betrapte ik haar met een andere man. Ik was met mijn beste vriend Carter op weg naar de gameroom. Achter een hoek zag ik haar kussen met een man die minstens tien jaar jonger was dan haar. Ik walgde en liep weg. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om het te vertellen aan mijn vader. Hij zou instorten en dat kon ik mijn moeder niet laten doen. Dus ik zweeg. Als tienjarige jongen leek dat me de beste oplossing.

Mijn vader was mijn idool. Ik had een super goede band met hem. Hij hielp me met alles waar ik mee vastzat. Ik aanbad hem. Ik keek naar hem op. Er kon niemand zo fantastisch zijn als hem. Daarom begreep ik niet waarom mijn moeder zo bezig was. Waarom had ze iemand anders nodig als ze pap al had? Ik begreep het niet, dus ik confronteerde haar.

'Wat deed je daar?' was het eerste wat ze zei toen ik haar gezien had. Niet eens een verontschuldiging, niet eens geween, gewoon mij de schuld geven van haar fouten. Ik voelde me vies. Ik wilde niets meer met mijn moeder te maken hebben. Maar die beslissing kon ik niet zomaar maken. Ik wilde er nog steeds zijn voor mijn vader wanneer hij het nieuws zou horen.

Mijn moeder heeft het hem nooit verteld. Tot de dag dat ze hem vergiftigde, heeft ze het hem nooit verteld. Het leek niet iets dat aan mij was om te vertellen. Nu leef ik nog steeds met de gedachte dat mijn vader zo verward was toen hij doodging. Ik heb me altijd afgevraagd of hij pijn had toen hij doodging. Maar natuurlijk had hij dat. Een gebroken hart kan veel meer pijn doen dan een steek met een mes.

14 mei 2012. 8 jaar geleden heb ik hem gevonden in zijn kamer. Bewusteloos. Aan de ene kant was ik er blij om dat ik hem niet heb moeten zien doodgaan, aan de andere kant had ik misschien Beatrix kunnen stoppen. Toen ik hem daar zag, wist ik meteen dat zij het was. Wanneer de politie haar vond, zat ze in Portugal. Daar zat ze dan. Te genieten van haar nieuwe leven met haar nieuwe man. Alsof ze nooit was getrouwd met mijn vader. Alsof ik nooit uit haar vagina geboren was. Alsof ze alles was vergeten wat we ooit hadden meegemaakt.

Tot op de dag van vandaag zit ze nog steeds in de gevangenis. Het bleek dat ze nog meer misdaden had gepleegd. Het was niet de eerste keer dat ze iemand had vermoord. Voor mij was ze toen al lang dood. Ik moest nooit nog iets van haar hebben. Ze heeft de enige persoon, die ik ooit had vertrouwd, vermoord. Ze heeft de man waarmee ze een leven mee op heeft gebouwd gedood. Hoe ziek in haar hoofd moest ze zijn.

Na de dood van mijn vader hebben de ouders van Carter me in huis genomen. Ze waren zelfs toen mijn vader nog leefde als tweede ouders voor me. Ik ben hun heel dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan hebben. Carter heb ik leren kennen in de kleuterklas. Sinds dan waren we onafscheidelijk.

In januari 2016 veranderden we samen van school. Onze "bad-boy-acties" werden op onze vorige school niet getolereerd. We leerden Noah en Lewis kennen. Noah was net zoals ons een bad boy. Hij was zeer geliefd bij de meisjes en kon het niet laten ze te versieren. Hij was een jaar ouder dan ons maar gedroeg zich als iemand van 18. Lewis was een iets stillere kerel. Hij was de buur van Noah maar ze waren toen niet echt vrienden. Pas toen wij erbij kwamen werden ze goede vrienden. Lewis is twee jaar ouder. Hij is erg volwassen.

We werden heel close vrienden en besloten een band te vormen. Lewis leerde me gitaar spelen. Noah kon al goed drummen toen we hem leerden kennen. Carter dacht dat hij niet kon zingen, maar toen hij zijn mond open deed leek het alsof een engel bezig was. Hij werd dan ook de zanger van onze groep met zijn vocals.

'Nu de bandnaam? Wat dachten jullie van "Noah & The Guys"?' stelde Noah voor. We schudden alle drie onze hoofden. 'Absoluut niet,' vertelde Lewis hem. Ik grinnikte. 'Da's verschrikkelijk,' deed Carter er nog een schepje bij. 'TBTS?' stelde Carter daarna voor. 'Waar staat dat voor?' vroeg ik. 'ThrowBack To Summer,' antwoordde hij alsof we dom waren. 'Pfff, veel te lang,' zei ik. 'Noah,' zei Noah. Lewis duwde hem van zijn stoel. 'Hou je mond,' zei hij. 'Wat? Dat is toch niet lang. Noah is kort en bondig.'

We draaiden alle drie met onze ogen. 'Hebben we zelfs een thema?' vroeg Lewis. 'Thema?' Ik en Carter snapten niet wat hij bedoelde. 'Een thema van hoe onze liedjes gaan zijn. Misschien kunnen we zo onze naam kiezen,' zei Lewis. Ik schudde mijn hoofd. 'Nope, geen thema.' 'We hebben wel besloten dat onze liedjes over liefde gaan en privé-problemen. Misschien ook iets over natuur,' zei Carter. Ik knikte. 'Wat vinden jullie van Black Sea?' vroeg Noah. Ik knikte. 'Hoo, die is goed,' zei ik. 'Misschien iets minder donker,' vertelde Lewis. 'White Ocean?' Carter keek ons twijfelachtig aan. 'Goeie, bro,' zei Noah. Ik knikte ook. 'Beslist. Wij zijn White Ocean.'

Zo begon ons verhaal. In de zomer brachten we ons eerste nummer uit. Al snel werden we herkend in het openbaar. Onze band deed het beter en beter, telkens als we een nieuw nummer uitbrachten. We waren alle vier super blij. In 2018 kondigde onze platenmaatschappij onze eerste tour. We waren verbaasd dat de mensen in andere landen ons kenden. We waren zeer dankbaar.

Een week voor onze tour ging ik een wandeling maken. Dat was een zeer slechte keuze. Ik kwam terecht in een zwerm van gillende tienermeisjes. Dat is wanneer ik Chyna Green ontmoette. Vanaf toen kon ik aan niets anders denken dan aan haar. Ik was dankbaar dat ze me niet liet doodgaan. Ze was ook gewoon zo mooi. Haar zilver haar schitterde in het maanlicht toen ik tegen haar liep. Wanneer ik in haar blauwe ogen keek, vergat ik waar ik mee bezig was.

Het effect dat ze toen op me had, was niet verdwenen toen ik haar na een halfjaar opnieuw zag.