KARANFİL(TAMAMLANDI:)))

"11"

Kapının kolunu tutarken ağzıma kapanan ellerle çığlığım boğazımda tıkanmış sırtımı değdiği bedenle şok olmuştum. Şimdi burada tek başıma ölecektim. Ellerimin arasında titreyen telefon ile korku bütün bedenimi ele geçirmişti........................................

..........................................

Sırtımın yaslı olduğu beden ile burnuma dolan koku ile derin nefes aldım. Arkamdaydı, nefesim kadar yakındı. Bedeninin sıcaklığı bütün bedenimi ele geçirmiş gibiydi. Nefes alamıyordum, aldığım her zorlu nefeste ruhuma karışıyordu. Dudaklarını hissettiğim saçlarımın arasında ağzımdan kaçan hıçkırıkla ellerini gevşetip ağzımdan çekti. Göbeğimin üzerinde ki eli halen duruyordu. Baskısını git gite artırdığı elinde tekrar hıçkırdım. Burnunu sürtüğün de dudaklarında

'Karanfil' diye söyledi. Nasıl oldu da kokunu ve sesini bu kadar özleyebildim demek istedim. Boğuk gelen sesi karnımın üzerinde titreyen eli aslında aynı duyguları hissettiğimizi kanıtlamıyor muydu. İçimde hissettiğim duyguların ağırlığıyla

'M-Murat' diye kekelememle

'Bana ne yaptın sen' diyerek sırtımı kendine daha çok bastırdı. Aramızda ip bile geçemeyecek kadar yakındık tek beden gibi, tek nefes gibi.....

'B-ben bir şey yapmadım' diyerek baskısını azaltmak adına sağlam olan elimi elinin üzerine koydum. Gözlerini görmeye ihtiyacı vardı benliğimin. Derin bir nefes aldıktan sonra, saçlarıma sürttüğü dudaklarını bastırarak

'Gidiyorum' diyen adam ile nefesim, göğsümde tıkandı. Hiçbir şey diyemedim, diyebilecek güce sahip değildim. Sadece kokusunu içime çekerek

'Git' diye söyledim. Binlerce gitme diye bağıran dilimi zapt etmeye çalışırken. Gidiyor diye bağıran kalbime ket vurdum.

'Bir daha görmeyeceksin' diyerek konuşmaya devam ederken put gibi durmuş tepki veremiyordum. Aklımla, kalbim arasında sıkışan benliğim de beni yarı yolda bırakmıştı,

'Git' diye söyledim tekrardan. Gitme demeye cesareti olmayan bir korkaktım ben. Aşk zaten cesareti olan insanların işiydi, korkakların değil...

'Kokunu özleyeceğim' diyen adama, kokun olmadan artık nasıl yaşayacağım diye soramadım. Sessizce bekledim. Sessizliğimden anlasın istedim. Yavaşça baskısını azalttığı elinin üzerinde ki elim büyük bir hayal kırıklığı ile yanıma düştü. Sadece o vardı şimdi.

'bana dön' demesiyle emir bekleyen benliğim itaat ederek ona doğru döndü. Kafamı kaldırmadan ayakkabılarımızın uyumsuzluğunu izledim bir süre. Dolan gözlerim bu gece beni yarı yolda bırakacağını belli eden cinsteydi.

'Kafanı kaldır' ağır bir şekilde kaldırdığım bakışlarım ile Gözlerimin değdiği kahveleri son görüşüm müydü şimdi? Peki son olmasını istemeyen kalbime nasıl söz geçirecektim. Dolmaya başlayan gözlerime giren acı kahveler baktım. Acı mı vardı o gözlerde? Yoksa vazgeçiş mi?

'Karanfil seni özleyeceğim' diyerek dudaklarıma kapanan dudaklarla, gözümden akan damlaya engel olamadım. Şimdi çilek tadına tuzlu yaşlarım eklenmişti. Öptü beni ağır ağır tadını kazımak ister gibi. Sarıldı kemiklerimi kıracak kadar. Kokumu içine çekti ciğerlerine bir ömür yetecek kadar. Peki ben ne yaptım kokusunu içime çekmedim, tadını dudaklarıma mühürlemedim, kemiklerini kırmak ister gibi sarılmadım. Bana veda eden adama kendi vedalarımdan bahsedemedim. Benim vedalarım daha güzel yarınlaraydı.

 Yarım kalmış hikayeler bana göre değildi. Dudaklarımdan ayrılan dudaklarla karşılaştığım kahveler tek kelime etmeden ardını dönüp gitti. İlk girdiğimde korktuğum karanlık oda şimdi fazlasıyla aydınlık geliyordu gözüme. Ben aşık olmuştum bu adama, şimdi anlıyordum can çekişlerimi ,şimdi anlıyordum bana zarar verdiğinde acıyan kalbimi, şimdi anlıyordum kokusunu almadığımda acıyan ciğerlerimi. Yabancısı olduğum duygulardı beni dağıtan, şimdi emin olduğum duygulardı benliğimi parçalayan. Gitmişti, güzel gitmişti. Her şey planlıydı bundan emin olan yanımla akan damlalar hızlandı. Beni kendine aşık edip gitmişti. Bu oyunun baştan kazananı oydu ve ben büyük oynayıp hayatımı kaybetmiştim. Karanlık odada ilerlediğim kapıyı açtığımda karşımda gördüğüm kardeşlerime