KARANFİL(TAMAMLANDI:)))

"FİNALLL❣️"

Merhabalar karanfil kokulu çiçeklerim :)

Nasılsınız :)

İyisin diye umuyorum :)

Neyse şu yıldıza dokunup başlayın bakalım okumaya :)

Umut ile keyifli okumalar :)

.......................................................

Fakat saat 7.30 gösterirken önce bir damla yaş aktı. Sonra ikinci sonra üçüncü... Murat gitmişti. Beni bırakıp gitmişti......

...........................................................

Titreyen ellerim, akan yaşlarım bir bir gelinliğimi kirletirken ruhumun en derinlerinde, kalbimde bir yangın oluşmaya başlamıştı. Öyle bir yangındı ki sanki ateşler içindeydi bedenim. Neden oldu bunlar nasıl başıma geldi. Oysa saatler önce tek bir beden, tek bir ruh değil miydik. Nefesi nefesimi süslemişken onsuz nasıl yaşayacaktım artık.

Düşündükçe aklımda ki bütün hayallerimin boynu bükük kalmış bir şekilde bana bakıyordu. Derin nefesim bile ciğerlerime ulaşmıyordu.

Bakışlarım aynada ki aksime takılı kaldı. Gözlerim bile bana acıyordu. Ah bu nasıl bir acıydı aklım ruhum almıyordu. Gerçekliğin bir bir akın ettiği zihnimle aynada da bakışlarım kesişti.

Bir şaka olmasını uman yüreğim asla şaka olmadığını, seni kullandı diye fısıldıyordu. Bunun olması nasıl mümkün olabilirdi ki. Aklım almıyordu. Saliselerin oluşturduğu saniyeler dakikaları kovalarken olduğum yerde durmuş olanları anlamaya çalışıyordum.

Nasılı, nedeni yoktu... Gitmişti. Bir vedaya hayallerimi, umutlarımı sığdıramayıp gitmişti. Titreyen ellerime daha fazla hakim olamazken elimin önünde duran vazoya bir de karşımda bana benzemeyen kızı bakıyordum. Nasıl bir yıkımdı ki bu saniyeler için de yaşlandığımı hissediyordum. Bakışlarım aciz ruhuma kitlenmişken elimin içinde sıktığım vazoyu bütün gücümle aynaya fırlattım.

Büyük bir gürültü ile dağılan aynanın her parçası farklı yerlere dağılmıştı. Dört bir yana dağılan ayna parçalarının üzerinde ümitlerim yerle bir olmuş bir şekilde 'Bana bunu nasıl yaparsın ' diyen feryadım sızıyordu. Bana bunu neden yaptın.

Nefesim göğüs kafesime yetmiyordu. Ne yapacaktım nasıl olacaktı. Zorda olsa sanki son gücüm buymuş gibi yerimden doğrulup atıştırmam için hazırlanan masanın üzerinde ki her şeyi yere attım. O gitmişti nasıl dokunacaktım ki onlara. 

Elime ne geldiyse ya duvara yada yere fırlatıyor az da olsa nefes almaya çalışıyordum. Şimdi olduğum yerde durmuş dağılan odaya bakıyordum. Geçmiyordu içimde ki acı bitmiyordu.

Nasıl yaşayacaktım. Hiçbir bilgim yoktu. Büyük bir hüsranla titreyen dizlerim artık beni taşımayı bırakmıştı. Dizlerimin üzerinde yere çökmüş bağıra bağıra ağlarken açılan kapının sesine tepki dahi göstermedim.

Ölüyordum ben, ne teselliye ne de desteğe ihtiyacım vardı. Bu resmen ölümdü benim için. Murat yapmaz diyen zihnim dahi en kuytu köşelerine çekilmiş acıyarak beni izliyordu. Acınacak haldeydim. Kalbimin üstüne bastırdığım ellerimin altında atan kalbin amacı neydi ki?

'Aşkım, annemmm' hıçkırığım dudaklarımdan firar ederken gerçeklikle hayal arasında savrulan bedenim duyduklarını inkar ediyordu. Kulaklarım dahi uğuldamaya başlamıştı. Bütün dünyaya sağırdı neredeyse.