About of a Consoled Fairy Part-18
@@@@@@@@@@@@@@@@@
“ငါေတာ့ ပင္ပန္းခဲ့တယ္၊ မင္းအေၾကာင္းက ရွာေဖြဖို႔ တကယ္ခက္ခဲတာပဲ၊ လံုးဝကို မထင္ထားခဲ့ဘူး၊ မိခင္သစ္ပင္ဆီမွာပဲ လမ္းဆံုးခဲ့တယ္”
ဇီယုနတ္ဘုရားက ငါေလးကို အဲ့လိုမ်ိဳး ေျပာလာေတာ့ ငါေလး မ်က္ေစာင္းေတာင္မွ ထိုးမိေတာ့မလို႔၊ ငါေလးေျပာဖူးသားပဲ ထူးဆန္းတာ ဘာမွမရွိပါဘူးဆုိတာကို၊ အခုမွလာျပီး ညီးညဴေနလည္း ငါေလးက ဘာမ်ားတတ္ႏုိင္အံုးမွာမို႔လို႔လဲ။
“ေျပာသားပဲ”
အနည္းဆံုးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေလး အတြန္႔တက္ၾကည့္ လုိက္မိတယ္။ သိပ္ျပီး အေရးမၾကီးေပမယ့္လည္း ေပါ့ေလ။ ဇီယုနတ္မင္းက ငါ့ကို ၾကည့္ျပီး လက္ထဲကေန အေငြ႔အသက္တစ္ခုနဲ႔အတူ တစ္စံုတစ္ခုကို ဆင့္ေခၚလုိက္တယ္။
သစ္ရြက္ေလးတစ္ရြက္၊ ပိုျပီး ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ မိခင္သစ္ပင္ရဲ႕မွတ္ဉာဏ္သစ္ရြက္၊ မွတ္ဉာဏ္သစ္ရြက္က မခူးခင္အခ်ိန္မွာ နတ္သစ္ရြက္ကဲ့သို႔ပင္ အစိမ္းရင့္ေရာင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခူးေခၽြလုိက္၍ မွတ္ဉာဏ္ရည္ အစက္ေအာက္သို႔ က်သြားသည္ႏွင့္ အေရာင္က မီခိုးမဲျပာျပာအေရာင္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားမွာ ျဖစ္တယ္။
သို႔ေသာ္ ဇီယုနတ္မင္းလက္္ထဲက သစ္ရြက္ငယ္ေလးကေတာ့ ငႊားငႊားစြင့္စြင့္ႏွင့္ စိမ္းျမေနဆဲပင္၊ အစိမ္းေရာင္ သစ္ရြက္ေသြးေၾကာေလးမ်ားပင္ ေထာင္ကားေနဆဲ ျဖစ္ေလတယ္။ မသိလွ်င္ နတ္သစ္ရြက္ငယ္အလား၊
“မွတ္ဉာဏ္ရည္က ခူးတုန္းက မက်သြားဘူးလား”
ငါ လွမ္းေမးလုိက္မိတယ္။ ဒါက သူ႔သဘာဝအတုိင္းသာဆိုရင္ မိခင္သစ္ပင္က သစ္ရြက္ကို ခူးလုိက္တာနဲ႔ မွတ္ဉာဏ္ရည္က အလိုေလွ်ာက္ က်ဆင္းသြားမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီသဘာဝကို ဘယ္နတ္ဘုရားကမွ တားျမစ္လို႔ မရႏိုင္ဘူးဆိုျပီး ၾကားထားဖူးတာ အခုက်ေတာ့၊
ဇီယုနတ္မင္းက ငါ့ကို မ်က္ခံုးပင့္ျပရင္းမွ မွတ္ဉာဏ္သစ္ရြက္ငယ္ကို ကာကြယ္ထားေသာ ခပ္ပါးပါး အကာအကြယ္ကို ျပသေပးတယ္။ မွတ္ဉာဏ္သစ္ရြက္ငယ္ေလးက အကာအရံတစ္ခု ၾကားထဲတြင္ စိမ္းျမေနျခင္း ျဖစ္ေလတယ္။ ေအာ္ အကာအကြယ္ ရွိလို႔ကိုး၊
