O senin çoçuğun dedi kadın...
Adam öfke ile benim tek evladım var o da öldü kadın
Bu günü unutma ağa ellerinde kendi çoçuğun kanı var sakın unutma diye bağırdı kadın ve yumdu gözlerini.
Acımasız bir adam kendi çoçuğunu bile yok sayan kalbine zincir...
Kısa bi bölüm ancak birde cihangirin ağzından dinleyelim bakalım kendini Yorumlarınızı bekliyorum Sevgi ile kalın yakında bi bölüm daha gelecek
Cihangirin ağzından
O günün üstünden tam tamına bir hafta geçmişti hüma çarpıp çıktı odanın kapısını peşi sıra bende çıktım ama ne peşinden gidebildim nede gitme diye bildim hak etmiştim ben bu yaşananları ne yapacağımız bilemez şekilde avere avere dolandım kendimi atığım barda ne kadar içtim hatırlamıyorum yanıma gelen adamla oturuşumu dikleştirdim " ooo kimleri görüyoruz" dedi pis bi sırıtışla "kamil çek git tepemden tüm sinirimi senden çıkarmayım" dedim ama karşımdaki gerzek beni döv diye bağırıyordu adeta "cihangir bey sizi bulmuşken sormak istediklerim var deniz sevkiyatı ne zaman olacak" dedi "ulan bi siktir git ben ne zaman istersem o zaman olacak sen git sikik işlerini yap zamanı gelincede masada konuş" dedim sessiz sedasız çekip gitti emrenin ölümünden sonra ölümüne yürüdüm adeta babamın bile bilmediği bir adam oldum karanlığa girdim ama ailemin adını hiç karıştırmadım tek derdim ölmekti ama olmadı dahada güçlendim şimdi oturduğum masayı yönetiyordum ama hiç birini istemiyordum sadece karımı ve oğlumu istiyordum ali asafın kalbini kazanmak istiyordum nalet olsun sadece ailemi istiyorum ben kalktığım masaya bir topar para bırakıp çıktım
Eve geldiğimde derin sessizlik içime dahada işlemişti yavaş adımlarla çıktım merdivenden merdivenin başında duran oyuncağa kaydı gözlerim elimi uzatım mavi ayacık o kadar tatlıydı ki oğlumun bu oyuncağı neden bu kadar çok sevdiğini düşündüm (erkek adam ayıcıkla oynamaz ali asaf - hayıy oynar birkerem gülümsedim - sana bu gün gidip kocaman bir araba alayım ama sende o ayıyı bırak olur mu - hayıy ben dobiyi çok seviyorum civan amcam aldı onu bana) dedi inatla civanı bu kadar çok sevmesi beni deli etmiş oyuncağı elinden alıp fırlatmıştım korkarak bakmıştı ali asaf bana aklıma gelen anılar ile oğlumu ne çok kırdığımı geldi aklıma sonra küçük eleri ile bana dokunarak baba dobinin canı yanmıştır bidaha atma onu deyip elindeki oyuncağa sıkıca sarıldı o an ben senin canına kurman olurum oğlum demek istedim ama diyemedim mahsum bir çoçuğu her anımda yıktığım anılar zihnime firar ediyordu ali asafın kapısın önünde durdum ama giremedim içeri adımlarım geri geri gidiyordu keşke ali asaf şuan burda olsa baba diye koşup bana sarılsa bende oğlumu öpsem sonra karımın kurduğu sofraya oturup ailecek yemek yesek ama ali asaf hiç koşarak gelmedi ki bana hep bir korku ile baktı hep çekinerek uzatı bana küçük elerini ben aptal herifin tekiyim ben ailemi yok eden bir canavarım ali asafın dediği gibi benim babam bir canavar önünde durduğum kapıdan kaçarcasına uzaklaştım yatak odasına geldiğimde yavaş yavaş yatağa uzandım en son burda karım ve oğlumla uyumuştum güzeller güzeli karım kokusu ile beni meftun eden karım kırmaktan kaçmadığım karım benim yüzümden ölümden dönen karım gözleri huzur veren ürkek karım yıllar önce hümadan kaçan ben hümanın kokusuna meftun olmaktan kaçan ben geç farketsemde ben zaten o küçük kıza ilk anda vurulmuştum korkarak bakan bakışlarına meftun olmuştum bile çoktan ama olmazdı koskoca cihangir ağa karanlık adam onu kendi karanlığa çekmezdi ki solardı o ürkek yüreği sol yanıma döndüm elimdeki duran ayıcık sanki bana cevap verecekmiş gibi sordum affedin desem yine gelirler mi bana ne kadar süre mavi ayıcıktan cevap bekledim bilmiyorum cevap gelmedikçe öfkelendim bekledim cevap gelmedi ailem yok artık sen affedilmez bi adamsın sen kendi oğlunu yıkan bi adamsın diyemedi kapanan gözlerimle kendime bi söz verdim Ailemi geri kazanacaktan neye mal olursa olsun ben cihangir karım ve oğlum bu yatakta kolarım arasında uyuyacak....
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
