KADERİMDE SEN VARDIN (Tamamlandı)

24. Bölüm

Bahçede ne kadar oturdum bilemiyorum ama vücudum artık buz tutmuştu. Parmaklarımı oynatacak halim bile yoktu. Ben de içeri hızla girdim. Peri ve Ceren yukarı çıkıp uyumuşlardı, yorgun düşmüşlerdi. Bütün gün benim için uğraşmışlardı. Telefonumdan bildirim sesi geldiğinde baktığımda Boran'dı. Mesaj atmıştı. Bakmak istemediğim için telefonu yanıma koydum. Telefona göz ucuyla baktım dayanamayıp telefonu elime alıp mesajı okumaya başladım. Her zaman böyle meraklı bir kızdım. Bu huyum hiç değişmeyecek sanırım.

Sana herşeyi anlatmak istiyorum. Gerçekten bana hak vereceksin lütfen yarın, yazacağım adreste buluşalım. Seni bekliyor olacağım. İyi akşamlar bebeğim.

Gitmeyecem işte. Onunla konuşmak istemiyorum ve onunla buluşmaya gitmeyeceğim. Beklesin dursun yarın. Hem de sonunda hiçbir şey olmamış gibi bebeğim yazması. O kelimeyi benim için her kullandığında heyecanlar, midemde kelebekler uçuşurdu. Ama şimdi öyle hissetmiyorum. Daha çok o kelimeyi okudukça tiksiniyordum artık. Neden böyle birşey yaptığını aklım almıyordu. Oooof...

Telefonuma yeniden bildirim sesi geldiğinde Boran'dır diye bakmadım. Bakmak istemiyordum ama yine de merakıma yenildim ve baktım. Bu huyumu değiştirmem şarr. Telefonu alıp baktım ama Boran değildi. Bugün tanımadan yazıştığım kişiydi.

05********: Nasılsın bakalım nasıl gidiyor. Yani Boran'sız.😁

Pislik.

Mevsim: Seni bulursam var ya elimden kimse alamayacak seni, pislik.

05*********: Aaaa, çok ayıp. Hem benim ne suçum var. Ne yaptıysa Boran kendi bilerek isteyerek yaptı. Beni suçlama. Ben sadece senin için iyi bir dost bilirsin ya, herşeyi bilmesini isteyen asla üzülmemesini isteyen bir dost.

Mevsim: Benim tanımadığım bir dost.

05*********: Her neyse sadece hal hatır sormak için aradım ve gidiyorum. Boran'la aranın düzelmesi dileğiyle(!). Sonra görüşürüz.

Mevsim: Siktir git.

05*********: Doğru konuş. ÇEVRİMDIŞI...

Bu kimdi ve benden ne istiyordu. Bir de benimle dalga geçiyordu. Kadın mı yoksa erkek mi bana yazan onu bile bilmiyorum. Neyse yarın şu Mira denen kıza gidecektim ona herşeyi soracaktım. Ama ilk önce gidip uyumam lazımdı. Koltuğun üstüne kıvrıldım.

Benim ailem neredeydi acaba? Gerçek ailem. Beni koruyup kollayacak bir abim veya ablam var mıydı veya da koruyup kollayacağım bir kardeşim. Beni hep sevecek olan bir anne ve baba, her daim. Kardeşimle oyunlar oynasak, ablam olsa onunla konuşabilsem bütün derdimi abim varsa da o beni herkesten korusa.

Derince iç çektim ve gözümü kırptığımda bir damla yaş aktı. Ağlamamalıydım, artık güçlü olmalıydım. Ben böyle düşünürken uyku çoktan beni esir almıştı.

Sabah uyandığımda Boran'ı görmeyi beklesem de umudum boşaydı. Doğruldum ve banyoya gittim. Elimi yüzümü falan yıkadım. Kızlar hala uyanmamıştı ben de kendime çeki düzen verip dışarı çıktım. Eve gidip eşyalarımı almam lazımdı bir koruma önümde durdu.

"Efendim dışarı çıkamazsınız." dedi.

"Nedenmiş o?"

"Boran Bey'in emiri var. Çıkamazsınız." dedi. "Zorluk çıkarmayın bize."

"Eve gidecem eşyalarımı alacam." dedim kaşlarımı çatarak.

"Tamam biz sizi götürürüz. Şöyle buyurun." dedi ve eliyle arabayı gösterdi.

"Kendim gidebilirim."

"Zorluk çıkarmayın ve arabaya binin."

"HAYIR? ÇEKİL ÖNÜMDEN BE. BORAN BEY'İNE BAŞLAYACAĞIM AMA." dedim bağırarak. Koruma benden böyle bir tepki beklemediğinden afalladı. Yanından geçip gittim.

Yürüyerek eve kadar gittim. Evin önünde durdum ve baktım. Ne günlerim geçmişti. Eve anahtarla girdiğimde evde kimse yok gibiydi ne bir ses ne de seda vardı. Odama çıkıp giysi dolabımı açtım. Bavulu alıp giysilerimi koymaya başladım. Arkamda bir nefes hissedince irkildim. Arkamı hızla döndüm ve o kişiden uzaklaştım. Boran'dı. Ama değişik görünüyordu. Yüzü çökmüştü.

"Mevsim... geldin." dedi ve bana bir adım atıl sarılmaya kalktı. Elimi dur işareti yapıp durdurdum.

"Kıyafetlerimi almaya geldim sonra gidecem."

"Yapma böyle. Bana da kendine de eziyet etme." dedi.

"Ben birşey yapmadım ne yaptıysan sen yaptın. Sen kıydın bize."

"Özür..."

"Senin özürünü istemiyorum. Özür dilemekle birşey olmuyor." dedim ve kıyafetlerimi bavula koymaya devam ettim. Kolumdan tutup döndürüldüğümde Boran'ın kaşları çatıktı.

"Bak sana karşı nazik olmaya çalışıyorum ama sinir bozucu olmaya başladın. Yeter. "

"Bırak kolumu." dedim ellerinden kurtulmaya çalışırken.

"Bırakmıyorum." dedi ve bana yaklaştı.

"Uzak dur biraz." dedim güçsüz olan sesimle.

Hiç beklemediğim bir anda bana doğru adım atınca yatağa düştüm. Boran da üzerime düştü. Şu anda hiç olmak istemediğim bir pozisyondayım. Boran ise gözlerime değil gözlerime değil, dudaklarıma bakıyordu.