KADERİMDE SEN VARDIN (Tamamlandı)

33.Bölüm

Selamlar... Merhabalar...Yaklaşık 1 aydır buralarda değildim ama geldim. Hemde bomba gibi bir bölümle geldim. Dönüşüm muhteşem oldu.😄😄

Yorum ve vote vermeyi unutmayın!

Bölüm.👇🏻👇🏻

🐞🐞🐞🐞🐞(Bunu neden koydum bilmiyorum.Fazla takılmayın. jsjsjgj.)

Hatırlatma:

Derin bir nefes alıp arabadan indim. Adımlarım yavaştı. Korumalar evin çevresindeydi. Beni görünce başlarıyla selam verdiler. Ben de aynı şekilde başımı sallayarak aynı şekilde karşılık verdim. Kapıya gelince durdum ve öylece kapıya bakmaya başladım. Az sonra gerçek ailem ile tanışacaktım. Bu yüzden mantıklı düşünemiyordum. Onları gördüğümde ne diyecek nasıl davranacaktım?? Hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim hayatımın yapboz parçalarının tek tek yerine oturduğuydu. Daha fazla kapıda durmanın mantığı olmadığından elimi kaldırıp kafıyı iki defa tıkladım. Derin bir nefes aldım içime. Kapı yavaşça açıldı.

Kapı yavaşça açıldı. Kapıda bir hizmetli duruyordu. Beni gördüğünde hemen içeri buyur etti.

"Hoşgeldiniz Mevsim Hanım." Beni nereden tanıdığına fazla takılmadım.

"Merhaba." dedim sıcak bir  gülümsemeyle.

"Aileniz içeride efendim. Buyurun." dedi ve bana uzun koridoru gösterdi. Ayaklarım gitmem için can atıyordu ama eninde  sonunda onlarla karşılaşacağım için derin bir nefes aldım ve koridorda yürümeye başladım.

Boş koridorda yürüken kalbim resmen ağızıma gelmiş ve orada atıyordu. Her adımımda daha da heyecanlanıyordum. Hadi ama neden böyle olmak zorunda ki??

Koridorun sonuna geldiğimizde salona doğru bir adım attım. Görüş alanıma yaşlı bir adam ve kadın göründü. Yaşlı mı dedim, hayır kesinlikle yaşlı görünmüyorlardı. Sadece saçları biraz biraz beyazlamıştı. İkisi de oturmuş ve konuşmuyorlardı. O anda arkamdan bir ses duyuldu.

"Ya bak sana diyorum oğlum. Kardeşimizi bulduk işte... Kardeşim varmış ne bileyim... Ben de yeni öğrendim... Aynen..." dedi ve beni görünce ilk önce kaşları çatıldı daha sonra telefondakine cevap verdi. "Seni sonra ararım." dedi ve telefonu kapattı.

Karşımda 20'li yaşlarının sonunda bir adam duruyordu. Telefon konuşmasından çıkarttığım kadarıyla abim olmalıydı. Sarı saçları yukarıya doğru kalkıktı ve benim göz rengimin aynısı gözlere sahipti. (Mevsim'in göz rengini unuttum!?!) Boyu 1.70 falan olmalıydı. Bana bakarken aklından ne geçtiğini kestiremiyordum. Onun konuşacağı pek yoktu gibi duruyordu ama benim de pek konuşacak bir halim yoktu.

"Sen..." dedi ve bana bir adım attı. Boğazını temizledi. "Sen.." dedi tekrar. Pekala!! Şoktan konuşamıyordu.

"Merhaba." dedim cılız bir sesle.

"Sen...benim..." derin bir nefes verdi. "İçeri geçelim. Orada konuşuruz." deyip içeri girdi. Ben de içeri doğru adım attım. Hafif topuklu ayakkabılarım zeminde tok sesler çıkarıyordu.

"Anne, baba." dedi abim zannettiğim kişi.

Bize doğru döndüler ve beni gördüklerinde ikisi de beni baştan aşagı süzdüler. Bu çok rahatsız edici ama. Yerimde rahatsızca kıpırdandım ve sesimi düzene koymak için birkaç defa yutkundum. Ne konuşacağımı hiç bilmiyordum. Yeni bir ailen oluyor ve onlarla konuşurken nasıl başlanırdı ki.

Adam ayağa kalktı. Gözleri çok az dolmuştu. "Sen... Mevsim'in değil mi?" dedi.

"Evet." dedim mırıldanarak. "Mevsim benim."