Moje życie było nudne i nic nie warte. Miałam przyjaciółkę, ale byłam samotna. Mój brat, który był moim spełnionym marzeniem, zbytnio mnie nie ratował. Byłam w pieprzonej otchłani, gdzie wszystko było czarno białe. Wszystko co robiłam, robiłam mecha...
Od razu po wejściu do domu zauważyłam, że odwiedził nas Ash. Tylko on stawia buty centralnie przy drzwiach dzięki czemu na nie wchodzę kiedy wracam do domu, a on nas odwiedza.
- Ash, zabije cię za te buty? Ile razy mam ci powtarzać, żebyś nie zostawiał ich centralnie przy wejściu? - weszłam do salonu i zauważyłam Rhys'a i Ash'a siedzących na kanapie, robiących coś na laptopie.
- Oj daj spokój. Obiecuję, że się to więcej nie powtórzy. - zapewnił patrząc na mnie słodkimi oczkami, myśląc, że to na mnie w jakikolwiek sposób zadziała, lecz ja już się na to dawno uodporniłam.
- Mówiłeś to ostatnim razem kiedy tutaj byłeś. I jeszcze wcześniej też. - przypomniałam mu, stojąc przed nim i kładąc ręce na biodra, tak by wyrazić swoje niezadowolenie.
- Tym razem naprawdę obiecuję. Zobaczysz. Jeszcze będziesz zdziwiona. - stwierdził pewny tego co mówi i wrócił do przeglądania czegoś na laptopie, a w tym czasie Rhys śmiał się pod nosem rozbawiony.
Podeszłam do nich i zerknęłam na co oni tak zawzięcie patrzą. Zdziwiłam się kiedy zobaczyłam otwartą stronę z ślubnymi garniturami, a w innym okienku była otwarta strona ze ślubnymi obrączkami. Moje brwi uniosły się ze zdziwienia, a oczy wpatrywały się w bruneta.
- Rhys, mógłbyś na chwilę pójść ze mną do kuchni? - zapytałam, ale tak w zasadzie to bardziej zażądałam.
Bez czekania na jego odpowiedź, ruszyłam do kuchni i liczyłam na to, że przyjdzie. W sumie to nie ma wyjścia, bo jeśli tego nie zrobi, sama go tutaj sprowadzę. Chwilę po mnie do kuchni wszedł Rhys, a Ash z tego co widziałam nadal siedział na laptopie.
- O co tutaj chodzi? Przeglądasz garnitury, oglądasz ślubne obrączki... Wyjaśnisz mi to? - czekałam na jego odpowiedź zniecierpliwiona.
- Przeglądam dlatego, bo Ash się uparł. On chce chyba żeby nasz ślub odbył się choćby za tydzień. Coś mu odbiło. - wyjaśnił wzruszając ramionami, tak samo zdezorientowany jak ja.
To dziwne. Myślałam, że Ash wręcz będzie chciał żeby minęło trochę czasu zanim zdecydujemy się na ślub z Rhys'em, ale najwyraźniej się myliłam. Sądziłam, że jest taki jak prawie każdy starszy brat i chce żebym się najpierw sto razy zastanowiła zanim zdecyduje się na tak duży krok w moim życiu. Postanowiłam z nim porozmawiać. Ruszyłam spowrotem do salonu i zabrałam bratu laptopa, którego po chwili wyłączyłam.
- Hej! Miałem tam świetny garnitur! Wiesz ile się naszukałem? - uniosł się.
Widziałam, że był nieco zły. Przewróciłam oczami zirytowana.
- Co ci jest? - zapytałam prosto z mostu.
- Mi? A co ma mi być? - spytał zupełnie nie domyślając się o co mi chodzi.
- No wiesz, to wcale nie jest dziwne, że wpadasz tu do nas i zaczynasz namawiać mojego narzeczonego na to by szukać garnituru i obrączek. - odparłam oczekując, że wreszcie go olśni i wyjaśni mi to wszystko.
Nie żebym miała coś przeciwko, ale przecież z brunetem ustaliłam już, że ślub weźmiemy wtedy kiedy ja będę pełnoletnia i kiedy będziemy tego pewni jak żadnej innej decyzji w naszym życiu.
- Tylko chciałem to przeglądnąć, okej? Nic złego nie zrobiłem, przecież nie planuje ci ślubu czy coś. - stwierdził - A ty przyjacielu, mogłeś mi powiedzieć, że nie chcesz przeglądać tych garniturów, a nie teraz twierdzisz, że do czegoś cię zmuszam. - oburzył się, wstał i wyszedł ubierając oczywiście wcześniej buty.
On się zachowuje jak jakaś kobieta w ciąży normalnie. Co się z nim dzieje? Obraził się z byle czego. Westchnęłam.
- Jak ochłonie to z nim pogadam. - odezwałam się po chwili i odwróciłam do bruneta.
- Myślę, że przeraża go trochę myśl o tym, że masz wziąść ślub. - chłopak podszedł bliżej i mnie przytulił.
- Ale przecież to ja powinnam się bardziej tym przejmować. Nie on bierze ślub tylko ja. I napewno jeszcze minie sporo czasu zanim to nastąpi, bo urodziny mam dopiero w lutym.
- Może po prostu on to na swój sposób przeżywa, w końcu jest twoim bratem, tak? Chcę dla ciebie dobrze.
- Może masz rację. - stwierdziłam i dałam mu szybkiego buziaka, po czym wróciłam do kuchni, żeby coś zjeść.
W kawiarni wypiłam tylko kawę i to jakiś czas temu, więc byłam głodna. Szybko zrobiłam sobie dwie bułki z szynką, serem, sałatą i ogórkiem, a później poszłam do salonu w którym chłopak czegoś szukał. Usiadłam na kanapie, włączyłam telewizor i zaczęłam jeść swoje kanapki. Miałam w zamiarze później zjeść jeszcze późny obiad, ale to raczej dopiero za dwie godziny.
- Czego szukasz? - spytałam, kiedy zauważyłam, że brunet szuka czego zawzięcie w całym pokoju.
- Mojego telefonu. Nie widziałaś go może? - zapytał drapiąc się nerwowo po karku.
- Leży w kuchni. - powiedziałam i przestałam zwracać już na niego uwagę, bo zaczął się mój ulubiony serial.
...
Wtulona w Rhys'a prawie zasnęłam na kanapie, lecz niestety totalnie rozbudził mnie telefon chłopaka. Już chciałam go walnąć za to, że go nie wyciszył, ale najpierw chciałam wysłuchać jego wytłumaczenia.
- Miałeś wyciszyć te...
- Davies się pojawił. - wtrącił mi się w zdanie.
Natychmiast usiadłam i czekałam na jego następne słowa. Przez tyle czasu mieliśmy spokój, a tu nagle ten facet wraca i odwraca nasze życie do góry nogami. Świetnie, tego mi brakowało.
- Ugadał się z Flick'iem i teraz coś planują. - dodał.
Widziałam, że jest dosyć zaniepokojony tym jak sprawy się mają. Ja także nie byłam oazą spokoju. Kendall Flick ma przecież mnóstwo pieniędzy, a to napewno bardzo pomoże Davies'owi. Miałam nadzieję, że nie tworzą czegoś w rodzaju jakiejś armi czy coś, bo może zrobić się gorąco. Brunet wstał i ruszył do holu.
- Muszę jechać do bazy. Wrócę niedługo. Zamknij drzwi i nikomu nie otwieraj. - rozkazał przy okazji ubierając buty i bluzę, bo na dworze wcale nie było dzisiaj tak ciepło, a zbliżała się już 22:00.
- Nie ma mowy. Jadę z tobą. - rzekłam - I nie spieraj się ze mną. - dodałam zanim zdążył zaprotestować.
Widząc, że nic nie zmieni mojego zdania, odpuścił. Pobiegłam do sypialni żeby się przebrać. Trafiło akurat na białą, krótką bluzkę z długim rękawem i odkrytymi ramionami oraz czarne obcisłe jeansy z dziurami na kolanach.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Zbiegłam do chłopaka, po czym szybko ruszyliśmy do auta. Po drodze nie odzywaliśmy się do siebie. Siedzieliśmy we własnych myślach, a poza tym nie miałam ochoty na rozmowę. Niewiedza zżerała mnie od środka i chciałam jak najszybciej dowiedzieć się, co kombinuje Davies. Bałam się, że usłyszę coś... Czego usłyszeć nie chce. Coś co sprawi, że na każdym kroku będę odczuwać strach. W tamtym momencie mogłam tylko czekać na moment w którym będziemy już u Tom'a, który wszystko nam wyjaśni.
