Chapter 2

151 24 4
                                    

DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.

This story is not affiliated with any business, organization, publishing house, university, or to any public figure.

"Love, Aitana." is not affiliated with University of the Philippines, UPWC, UPAK, DUP, and other student organizations.

______________________________________________________

What if someday...

Truth will find a way

With lies, I drool

But truth isn't fool


Today is Sunday, natapos ko na ang school works kahapon at rest day ko na ngayon. Every Saturday and Sunday morning, sinisikap kong gumawa ng mga poems, minsan naman kapag sinisipag ay prose. Gumagawa ako ng mga short stories.

Marami na akong isinulat, pero kahit isa doon ay wala akong pinublish at pinakita or pinarinig sa public.

Feeling ko nga buhay ko na ang pagsusulat kaya nga ako nag-BA Creative Writing para ma-pursue talaga ang pagiging writer.

Pangarap ko talagang makapagsulat para sa maraming tao, magsulat para sa buong mundo. Kung papalarin at magiging sobrang galing gusto kong umabot sa international.

Naniniwala rin ako na ang bawat tula o kahit ano pang likha ng isang manunulat ay galing sa kung anong nararamdaman niya.

Minsan nga kapag nagbabasa ako ng isang tragic na story, napapatanong nalang ako eh, ano kayang pinagdadaanan ng writer na iyon?

She's like a flower head in a convoluted stall

Can't reach the stars, can't do a call

She's just waiting for the petals to fall

As the plants experiencing leaf roll


She was watching as the rays started to crawl

Alluring the blaze along the entrance hall

Wishing to feel more and more

While shaking its own dazzle of water balls


Dahil bago ka makapag-describe ng sakit mula sa isang bagay o pangyayari kailangan may pinanggagalingan ang sakit na iyon.

Kaya siguro hindi pa ako makapagsulat ng tragic kasi hindi pa ganon kalalim ang mga nararamdaman ko.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko at gumawa ulit ako ng isa pang poem.

Every single day, it feels like sunshine

It seems like the string of fate began to cry

This odd feeling tastes like the sweetest wine

love, Aitana.Where stories live. Discover now