I'll Give You the Universe

Chapter 13: Unexpected Visitor

Gale's POV

It's been two days since I had that conversation with Zayne. And it's been two days since the last time that I heard those voices. Unti-unti ng umaayos yung pakiramdam ko. At utang na loob ko to as mga kaibigan ko pati na rin kay Tita Rosie na laging nandiyan para sa akin.

Habang tumatagal ay mas lalo na akong nahihiya sakanilang dalawa ni Candice. Bilang kapalit sa pagpapatuloy nila sa akin sa kanilang bahay ay lagi akong tumutulong sa mga gawaing bahay tulad na lamang ng pagluluto, paglilinis, at kung ano ano pa. Nakakatulong din naman ito sakin para mapakalma ang isipan ko, at makalimutan sandali ang lahat ng nangyari sa akin.

"Tara na, Gale mahuhuli na tayo sa school," biglang sabi sa akin ni Candice. Napatayo na ako sa kama niya at hinablot ang bag ko bago sumunod sakaniya.

"Alis na kami mom!" Pagpapaalam ni n'ya kay Tita Rosie.

"See you later, Tita." Pagpapaalam ko kay Tita Rosie bago tuluyang maglakad papunta sa kotse ni Candice.

Nang makapasok na kaming dalawa ni Candice sa kotse niya ay nagsimula na siyang magmaneho papunta sa school. 

I stared outside the window looking at the familiar road that is leading towards our school. Habang nakatingin sa kawalan ay hindi ko maiwasang isipin ang kalagayan ng tatay ko kung nasaan na siya ngayon. I can't stop thinking of our house. And I can't stop thinking about that night.

I sighed heavily before intently closing my eyes. Huminga ako ng malalim bago ko ulit ito minulat. Nasanay na ako na ganito ang takbo ko isip ko simula ng nangyari iyon. I was slowly getting used to the fear that seems to never leave my chest every day. It's slowly becoming part of me. I don't know if that's a good thing or not. Agad na natigil ang pag-iisip ko nang tumigil na ang kotse ni Candice sa tapat ng school namin. Bumaba na kami sa kotse niya at tahimik na naglakad patungo sa loob. We headed to our respective locker para kunin yung gamit namin. Pagkatapos kong kunin yung gamit ko ay nagpaalam na ako sa kaniya bago naglakad patungo sa klase ko.

I was a little anxious while walking alone in the midst of students rushing to their respective classes.  Last time I walked these halls, I heard those voices that no one seems to hear. Luckily, hindi ko muli itong narinig ngayon pati na rin habang nag k-klase kami. Nothing unusual happened and I can never be thankful for that.

~~

"Are you sure na kaya mo na magtrabaho ngayon?" nagaalala at nagdududang tanong sa akin ni Cris nang makapasok na ako sa counter.

"Yes, I can assure you ok na ako ngayon," ani ko bago ko siya binigyan ng ngiti. She looked at me intently before sighing heavily.

Dumiretso na agad ako sa cr para makapagpalit ng uniform. Pagkabalik ko sa counter ay nagulat si kuya Jay nang makita ako.

"Anong ginagawa mo dito? Okay kana ba?" nagaalala niyang tanong habang lumalapit sa akin.

"Oo kuya, hindi mo na kailangan mag-alala. Thank you nga pala sa lahat."

"Walang anuman, Gale. Are you sure that you can work right now? Baka mamaya kung ano na naman mangyari sayo," he said. His voice filled with doubt and concern.

"I swear aayusin ko na trabaho ko ngayon. Masyado ng madaming kape ang natapon ko. Hindi na yun madadagdagan," ani ko. Huminga siya ng malalim bago tumungo.

Pagkatapos ng pag-uusap namin ay nagsimula na akong mag trabaho. Just like what I said, wala na akong kape na natapon at maayos kong nagawa ang trabaho ko ngayong araw. Just like before, I made a lot of coffee while serving the costumers. Habang ginagawa ko lahat ng iyon ay nakikita ko kung paano ako pinagmamasdan nina Cris at kuya Jay. Luckily, wala akong nagawang kapalpakan hanggang sa mag 6:30 na.