7 Numara (Matthew Anderson Fanfiction)

12 ♣

7 Numara (Matthew Anderson Fanfiction)

12

Ceren'in ağzından

"Günaydın!"

"Günaydın, erkencisin?"

"Evet, özel antrenmanım var da. Yarın ki maça hazır olmak istiyorum. Görüşürüz!" Ardından kapının kapanma sesi geldi. Ben de yataktan kalkıp dikkatli hareketlerle esnedim. Ardından ılık bir duşa girdim.

*******

Kahvaltıya inmek için asansör bekliyordum.

"Böö!" Korkuyla arkamı döndüm. "Hey seni korkutmak istemiştim.

"Böö, genelde korkutmak için söylenen bir söztür Max. Bunu da ben öğretmeyeceğim."

"Gerçekten seni korkutmak istememiştim."

"Önemli değil," diye geveledim.

"Cemre nerde?" diye sordu Matt.

"Özel antrenmanda." dedim soğuk bir ses tonu ile. Ona hala kızgındım. Cemre'nin kayıp olmasını hiçumursamıyormuş gibi davranmştı bana.

Oysa umursuyordum hem de her şeyden çok. Matt'in Cemre'ye karşı duyduğu karşı cinse duyulan ilgiydi sadece. Ama dostluk bundan daha öte bir şeydi.Cemre benim dostumdu.Ve dünyada dostluktan daha değerli bir şey yok.

Holt kapıyı açıp geçmem için eliyle işaret etti. Ama Matt benden önce davranıp içeri girdi. Max'in na kötü bir bakış attığını gördüm kabine girerken. Matt çoktan asansöre talimatı vermişti. Aynadan birbirlerine kaş göz işareti yaptıklarını gördüm. Daha sonra Matt boğazını temizledi.

"Dün akşam söylediklerim için özür dilerim."

"Özür dilemek zorunda değilsin." Evet, özür dilemek zorunda değilsin, en azından başkasının zoruyla.

"Dün gerçekten de ahmakça davrandım." Ahmakça değil, aşıkça davrandın. Bir şey söylememe gerek kalmadan asansörün metal kapısı açıldı ve Matt önden hızlı hızlı ilerlemeye başladı. Max ve ben geride kalmış, oldukça yavaş yürüyorduk.

"Bugün bir şeyler yapalım mı?"

"Cemre'nin müsait olacağını zannetmiyorum, özel antrenmanı var. Yani gelemeyiz."

"Ne yani Cemre gelmezse sen gelmez misin?"

"Matt ile aramız pek iyi değil. O yüzden zannetmiyorum."

"Ben sadece ikimiz bir şeyler yapalım mı diye sormuştum." dedi Max biraz bozularak.

Max ve ben? İkimiz? Birikte ve yalnız? Daha önce Max ile konuşmuş, birliktedışarı çıkmıştık ama ikimiz yalnız ve yüz yüzeyken yüzüne nasıl bakabilirdim? Eğer esmer biri olmasaydım yanaklarımın kıpkırmızı kesileceğinden eminim.

"Olur." Ağzımdan istemsizce dökülen cümleler karşısında hem ben hem de Max şaşırmıştık. Bunu ikimizde beklemiyorduk.

"Tamam o zaman." dedi yemek salonunun kapısından girerken. "Seni 2'de alırım."

"Daha geç olsa?" dedim. "2'de antrenmandan yeni çıkmış oluyorum."

"O zaman hazır olunca bana mesaj atarsın." deyip göz kırptı. Ardından cevabımı beklemeden arkasını dönüp kendi masasına doğru yürümeye başladı. Bense hissettiğim yoğun duygular karışımı içerisinden sadece heyecanı seçebilmiş ve kendi masama doğru heyecanlı bir şekilde yürümeye başlamıştım.