¦Nude¦

<38

"Berkin benim abim." dedim sesimin titremesine engel olamadan.

"Abin mi?" Koray'da şaşırmıştı.

"10 kez aramış!" boğazım yanmaya başladı.

Telefonu bıraktım. "Bir şey oldu. Biri öldü." dedim panikle.

"Şşş," vücudumu kendisine çevirdi. "Batu,"

Gözlerimi sımsıkı kapattım.

"Evet bir şey olmuş. Ama kötü düşünme. Tamam mı? Hadi ara şimdi."

"Ben duymak istemiyorum ya," diyip ağlamaya başladım.

"Belki biri ölmedi Batu, hadi bebeğim ara."

"Birine bir şey olmasa abim aramazdı beni böyle." Koray telefonu alıp elime verdi.

"Hadi," dedi yanağımı öperek.

Burnumu çekip telefonu aldım ve aradım.

"E, efendim?" sesimin titremesi sinirlerimi iyice bozuyordu.

"Batu, annem." sesi buz gibiydi.

"Abi," dedim yalvarırcasına.

"Üzgünüm. " dedi yorgun sesiyle.

"Öl, öldü mü?" sanki anlamamış gibi tekrar sordum. Koray hemen sarıldı.

Abim derin bir nefes aldı. "Öldü Batu."

Uzun bir sessizlikten sonra sesi titreyerek konuştu.
"Şey, buraya gelebilir misin?" bu cümle o kadar soğuktu ki. Sanki o kadar yıl aynı evde olmamışız, birlikte büyümemişiz gibi.

"Hıhı." diyebildim dudaklarımı dişleyerek.

"Tamam." dedi ve telefonu kapattı.

Ellerimle gözlerimi kapattım.

"Hayır," dedim Koray'ın kolları arasında. Sadece hayır diyebilmiştim o an.

Bağırarak ağlamak istiyordum ama o an tek yaptığım Koray'a sarılıp sessizce ağlamaktı.

Çıkıp kendimi denize atıp buz gibi suda öylece uzanmak istiyordum.

Ölümün gerçekliğine ancak o zaman ulaşabilirdim çünkü. Ya da o an öyle geliyordu.

Ama ben sadece durdum. Yanımda olan tek kişiye sıkıca sarıldım. Sanki ertesi gün, ya da birkaç saat sonra onu da kaybedecekmişim gibi sarıldım.

Bir süre sonra kollarım ve diğer tüm uzuvlarımın güçsüz kaldığını hissettim. Elim Koray'ın omuzlarından düştü. Sadece nefes alıyordum. Ve annemi en son gördüğümde ne yaptığını hatırlamaya çalışıyordum.

"Batu," dedi Koray cevap vermemden pek umudu olmayarak.

"Hatırlamıyorum." dedim hissizce.

"Neyi güzelim?" dedi saçlarımı alnımdan toplayıp.

"Annemi, annemi en son ne zaman gördüğümü." Koray bana bakıp hemen elini gözlerine götürdü ve burnunu çekti. Ağlıyor muydu?

"Gel çıkalım burdan. Ben burayı toparlayana kadar sen de temiz hava al. Kahvaltı da yapmadık. Hadi."

"Koray," dedim titreyen sesimle. "Görüşmüyorduk zaten ama," derin bir nefes daha aldım. "Varlığı bile hayatımın büyük bir kısmını kaplıyordu. Şimdi bomboş."

"Batu, şuan farkına varman zor ama, babanı düşün. Atlatmadın mı? O da kocaman yer kaplıyordu."

"Hala kaplıyor." dedim atlayarak. "Ama alıştım."

"Alışıyorsun işte, alışmak zorundasın." dedi ve kapıyı açıp arabadan çıktı. "Gel hadi." o kadar halsizdim ki.

"Benim, benim Bursa'ya gitmem gerek."

"Götüreceğim, ben götüreceğim seni güzelim." dedi belimden tutup çekerek. "Birlikte gideceğiz."

Ayaklarımın tekrar kuma değdiğini hissettim. Koray beni kucaklayıp kıyıya götürdü. Ve eşyaları hızlıca toplamaya başladı. Ara sıra bana bakıp dudaklarını dişliyor ve toplamaya devam ediyordu.

Bir şeyler düşünürken ağlamam duruyor sonra birden tekrar geliyordu. Dizlerimi kendime çekip kafamı koydum ve denizi izlemeye başladım.

Aklım almıyordu.

Babamda da böyle üzülmüştüm ama annemde pişmanlık ve suçluluk hissi de ağır basıyordu.

Neyi düşündüğümden emin değildim.

Koray her şeyi arabaya yerleştirip yanıma geldi.

"Hadi gidelim." dedi ve elini uzattı yine. Zar zor tutup kalktım.

"Şimdi eve gidip ihtiyaçlarımızı alıp hemen yola çıkacağız tamam mı?"

Koray'ı oraya götürmeli miydim emin değildim. Abim, abimin bir şey demesinden korkuyordum. Aslında bir şey demezdi. O gün de bir şey dememişti. Abimden korktuğum için değil, Koray'ın üzülmemesi için şuan bunu düşünüyorum. Arkadaşım desem de inanmazdı.

"Koray, "dedim ve öksürdüm.
"Ben, abimin nasıl karşılayacağından emin değilim. Seni yani. Benim için gelmen sıkıntı değil ama," uzanıp dudaklarımdan öptü.

"Sorun yok, birlikte gidiyoruz."

Batu'ma sarılıp ağlamak istiyorum. Karantina günleri geçmediği için bölüm biriktiriyorum merak etmeyin. Ve kendinize iyi bakın<3 Bir de ağabey diye yazıldığını biliyorum ama ağabey bir tuhaf oluyor sanki