Τρέχω μανιωδώς μεσα στη βροχή με προορισμό την μικρή πλατεία που συνήθως πάει για να παίξει η 8χρονη Αμέλια. Δεν είναι μακριά από το σπίτι οπότε φτάνω εκεί γρήγορα. Το μόνο που βλέπω είναι το μικρό της σακίδιο που παίρνει μαζί της στο σχολείο γεμάτο λάσπες και νερά. Θεέ μου. Το μαζεύω και τρέχω από την αντίθετη κατεύθυνση, όταν ακούω έναν δυνατό κρότο από τη μεριά του δρόμου. Τα πόδια μου πάνε σχεδόν ανεξέλεγκτα από το υπόλοιπο σώμα μου μέχρι να δω ένα πεσμένο ποδήλατο και μπροστά ένα μικρό σοκαρισμένο κοριτσάκι . Θεέ μου η Αμέλια . Την πλησιάζω και την τραβάω κοντά μου .
"Θεέ μου Αμέλια! Που ήσουν? Είσαι καλά? Γιατί εφυγες από την πλατεία?"
Την βομβάρδισα με ερωτήσεις αλλά δεν απάντησε σε καμιά. Μόνο κοιτούσε μπροστά της τρομαγμένη. Γυρνάω και βλέπω το πεσμένο ποδήλατο επάνω στον οδηγό. Γουρλωνω τα μάτια μου και σηκώνω το ποδήλατο από πάνω του . Δεν συνηδητοποιησα ποιος ήταν μέχρι που έπεσε η κουκούλα από το πρόσωπο του. Θεέ μου . Ήταν ο Κόλιν. Κοιτάζω κάτω, το αριστερό του πόδι είχε χτυπηθεί. Τον πλησιάζω και του δίνω το χέρι μου. Εκείνος το αρνήθηκε και σηκώθηκε αργά μόνος του. Ξεσκονίσε τα ρούχα του και έπιασε το ποδήλατο στα χέρια του.
"Είναι καλά?".
Ρωτάει ανησυχα κοιτάζοντας πίσω μου την μικρή. Γυρνάω να την κοίταξω. Φαινόταν καλά. Δεν είχε χτυπήσει πουθενά.
"Καλά είμαι".
Είπε αυστηρά η Αμέλια και εκείνος κατενευσε.
"ΣΙΛΙΑ πάμε σπιτι!" Τσιριξε και με έπιασε από το χέρι.
Εγώ όμως δεν θα άφηνα το τραυματισμένο αγόρι να προχωρήσει μόνος του με το βάρος του ποδήλατου στα χέρια του.
"Περίμενε εδώ!" Ξεφωνίσα στο μπερδεμένο αγόρι μπροστά μου και με μεγάλες δρασκελιες έφτασα σε λιγότερο από 4 λεπτά στο σπίτι. Η μικρή έτρεξε στη μαμά κλαίγοντας και εγώ ξσναβγηκα από το σπίτι με προορισμό τον Κόλιν.
Όταν έφτασα στο σημείο που έγινε το ατύχημα δεν τον βρήκα πουθενά. Ήμουν μόνη μου , μουσκεμένη από την ακόμα τρεχούμενη βροχή και στεκομουν περιμένοντας να τον δω κάπου. Η φωνή του με σταμάτησε όταν προχωρήσα λίγο πιο μπροστά. .
"Εδώ...δεν βρέχει..έλα εδώ "
Είπε ξεπνοα κατω από ένα μικρό Σκεπάστρο σε ένα στενάκι. Καθόταν πάνω σε ένα πεζούλι και κρατούσε το χτυπημένο του πόδι.
Τον πλησίασα αμέσως και τον βοήθησα να σηκωθει. Το πόδι του είχε γίνει μπλε από το χτύπημα.
YOU ARE READING
~Cold eyes~
Teen Fiction~Το φως του φεγγαριού αντανακλούσε στα ήρεμα νερά της μικρής λίμνης μπροστα μας και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από αυτή τη θέα. Το χέρι μου αφημένο πάνω στο παγκάκι και το δικό του ίσα που το άγγιζε. Το μικρό τού δαχτυλακι έσπευσε να αγκαλιάσ...
