~Cold eyes~

~Chapter 32~

Enjoy the song💓

Eliza's POV

Το σώμα μου ανασηκώνεται στο κρεβάτι.
Με την άκρη του ματιού μου βλέπω ότι το κρεβάτι της Σίλια είναι άδειο.
Τεντώνομαι αφού έχω σηκωθεί και νιώθω το κινητό μου να δονείται.

Για κάποιο λόγο νομίζω ότι ξεχνάω κάτι σημαντικό.
Αλλά το μυαλό μου είναι ανίκανο να σκεφτεί τίποτα άλλο περα από τον Μάικ.

"Ελίζα?"
Ακούω την ενθουσιασμένη φωνή του Μάικ μέσα από το ακουστικό.

"Τώρα θα ερχόμουν να σε δω. Πώς είσαι?"
Ρώτησα καθώς τοποθετούσα βιαστικά την ζακέτα μου.
Ανοίγω την πόρτα και αντίκρυζω τα πράσινα μάτια του να με κοιτάζουν χαρούμενα.

"Είμαι μια χαρα"
Γέλασε και έχωσε το κινητό στην τσέπη του πριν με πλησίασει.

Με τράβηξε στην αγκαλιά του και ένιωσα την καρδιά μου να σκιρτα.

"Πότε πήρε εξιτήριο?"
Ρώτησα μην μπορώντας να πάρω τα μάτια μου από το πλέον υγιές χρώμα στο πρόσωπο του.
Όμορφος.

"Σήμερα το πρωί. Έλα, θέλω να σου δείξω κάτι"
Γέλασε και με τράβηξε έξω από το δωμάτιο.

"Μην τρέχεις. Δεν εχεις επούλωθει εντελώς ακόμα"
Τον μάλωσα αλλά με αγνόησε καθώς βγήκαμε από το κτήριο των εστιών.

"Η μηχανή είναι ακόμα για φτιαξιμο οπότε θα περπατήσουμε λίγο"
Ανακοίνωσε και προχώρησε μπροστά μου.

"Μαρεσέι να περπατάω"
Χαμογέλασα και ανταπέδωσε.

Ύστερα από 20 λεπτά περπάτημα φτάσαμε σε ένα απόκρυφο σημείο πίσω από το μεγάλο πανεπιστήμιο. Δεν έχω ξαναέρθει εδώ.

"Τι είναι εδώ?"
Ρώτησα καθώς δεν υπήρχε ψυχή γύρω μας. Ήμασταν μοναχα εγώ και αυτός.

"Είναι το παλιό γυμναστήριο. Απαγορεύεται να ερχόμαστε εδώ γιατί είχε γίνει ένα ατύχημα πέρυσι"
Ψιθύρισε και έσπρωξε τα παλιά σκουριασμένα κάγκελα ώστε να περάσουμε.

"Μα, είπες απαγορεύεται"
Απομακρύνθηκαν και εκείνος γέλασε.

"Δεν απαγορεύεται αν δεν ξέρουν ότι είμαστε εδώ"
Ανασηκωσε τους ώμους του και ρολαρα τα μάτια μου.

"Έλα, χώρας να περάσεις?"
Έπιασε το χέρι μου και με τράβηξε ευγενικά μέχρι να περάσω στην μεριά του.

"Αφού μπήκαμε μέσα ανεβήκαμε τις ξύλινες σκάλες και φτάσαμε στον εσωτερικό χώρο.

"Από εδώ μπορούμε να ανέβουμε στην ταράτσα"
Πήδηξε σε ένα μεγάλο σκαλοπάτι και έσυρε μια ημιδιάφανη πόρτα.