~Cold eyes~

~Chapter 29~

Finallyyy ....

Eliza's POV

"Κοίτα, θα σε βγάλω από την δύσκολη θεση Ελίζ. Ίσως είναι καλύτερα να παραμένουμε φίλοι. Εννοώ, τόσα χρόνια φιλίας δεν θέλω να τα διακίνδυνεψω για μια παρόρμηση της στιγμής"

Η φωνή του Μάικ επανέρχεται στο μυαλό μου.
Πώς γίνεται την μια στιγμή να επιλέγει να με φιλήσει και την επόμενη να αποφασίσει ξαφνικά ότι πρέπει να μείνουμε φίλοι.

Δεν το καταλαβαίνω.

Γυρνάω το πρόσωπο μου και παρατηρώ την ώρα στο Μικρο ρολόι τοίχου απέναντι μου.

3:45

Τέλεια. Δεν θα ξυπνάω αυριο

Τα μάτια μου πέφτουν στο κοιμισμένο ζευγάρι απέναντι μου.
Τα χέρια του Κόλιν είναι τυλιγμένα στην μέση της Σίλια και τα προσωπα τους ήταν κοντά το ένα στο άλλο.
Ζητάω πολλά να θέλω κάτι τέτοιο.
Θέλω απλά να με αγαπήσει κάποιος έτσι. Ζητάω πολλά??
(Για να δω χεράκια από εμάς τις singles ξανα😭😭)

Μια παραγωγή παρόλα αυτά γνώριμη φωνή ηχεί στον άδειο διάδρομο των εστιών.

Τι σκατα?
Το σώμα μου σηκώνεται από το ζεστό μου κρεβάτι και προχωράω αθόρυβα μέχρι την πόρτα μου για να ακούσω καλύτερα.

"Jingle bells Jingle bells fuck it all the wayyyy..."

Οο θεε μου. Ο Μάικ.
Τι-τι κάνει τέτοια ώρα? Γιατί τραγουδάει? Είναι μόνος?

"Mikeyy, πιο σιγά θα μας ακούσουν"
Μια τσιριχτή φωνή απαντάει στην τελευταία μου ερώτηση.

Σφίγγω το πηγούνι μου και νιώθω το πρόσωπο μου να κόκκινιζει.
Δεν τον πιστεύω. Γιατί συνεχίζει να είναι ο ίδιος καφρος? Ο ίδιος Κοπανός?

"Δεν με νοιάζει"
Γέλασε και ο ήχος που εκαναν τα κλειδιά του οταν έπεσαν με έκανε να τινάχτω.

"Γαμώτο."
Γρύλισε και η τσιριχτή γυναικεία φωνή γέλασε.

"Μην γελας Νόρα. Θα τους ξυπνήσουμε όλους".
Την μάλωσε.

"Έτσι και αλλιώς θα τους ξυπνούσαμε"
Γέλασε πονηρά και ήμουν σίγουρη οτι Μάικ θα ρολαρε τα μάτια του σαν απάντηση.

Ακουσα έναν γδούπο και άνοιξα αυτόματα την πόρτα να δω αν είναι καλά.

Αλλά έκανα λάθος. Ήταν περισσότερο από καλά. Ένιωθα τα μάτια μου να υγραινουν στο θέαμα απέναντι μου.

Ο Μάικ ήταν κολλημένος στον τοίχο και η αχωνευτη κοπέλα με την τσιριχτή φωνή τον έτρωγε με τα φιλιά της.
Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση.
Δεν αντεχω.