''Baran lütfen... Lütfen anla beni, burada kalamam. Seni tanımıyorum bile... Üstelik tehlikede de olsam başımın çaresine bakabilirim. Lütfen bırak artık gideyim.''
Tam birkaç basamak çıkmıştı ki, durdu. Yavaşça bana doğru döndü ve bir kez daha donak...
Uzun zamandır yeni bölümü bekliyordunuz ve ben sabrınız için hepinize teşekkür ederim.
Bölüme geçmeden önce dün sizlere bahsettiğim sürprizi paylaşmak istiyorum. Zaten fark etmişsinizdir. :) Hikayemin kapağını değiştirmeye karar verdim. Yeni kapağı aşağıya da bırakıyorum. Sizce nasıl olmuş? Eskisi kalsa mıydı yoksa bu daha mı iyi? Fikirlerinizi belirtirseniz sevinirim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu güzel kapağı hazırlayan ve her zaman harika işler ortaya çıkaran @mitolojikbiri ne çok teşekkür ediyorum. Emeğine sağlık. 🖤
Bölüm: 33
Juliet'in Trajedisi
Yazar Anlatımı
Cehennem...
Çaresizlik...
Acı...
Cehennem nasıl bir yer bilemezdi. Bunu hiç kimse bilemezdi. Ancak herkes inanırdı ki, cehennem mutlu olabileceğimiz bir yer değildi. Herkes cennete gitmek ister, kimse cehennemde olmayı tercih etmezdi.
Cehennem acı çekilen bir yerse eğer, şu anda cehennemde değil miydi zaten?
Çaresizdi. Acı içindeydi. Çektiği acının büyüklüğünü anlatmaya hiçbir kelime yetmezdi. Hiçbir dilde, hiçbir kültür ya da medeniyette şu an içinde bulunduğu acıyı tarif edebilecek bir kelimenin varlığına inanmıyordu.
Ölüm gibi geldi başta. Ancak ölse bu kadar acı çekmezdi. Yaşarken öldüğünü düşündü sonra. Ancak buna yaşamak denilemezdi. Yüreğinin zalim bir el tarafından göğüs kafesinden çıkarılıp, yine zalim bir avucun içinde ezildiğini varsaydı bu sefer. Evet, bu çok daha uygun bir tanım olurdu. Uygun ama acı dolu...
Genç adam ayağa kalkabilmek için çaresizce çırpındığı sırada, kulaklarında sevdiği kadının çığlıkları, yüreğinde ise bu zamana kadar yaşamadığı kadar büyük bir acı vardı. Kollarından tutulup zorla götürülen kadının görüntüsü aklında kalan son görüntüydü.
Bir kez daha çaresizce ayağa kalkmak istedi. Ufacık da olsa bir gücü kalmışsa eğer, o gücü ayaklarına vermek ve koşmak istedi. Ancak bunu denemeye kalkıştığı anla birlikte tekrardan yüzüstü yere düşmesi bir olmuştu.
