Behind the Skies (Book 1 of Skies duology) | ✓

XXIII: A major

XXIII: A major

Sweats dripping, hearts pounding. Ball dribbling, love's overflowing.

Lahat na ata ng tao ay nangangarap ng walang humpay na kilig sa isang relasyon, pero hindi rin sa lahat ng tao ay binibigay iyon.

“Love, why do you have to leave?” — malumbay na tanong ko sa babaeng nasa aking harapan.

Nag shoot siya ng bola sa ring bago tumakbo palapit sa akin.

“Buong bakasyon lang naman eh, di naman ako dun titira.” — simpleng sagot niya habang nag di-dribble ng bola.

We are currently playing a basketball in this massive basketball court when she suddenly tell the bad news.

“Kahit na. Two months rin yun.” — naka-ngusong kontra ko.

Napa-buntong hininga siya bago tumigil sa pag galaw sa bola. She just told me that she's going to spend her whole summer vacation in Manila kaya ay hindi ko maiwasan ang malumbay. I've already researched some fun destination near here in this province because I'm planning to spend my summer vacay with her but then she suddenly has her own plans.

“My cousins and I are going to have a mini reunion in Manila, love. I can't just let it pass. Matagal na kaming hindi nagkikita-kita. This was already been our plan.” — she explained.

I sighed. I want to demand her to stay but I'm too scared about what she's going to feel. Ayokong isipin niya na masyado ko siyang kino-control para pag bawalan. Naiintindihan ko na may mga pinsan siya sa Manila na nais na mag reunion sila, pero yung katotohanang dalawang buwan ko siyang hindi makikita ay para bang hindi ko kaya.

Hindi ko siya sinagot. Unconsciously, I pouted.

Muli niyang drinibble ang bola at tumakbo palapit sa court bago ito shinoot. Tulad ng dati ay solo namin ang buong court. Hapon na at wala na halos mga estudyante kaya kahit ang pag hinga ng bawat isa ay rinig naming pareho.

“Ayaw mo ba akong pumunta?” — tanong niya.

Mabilis akong napa-lingon sa kanya at nakita ang bahid ng lungkot sa kanyang mga mata. It's as if, if I answer her yes, she'll definitely grant it. But I'm not that selfish. Ayaw kong limitahan ang kasiyahan niya.

“N-no love.. pumunta ka sa manila. I'm good here.” — I tried to smile to assure her that it's okay.

“Mukhang hindi eh.. just tell me if you don't want me to go, hindi ko talaga gagawin.” — determinadong usal niya kahit na mababakas ang lungkot sa kanyang mukha.

How will I explain to her that I don't want her to go 'cause I will definitely be left alone for two months? No friends. No families. She's the only person I have. But of course, I don't want to be selfish so I'll set aside my happiness for her lalo na't kitang-kita ko ang kagustuhan niyang umalis.

“No, love. Go to Manila ang have fun with your cousins. I'm okay here. Don't worry.” — naka-ngiting sagot ko.

Nakita ko ang pag liwanag ng mga mata niya dahil sa pag payag ko. Now tell me, makakaya niyo bang hindian ang ganyang uri ng kaligayahan?

We played basketball kahit na hindi naman talaga ako marunong. We stayed in the court for 30 minutes before heading to our favorite spot. Her usual tambayan-- under the tree near the open field.

Uminom siya ng gatorade bago mag punas ng pawis. And afterwards, she immediately text her cousins na matutuloy siya patungong maynila.

Natapos ang araw ng wala akong masyadong gana. Hindi pa man siya umaalis ay pakiramdam ko namimiss ko na siya. The fact that I will not be able to see her for 2 months is killing me. Two fvcking months is not a joke.