Behind the Skies (Book 1 of Skies duology) | ✓

XXXVI: Asus

XXXVI: Asus

Matapos ang maikling tawag na iyon ay wala na agad akong inaksayang oras at nag madaling umalis. I didn't even mind to change clothes as I move my way to the airport. Good thing I'm wearing a black jogging pants and a gray shirt.

The sun seems to be busy as it exposed itself little by little. Ang taxi na sinasakyan ko papuntang airport ay nag mistulang pagong sa bagal.. o masyado lang talaga akong nagmamadali?

I left all my things in my condo including both keys of my Lexus and unit. Wala rin akong bitbit na kahit anong bag na makapagtuturo kay papa kung saan ako pumunta. Habang nagbabyahe papuntang airport ay hindi ko na maiwasan ang mataranta. I feel like the air I'm breathing is limited. Nahihirapan akong huminga marahil na rin siguro sa sobrang kaba.

When I got arrived at the airport, sinilip ko ang available flights papuntang Leyte at halos mapamura ng makitang mamayang 10:00 am pa ang susunod na byahe. I needed to wait for how many fvcking hours.

Tahimik akong naupo sa waiting area at tila napapa-isip. All I have with myself is my wallet and phone. Bukod dun ay wala na. Ilang beses ko pang chineck ang sarili ko kung may naiwan bang bakas ng siyudad at napahinga ng makitang wala. I need to be careful.. bawal malaman ng halimaw kung saan ako galing.. and worst, kung sino ang kasama ko.

Hindi ko maiwasan ang mapa-pikit ng mariin habang iniintay ang mabagal na pag takbo ng oras. Ang pagka-taranta ay makikita sa aking mukha. When I got to hear papa's voice awhile ago, I knew it was the tone that I needed to be scared of. Wala pa man ay nambabanta na. Isang bagay na dapat ko talagang katakutan.

Kahit nag hi-hysteria ay nagawa kong bilangin sa aking daliri kung ilang buwan nawala si papa. And my estimation said that he's been gone for 4 long months. Napaka-tagal 'non kung iisipin. But now that he's already here, masasabi kong napaka-bilis ng lahat. Parang masyadong biglaan. Parang masyadong minadali.

Pagka-patak ng alas diyes y media ay halos ako pa ang pinaka-unang passenger na nakasakay sa loob ng plane. I know I need to rush pero hindi ko hawak ang lahat. Kailangan kong mag-intay dahil hindi ko hawak ang buong oras.

Buong oras ng byahe sa himpapawid mula Manila hanggang Leyte ay tahimik lang ako. Sinusubukan kong mag-isip ng mga palusot pero masyado akong nabablangko. My mind seems to malfunction because of fear. And with this, I admit that I don't know what to do.

Pagkalapag ng eroplano ay agad kong sinuyod ang daan papunta sa sakayan pauwing Samar. Iniisip ko palang na ang tagal ng byahe mula Leyte hanggang Samar ay aabutin ng apat na oras ay hindi ko na maiwasan ang mabahala.

12:00 pm na at halatang nakikisabay ang init ng panahon sa aking nararamdaman dahil ang next trip raw ng byahe ay mamayang ala-una pa. 1 fvcking hour from now. Goddamn it.

Habang nag-iintay ay doon ko lang nagawang silipin ang aking cellphone. And when I got to open it, agad akong nanlumo ng makita kung gaano karami ang mga texts at tawag mula kay Li simula pa kanina. Masyado akong naging abala dahil sa pangamba, hindi ko sinasadyang mawala siya sa isip ko.

“Love, nasaan ka?”
“Mal, nag-aaalala na 'ko asan kaba?”
“Hey ba't di ka nagrereply? Pietro!!”
“Your Lexus' key is here, so where are you?!”