Behind the Skies (Book 1 of Skies duology) | ✓

XXXVII: Dsus

XXXVII: Dsus

Ang susunod na umaga ay nag mistulang impyerno para sa akin. The dawn doesn't excites me anymore knowing that I will be waking up in hell. Sa bawat minutong dumadaan ay hindi ko maiwasan ang mangamba. How long will I stay here? How can I find a way to escape? Is there even a way? Probably none.

I sighed as negative thoughts keep on lurching into my mind. Isang gabi palang ang nagdaan pero nakakabahala na. Paano pa kaya sa susunod na mga araw?

Pagkapasok ko sa CR ay saka ko lang binuksan ang aking cellphone na magdamag kong in-off. I need to be extra careful with everything I do. Sa estado ko, napakahirap ang mag magpadalos-dalos.

Just like the usual, Li flood texted me. Puro pangangamusta ang ginagawa niya. Kating-kati akong replyan ang lahat ng texts niya pero sa huli ay isang Good morning lang ang sinend ko sa kanya. Minutes later, she called. I sighed before answering the call. Malayo man ako sa mga demonyo ay pakiramdam ko maririnig nila ang mga bawat pag bulong ko. I don't have a safe place in this house. Pakiramdam ko ang bawat sulok ay delikado.

“Love..” — that was her first word as I answered the call.

Sa isang simpleng salita, ang aking matinding pangamba ay napalitan ng kokonting tuwa.

“Hi handsome, how's your sleep?” — tanong ko, trying to tease her.

Narinig ko ang paghagikhik niya bago sumagot.

“Ayos lang naman. How about you, gorgeous?” — she asked back, trying to tease me as well.

“Ayos rin.” — tanging nai-sagot ko.

“Bat kaba bumubulong?” — natatawang tanong niya ng mahimigan ang mahinang pag salita ko. “I suddenly miss your lively voice.”

Hindi ako naka-sagot agad. It's just funny that I needed to whisper just to talk to her. I find it kinda hard to talk right now.

“I.. uhm.. I just woke up.” — tanging naisagot ko.

Our life cycle goes like this until 3 days have passed. Ang pag-uusap namin ay tuwing umaga lang at gabi gamit ang mahiwasang teleponong nag-uugnay sa aming dalawa.

Papa seemed to be very busy. Halatang ang problema sa kanilang negosyo ay hindi parin nasusulosyunan. Madalas ko siyang nakikitang nagagalit sa mga tauhan niya na wala namang ibang magawa kundi ang matakot.

One night when I was walking around the house, nakita kong nag-iinuman ang mga tauhan ni papa sa likod ng aming bahay. Papa and uncle Manuel are not there, kung nasaan sila ay hindi ko alam.

Ang mga pabulong nilang paguusap-usap ay umaalingawngaw sa katahimikan ng probinsiya. Pero ang nakapagtataka roon ay ang kanilang bawat pagsasalita ay halatang puno ng takot at pangamba. Halatang ang pinag-uusapan ay pribado at bawal marinig ng iba.

Handa na sana akong tumalikod para bumalik sa aking kwarto ng may isang nag salita mula sa kanila na pumukaw sa atensiyon ko.

“Gusto ko nang mag bagong buhay 'tol.” — ani ng isang boses ng tauhan ni papa na hindi ko kilala. His voice is very low. Kahit ata puwet niya ay hindi makakarinig.

“Ako rin.. kaso ang hirap ng sitwasyon natin.” — sagot nung isa.

I stayed to eavesdrop. May kung ano sa topic nila na pumukaw sa aking interes.