Behind the Skies (Book 1 of Skies duology) | ✓

XVII: G minor

XVII: G minor

I admit, I never liked the idea of Christmas break. When my momma died, I became alone in celebrating the Christmas. No gifts, no foods, no friends. Just me.

This provincial life is currently giving me a boring vibe. Bukod sa mga puno at tahimik na baryo ay hindi ko na alam kung ano paba ang espesyal dito.

Even when my mother was still alive, my father is not celebrating the Christmas with us, but for me it's fine since what matters most is my mom's presence. But when she already passed away, natuto na akong mag-isa sa mga okasyon na dapat ay masaya.

In manila, no matter how loner I am, I admit na nagagawa ko rin namang mag libang kahit paano. I am doing bar hoppings and meet stranger girls to be with me the whole night, then the next day, I just leave them like nothing happened. Hindi na ako inosente sa mga bagay-bagay pero ang presensiya ni Li ay nagbibigay sa akin ng kung anong pakiramdam na para bang napaka-bago.

I might kiss any girls I want back in manila when I am at the bar, I might as well touch them in any parts, pero ang ngayon ay kakaiba. Ang tindig palang ni Li ay nagsisigaw na ng matinding aura na para pang dapat mo siyang yukuan at irespeto. I never be friend with the girls I had sex after bar hopping, dahil pagkagising ko kinabukasan ay alam kong limot ko na ang mga ito. I am having fun low-keyly, but still, I know my limits. I only get what I want then leave them after.

Li is giving me a different vibe. Kahit marami nang babae ang nahawakan ko ay siya palang ang kauna-unahang tao na nagpa-kaba sa akin ng ganito. Tinibag niya ang makapal na batong binuo ko para lang wala ni sino man ang maka-pasok. Siya ang unang nag patibok ng puso ko at ang unang taong niligawan ko. Siya lang. Wala nang iba.

Gabi ng ika-24 ng Disyembre ay hinayaan ko ang sarili ko na malunod sa kadiliman ng aking silid. Kung nasa manila lang sana ako ay baka nasa bar na ako ng mga oras na 'to. But now that I've met Li, hindi ko alam kung magagawa ko paba 'yon. In silence with her is my comfort place. No boredom intended, because when we're alone, we're just happy.

Napa-ngiti ako ng biglang sumagi sa isipan ko si Li, but after a few moment, ang ngiting iyon ay napalitan ng matinding lungkot at galit na hindi ko alam kung hanggang kailan ko dadalhin.

I remember it was a night in December, 5 years ago, when I heard a bang downstairs in our house in manila. I was 17 that time and still immature but I still managed to check what's happening. Tulad ng dati ay wala si papa dahil sa kanyang mala-demonyong negosyo na mas sumisikat tuwing pasko.

“M-manuel! Anong ginagawa mo!?”

Biglang nag humarentado ang puso ko ng marinig ko ang malakas na pag sigaw na iyon ni mama. Nag madali akong bumaba para silipin ang nangyayari pero ang tanging naabutan ko nalang ay ang pag hatak ni uncle Manuel sa buhok ni mama patungong basement.

Hindi ko alam kung ano ang nangyayari pero sobra-sobra ang kaba na nararamdaman ko. Mabilis akong tumakbo papunta sa basement at halos magulat ng makita si uncle Manuel na pinipilit na humabaran ang ina ko. His eyes are very red with the evident of drugs. Nanginginig ang kamay niya dahil sa kanyang nais sa aking ina. May hawak siyang baril at walang takot niya itong tinututok sa ulo ni mama.

I cried as I ran towards their direction. Mabilis kong tinalak si uncle Manuel at niyakap si mama pero iyon na ata ang pinakamaling desisyon na nagawa ko. Tinutukan rin ako ni uncle Manuel habang ang mala-demonyo niyang ngiti ay kasalukuyang gumuguhit sa kanyang labi.

Napa-atras ako sa takot. Uncle Manuel killed hudreds of innocent people. Alam kong magiging madali sa kanya ang patayin ako ngayon.

“C-cyrus.. get out anak please.. umalis kana dito.. please..” — my mom begged.