Behind the Skies (Book 1 of Skies duology) | ✓

XLII: Eb9

XLII: Eb9

Halos hindi kami natulog magdamag ni Li sa kakaintay ng oras. Excitement and fear are invading in my insides as I fix my things. Nag-impake ako ng mga gamit at walang itinira. Sinigurado kong ang lahat ng mga importante ay aking dala.

This decision is very sudden. I feel like we're going to enter into a gamble which in the end, we don't know if we'll win. Pero wala na akong pakealam. Natatakot man ay puno na ng determinasyon ang puso ko para magpakalayo kasama si Li.

Hindi ko batid ang mga mangyayari sa hinaharap, pero sa ngayon, handa akong isugal ang lahat. From hell, I will try to reach for heaven with Li as my light. Panghahawakan ko ang mumunting pag-asa sa puso ko, maging masaya lang ako kahit papano.

Alas cuatro ng madaling araw, hindi pa man sumisikat ang haring-araw ay pumunta na kami ni Li sa terminal. Amoy na amoy parin sa kanya ang matinding aroma ng alak at halata parin sa mga mata niya ang nakakaliyong antok pero ang determinasyon na mai-layo ako sa aking mundo ay buong-buo. The determination in her eyes is in its finest, halatang handang talikuran ang lahat para sa akin.

Li don't have anything with her. Bukod sa suot niyang damit ay wala na siyang ibang dala. All she have is her strong heart na tila ba handang suungin ang lahat ng impyerno para sa akin.

By 5:00 am, we rode a bus. Hindi ko alam kung saan kami pupunta. Li is in-charged for everything while all I do is to give her all my trust.

Sa sobrang kaantukan ay naka-tulog ako. Alas-onse na ng tanghali ng ako'y magising. I even smile when I saw Li sleeping peacefully in my shoulder.

I observed her face and gave her a fast kiss on her head. Pasimple ko pang sinilip ang ginagawa ng ibang tao sa bus at napa-ngiti ng makitang mga tulog rin ito. Sa isang mabilis na galaw ay nagawa ko biglang ipitin siya sa aking bisig. Napa-kagat naman ako sa aking labi ng marinig ang kanyang mahinang pagdaing. Halatang naambala ang mahimbing na tulog.

“Sorry, did I woke you up?” — I whispered. Mas hinigpitan ko ang yakap ko dahilan para mas lalo siyang dumaing.

Mabilis niya akong tiningnan ng masama at parang bata na nag kusot ng mata. Marahan naman akong natawa dahil 'ron.

“Good noon.” — I greeted.

Tumingin siya sa akin at humikab bago tumango-tango. It's as if it was her response for my greeting.

“Anong oras na?” — she asked using her usual just-woke-up voice.

“11:30 na love, you overslept.” — I teased. Hindi naman siya sumagot kaya bahagya akong napa-nguso.

Nakita kong binuksan niya ang malaking backpack ko at kumuha ng bottled coffee mula roon. Naka-ngiti ko naman siyang pinagmasdan habang umiinom.

“May muta ba ako?” — she suddenly asked. Bahagya pa akong nagulat pero agad ring sumagot.

“Hmm, wala naman.” — I answered as I look into her face. Agad naman siyang tumango-tango habang nakatingin ng deretso sa mukha ko.

“Buti pa ikaw meron.” — she murmured.

Mabilis akong natigilan at napatitig sa kanya, tila nirerehistro ang kanyang sinabi.

“Ha?” — I asked, pero di siya sumagot at nanatili lang na nakatingin sa mga mata ko.

Ilang segundo muna ang lumipas bago ko maunawaan ang kanyang sinabi. In a fast pace, I immediately bow my head to check for my face. Bigla akong nakaramdam ng matinding hiya habang hinahawakan ang bahaging iyon ng aking mukha.