Behind the Skies (Book 1 of Skies duology) | ✓

XLI: Fm7

XLI: Fm7

The next day, I woke up in peace. Wala akong naririnig na kahit anong ingay sa buong kabahayan kaya naman ng i-ckeck ko ito ay mas lalo akong nagulat ng makitang walang katao-tao kahit isa.

There are no dark signs of any demons in the house. Walang marka ni papa, ni uncle Manuel, ng mga tauhan nila, at ni Gwen. Kung nasaan sila ay hindi ko alam, parang kagabi lang ay may kung anong kumusyon ang naganap sa aming lahat, ngayon naman ay hindi ko na namalayan ang pag-alis nila.

Biglang sumagi sa isip ko ang mga sinabi ni Gwen kagabi. “Isama mo ako.. si Li, ako, at si Gwen. Kaming tatlo.” Kagabi pa man ay hindi na ako mapakali para malaman ang sagot sa aking mga katanungan kaya naman ngayong wala rito si Gwen ay hindi ko maiwasan ang manghinayang. I don't know when they are going to come back, but knowing the demons, I must not be chilled for me not to be surprised with their sudden appearances.

Now that it is already night time, halos mabagot ako sa kawalan ng gagawin. May kung ano sa sarili ko ang bumubulong na lumabas at lumayo sa impyerno pero may kung ano rin ang nagsasabi sa loob ko na manatili dahil nasa paligid lang ang demonyo at minamatyagan ako.

My ass fvcking wants to escape, but I don't know how. Alam kong ang bawat takbo ko palayo sa impyerno ay ang siyang paglapit ko rin sa kamatayan. Every time I escape, my father always finds me. So escaping is fvckingly useless.

Mabilis na lumipas ang dalawang araw at nanatiling tahimik ang buong bahay. Hindi pa umuuwi ang mga demonyo at kung kailan ang balik nila ay hindi ko alam.

Each and every minute, all I do is to lie on my bed and overthink. I'm already losing all my hopes. I feel like all of my strengths are now in its lowest point. Wala na akong makapitan, dahil ang huling taong naging lakas ko ay tuluyan ko nang pinakawalan.

I checked my phone and scanned all the memories I had with Li. At sa lahat ng mga litratong iyon, lahat ng mga ngiti ko ay totoo.. isang bagay na hindi ko alam kung kailan ko ba ulit mararanasan.

I played her video while singing at the Strumm's bar back when we were still at manila. She sung our favourite song Chasing cars, and there I can't help myself but to feel sad. Namimiss ko na siya.. namimiss ko na ang baby ko.

“Cyrus Pietro Spinoza, I want you to know from the bottom of my heart that I love you.” — usal niya sa video dahilan para mapa-singhap ako sa sensasyong biglang lumukob sa aking loob. Breaking up with her is like a suicide. And now, I might be still breathing but I know that I'm already dead inside. “At.. gusto kong malaman mo na ikaw at ikaw lang ang pipiliin kahit pa man talikuran kana ng buong mundo.”

Damn.

Her words are like a soundtrack that clings inside my brain. Now tell me, how could I unlove the person who loved and accepted who I really am?

I once thought that neither the seraphim from above nor the demons under the world can dissever my love from Li. But look how life plays, pag-ibig lang pinagdamot pa. But this is our reality. We don't live in fairytales. At sa riyalidad, marami ang demonyong nagkatawang tao para hadlangan ang kaligayahan mo.

Nasa kalagitnaan ako ng pag-iisip ng mabilis akong matigilan dahil sa biglaang pag ring ng aking cellphone. It's already 12:00 midnight and my whole day was only spent by overthinking.

When I got to check who was calling, I felt how my body trembled because of excitement, fear, and sadness. It was Li.. currently calling me this late.

Imbes na sagutin ang tawag ay pinagkatitigan ko lang ito. Pinilit ko ang sarili kong wag sagutin ang tawag para sa ikabubuti naming dalawa. I should stick with my decision. Now that I am already an ex, I should act as an ex. Hindi ko sasagutin ang tawag niya.