THE LEGACY (completed)

Chapter twelve

Dianne's POV

Bwisit! Ilang oras palang akong nandito sa silong ng mangga nakakairita na. Ikaw ba naman ang pinagtitinginan ng mga trabador. Kung wala lang dito si Gab, isa isa ko na talaga silang nginudngod sa lupa. Obvious naman ako ang mata at dila ng lahat dahil sa nasunog na maisan. Hell i care. Better nga, napadali ang trabaho nila.

"Dianne!" tawag sakin ni Gab. Bumaba ako sa upuan na medyo mataas at lumapit sa kanya. "Explain yourself to them." nanlaki naman ang mga mata kong tiningnan siya.

"What? Are you serious?" kulang nalang ata umusok ang ilong dito aa.

"They need your explanation kung bakit nandito ang sasakyan mo nung mangyari ang sunog. Clear your name." inirapan ko siya.

"Gab? Why would i need to explain myself to them? Trabador lang naman sila dito. They are nothing!" nagbubulong bulungan naman ang mga ito sa harap ko. As in, sa harap ko pa talaga.

"Kung wala sila, wala ang maisan. Hindi mo mapapagtrabaho ang pera mo Dianne." napabuntong hininga ako. I cleared my throat.

"Okay, fine. Para sa ikakagaan ng loob niyo, wala akong kasalanan." hinarap ko sila. Tiningnan naman ako ng matanda ng masama. One of the oldest farmer i guess.

"Ma'am. Kung ganyan niyo kami pakitunguhan, mas mabuti nang umalis kami dito." wait?  am I just heard this old man arguing with me?

"Then leave. You're too old naman na din ee. You can't even carry a 50 kls of corn."  sagot ko dito.

"eh, bastos naman pala to Sir Gab ee." sita pa ng isa. Oh! Who's next?

"Hoy, wala kang karapatan pagsabihan ang tatay ko ganyan!" sugod pa ng isang dalaga. Mga nasa 16 years old.

"Don't you dear to point that finger on me. Baka putulin ko yan." tinaasan ko siya ng kilay. Sino ba naman ang hindi mabwibwisit kung iduro-duro ka ng taong lupang ito.

"Dianne, stop. Hindi matatapos ang pakikipag away mo sa mga yan kung ganyan." Gab try to make me calm.

"Gab, bakit ko kailangan eexplain ang sarili ko. Wala akong ginagawa. Wala akong kasalanan." madidiin kong bulong dito.

"Mula nung dumating ka dito, kamalasan nalang ang dala mo." sigaw naman ng isa. Sumang ayon pa ang mga kasamahan nito.

"Aminin mo nalang kasi na ikaw ang nagpasunog sa maisan. Hindi yung pinapahirapan niyo pa si Sir Joseph at Sir Gab kakhanap ng salarin!" narinig ko nanaman ang mga bubuyog na sumasang ayon.

"Wala akong aaminin dahil wala akong kasalanan. Kung hindi niyo yun maintindihan, isipin niyo nalang hanggang hukay."

"Wala!?

"Napaka demonyo mo!"

"Bumalik ka na ng America!"

"Malas ka dito!"

"Dahil sayo, hindi na makakapag aral sa isang simestre ang anak ko." yan ang huling sigaw na narinig ko.

"Nasa bahay ako ng mangyari ang sunog. At hindi ko alam kung bakit nandito ang kotse nung gabing yun. But i swear, wala akong ginawa. I know, my explanation isn't enough for you to believe me. I'm not that stupid to put our business and farm in danger. Malaki ang magiging epekto nito sa companya lalo na at may nawawalng 2 million noong last year na pundo. Hindi siguro kayo maniniwala dahil buo ang sweldong ibinigay ni Joseph sa inyo, but believe me, kinuha niya iyon sa banko para hindi siya makautang ng pasahod sa magsasaka. Kaya hindi ko sisirain ang kabuhay niyo, namin." nakikinig silang lahat. Lahat ng sinabi ko pinakinggan nila. Ang ilan sa kanila y tumango.

"Gusto mo ito, dahil balita namin, pinipilit mo na si Sir Joseph na ibigay sayo ang mana na iniwan sayo ni Don Ban." sigaw ng isang lalaki. Napatitig ako dito. Chismoso ba to? Paano niya alam ang bagay na yun.

"Lalaki ka pero daig mo pa ang tenga ng lupa. Bilis mong makasagap ng balita. Sa pagkaka alam ko, mga nasa mansiyon lang ang naka alam ng bagay na yan." napatigil ito at yumuko. "Anyway, wala na akong magagawa kung ayaw niyong maniwala."

Umalis na ako sa harapan ng mga ito at pumasok na sa kotse. Shit! Bat ba ako naapektohan sa mga sinasabi ng mga kutong lupang yun. Sinulyapan ko si Gab na nakikipag usap parin sa mga ito. Kinuha ko ang cellphone ko.

"Get his address, I send mo sa kanya ang pera. Just make him believe na hindi galing sakin. Gawan mo ng paraan."

Binaba ko na ang cellphone ng pumasok si Gab sa driver sit.

"Are you okay?" tanong nito.

"Yes. Na stress lang ako sa mga bubuyog jan." tukoy ko sa mga magsasaka. Napatawa naman ito ng mahina. Pinaandar nito ang sasakyan.

"Where you wanna go? Para matanggal ang stress mo?" pinatakbo nito ang sasakyan at itinuon ko ang mga mata ko sa labas.

"Anywhere." sagot ko. Ilang minuto na din itong nagdridrive bago kami makalabas ng hacienda. Ayaw kong magsalita. Pagod akong makipag away sa mga magsasaka.

"Alam, yung mga magsasakang yun. Importante sila. Kaya sana pakisamahan mo nalang sila. Nadadaan naman sila sa magandang paki usap ee." sinulyapan ko siya. Seryoso itong nakatingin sa daan.

"Hindi ako plastic na tao Gab. Kung ayaw nila sa akin, ayaw ko din sa kanila. Kung demonyo tingin nila, so be it. I don't care." nakita ko ang pagngiti nito sa gilid ng aking mata.

"Paano kung gusto kita, gusto mondin ako?" napatitig lang ako sa daan. Hindi ko ito sinagot dahil natatakot ako sa pwedeng mangyari. "I still wait."

"Thanks." tipid kong sagot.

"Pero kailangan mung buksan ang puso mo sa mga magsasaka Dianne. Sila ang buhay ng hacienda." tumango lang ako. Ito nanaman ang usapan.

"I see." hinandal ko ang kamay ko sa window at pinatong doon ulo ko.

"You are a princess before, crying and looking for her Mom. But Joseph is always there to comfort you. Hanggang makatulog ka nalang sa bisig niya." napapikit ako habang nakikinig sa kanya. "Pero ngayon, bumalik ka. Not for like a princess but like a Queen of evil. Pero kung noon, hindi kita malapitan dahil laging naka guard sayo si Joseph, ako naman ang magbabantay sayo ngayon."

"Stop...I just want to relax for now. Ayaw kong pag usapan ang mga bagay-bagay." ewan ko ba. Pero nasa parte na ata ng puso at utak ko na wag nang balikan yun. Nakakasira ng plano.

"Okay. Kung hindi ka komportable sa usapan." salamat naman at naintindihan ako ni Gab. Huminto siya isang tapat ng restaurant. Or what they called turo-turo na din. Barbeque, Shanghai etc. Alam ko naman ang mga ito no.

"Are we going to eat here?" tanong ko. Wala pa akong balak bumaba ng kotse pero tinanggal na nito ang sitbelt ko.

"C'mon. This is fun. Mabubusog ka sa isang daan." binuksan na nito ang kotse saka umikot para pagbuksan din ako.

"Okay. It's yours, so why not." bumaba na ako at sumama sa kanya. Its a good day then.

Hai reader/readers 😁...
Please follow po, for more update.
Also, vote and comment is very appreciated 😍😘