Beauty in Simplicity

Chapter 10

Shanie's POV

Pagkatapos namin i congratulate ang boys ay inaya kami nitong magcelebrate sa Jollibee. Natatawa nga ako kasi pinag-awayan nina Jonathan at Bruce kung saan kami kakain. Gusto ni Jonathan sa Jollibee, si Bruce naman ay McDo. Dahil sa pag-aaway na iyon ay nagboto-botohan kami. Gusto ko rin sanang kumain sa McDo pero gusto ni ate at ni Kurt sa Jollibee kaya do'n kami na padpad.

Habang kumakain kami ay hindi ko na nakayanang mamula ang pisngi dahil sa pagtutukso sa akin ni ate tungkol doon sa yakapan namin ni Kurt.

Sa sumunod na araw ay maaga pakami ni ate sa school para sa last day ng intrams kung saan magaganap mamaya ang pag-aaward ng mga nanalo.

Habang hindi pa nagsisimula ang event ay napagpasyahan naming magtambay sa bench sa harap ng gym at hihintayin namin dito sina Kurt na dumating.

Kurt... thinking about him always makes me feel something in my heart that I've never felt before. You see... I'm always happy whenever I'm with him, I am comfortable being with him and his smile can make my heart go crazy. Gosh, these feelings I have right now are so unusual, even for me.

"Hoy Shanie, ano na?" Hearing Ate's voice brought me back to reality.

"H-huh?"

"Hays... ano na? May sinabi ba sa'yo si Kurt na... kagaya ng... mahal kita or something?" Todo ngiti nitong pagtatanong.

What?!

"A-ano? Walang sinabi si Kurt na ganon ah." Sagot ko dahil nagsisimula nanaman itong manukso sa nangyari kahapon.

Sumimangot ito. "Naku idedeny mo pa ha. Sige ito nalang, diba hinatid ka niya kahapon? Ano, may nangyari ba?" She asked with eyes glittering for excitement.

Kahapon ay hinatid nga ako ni Kurt pero wala namang nangyari. Nag-usap lang kami ng mga bagay-bagay katulad ng kung may kapatid ba siya o wala. Mga normal na usapan lang naman. Walang kapatid si Kurt. Nag-iisang anak lang ito.

Hindi ko alam kung ano ang feeling ng walang kapatid. Siguro kung wala si kuya, walang kasiyahan sa bahay. Walang magpapaaral sakin at hindi rin dadating sa buhay ko si Leo, ang gwapo kong pamangkin.

"Hoy! Ayan kananaman eh! Ano? May nangyari?"

"Wala! Nag-usap lang kami ng mga bagay-bagay." Iritadong sambit ko.

"Kagaya ng...?"

"Kagaya ng... kung may kapatid ba siya, pero wala."

"Ganun lang? Wala bang 'pwede bang manligaw' na usapan?" Dismayado nitong pagtatanong.

"Wala nga!" Sambit ko.

"Hays ano ba naman yan. Nag-expect pa ako na ano eh..." she mumured the last words sorftly.

Ano ba tong pumapasok sa isip ni ate? I questioned in my thought.

"Shanie! Micha!" Napatingin kaming dalawa sa direction ng tumawag sa amin. Si Bruce yung tumawag sa amin at kasama niya si Jonathan. Wait, where's Kurt?

"Good morning." Sabay nilang bati sa amin pagkarating nila sa bench at umupo na rin.

"Ang tagal ninyo!" I chuckled at Ate's answer.

"Good morning." Pagbabati ko.

"Hoy Micha, maaga lang kayo!" Pagkokontra ni Jonathan sa sinabi ni ate. Nagtitigan silang dalawa ng masama.

"Guys, tama na nga yan." Napatango ako sa pagsasaway sa kanila ni Bruce. Mabuti pa si Bruce, ayaw ng away. "By the way, kanina pa namin kayo hinanap nandito lang pala kayo. Mabuti naman at malapit sa gym na bench ang pinili niyo para kung mag-sa-start na ang event ay madali lang tayong makapasok." Dugtong pa nito.

"Heh? Kanina pa kayo naghahanap samin?" Ate asked with eyes shocked."Sana pala pinaalam natin sa kanila kung saan tayo." Ate whispered in my ears. Napatango naman ako bilang sagot.

"Oo. Sandali lang at itetext ko kay Kurt kung saan tayo matatagpuan." Kinuha ni Bruce sa kanyang bulsa ang cellphone nito.

"Bakit pala hindi niyo kasama si Kurt papunta rito?"

Nagkatinginan sina Bruce at ate na para bang may sinabi akong mali.

"Shanie, nag-aalala ka ba kay Kurt?" Tanong ni ate sabay nag-crossed arms.

"O-oo naman. Syempre kaibigan natin eh." I faked a laugh.

Tumango-tango si ate. "Okay..." sabay ngumiti.

Nagsimula na ang event sa gym kaya pumunta na kami doon. Hindi parin nakarating si Kurt. Lahat kaming mga grade 10 ay nakalinya sa tabi ng grade 9. Nag-decide si Bruce na tawagan si Kurt para malaman kung nasaan na siya.

"Nasaan na raw siya?" Tanong ni Jonathan.

"Malapit na raw. May binili lang sa 7/11 kaya natagalan tsaka late daw siyang nagising."

"Siguro nagutom kaya bumili ng hotdog!" Nakatawang sabi ni ate at tumawa rin si Jonathan kasama niya.

Nagsimula nang mag-award ang mga teachers sa mga estudyanteng nanalo.

"The third place of chess goes to the grade 10!" Napatayo kaming lumalaro ng chess dahil sa pagtawag sa amin.

Nang makarating kami sa stage, kinuha namin ang medal tapos nag ready para sa picture. Habang nagpoposing kami, nakita ko si Kurt na kakapasok lang sa gym.

Napatingin siya sa stage kung nasaan ako at dahil nasa harap ako, nakita agad ako nito. Sa totoo lang ay nahihiya ako dahil umakyat ako dito hindi naman ako nanalo but when I saw him smiled at me, my mouth just started to create a big smile then the camera flashed.

Pagkatapos naming magpicture ay bumaba kami at ang ibang mga teachers ay binati kami.

Bumalik na kami sa linya namin. Kurt is now with Bruce and Jonathan, sitting beside each other.

"Uy, congrats sa inyo!" Natutuwang bati sa amin ni Chelsea ganun din ang iba naming kaklase.

"Thank you!" Sabay namin ni ateng sinabi.

All of us cheered when the basketball winner was announced and it is...

"The grade 10! Congratulations!!" The teacher cheerfully said as the grade 10 basketball players ran going to the stage. They are all smiling but the smile that really caught my attention and made me smile too was from Kurt. We clapped our hands as they took the trophie then take their picture.

Pagkatapos ng awarding ay pinapapunta kami ng adviser namin sa classroom dahil mayroon daw siyang announcement.

"Okay class please settle down." Pagsisimula ng adviser namin. "So kahapon ay nag-usap kami ni Kurt..." napatingin kaming lahat kay Kurt na kalmado lang at nakangiti. My heart jumped when he looked at me and smiled widely. Ito siguro yung tungkol sa pag-uusap nila na nakita ko kahapon bago maglaro si Kurt para sa 4th quarter. Bumalik ang tingin namin kay Miss Galyegos.

"Sinabihan niya ko na pagnanalo daw sila ay lahat kayo, nanalo man o natalo ay kukuha ng plus points, and I agreed." All of us gasped at what she said. Hindi makapaniwala sa ginawa ni Kurt. "So this means, dahil nanalo sila, lahat kayo ay may plus points at exempted kayo sa exam ko!"

"Yeah!!" All of us cheered. The others started to jump up and down, others are hugging each other at ang iba ay si Kurt ang niyakap.

Ate hugged me and I hugged her back.

"May plus points kana rin!" She said then we both laughed.

Napalingon ako kay Kurt na hindi parin binibitawan ng mga kaklase. I saw his eyes fixed on me and those eyes are telling me something. Looking at it's depth makes me remember the words he told me yesterday.

I'm going to win this, for you.

Win this, for you.

For you...

Ohghad!

I then realized that when Ate told him I lost the match, he looked at me with those pitiful eyes then he told me he'll win this for me. So this means... I am the reason why he decided to do this. He did this... for me.

But... why?