Beauty in Simplicity

Chapter 21

Kurt's POV

It has been a week since my quarrel with my mom. Ang mga salitang kanyang binitawan ay naging dahilan ng pagkagalit ko sa kanya. I started to hate her not just because of what happened but because everytime I come back home from school, she will always ask me if I have broken up with Shanie. Hell! It seems like I don't know my mother now. Nagiging desperada na siya. Hindi ko alam kung bakit pinoproblema niya ang yaman. What's the matter if I love a girl who is not rich? Kaya kong buhayin ang pamilya ko kung maghirap man kami. Money is not that important to me for my future. Love and happiness is.

Inaamin ko na nagbago rin ang kalagayan ko. Natutulala ako palagi sa desk ko at hindi na nakakapagfocus sa klase. I always ask Shanie kung okay lang ba ang kuya nito, kung nawalan ba ito ng trabaho o ano. Tinanong ko rin siya isang araw kung saan nagtatrabaho ang kuya niya.

"He's working in a company pero hindi ko alam ang pangalan. Hindi ko narin naman inalam." That's her answer.

To be honest nung araw nayun ko lang rin nalaman na Sean nga ang pangalan ng kuya ni Shanie. I started to worry knowing the name. Totoo ang sabi ni mommy na si Sean Mendez nga ang kuya ni Shanie ngunit naibsan naman ang kaba ko dahil hindi naman ito na sesante at walang nangyaring masama.

Pero pano kung may mangyari nga? Hindi lang sa kuya ni Shanie pero pati rin sa pamilya nito? Siguro ay hindi pa ginagalaw ni mommy si Kuya Sean last week pero pano kung ngayon o bukas ay may mangyari na? What do I need to do-

"Hoy Kurt!" Bumalik sa realidad ang isip ko dahil sa pasigaw na tawag ni Jon. Shit! Hindi nanaman ako nakapagconcentrate sa klase.

I looked at Jon. Halatang inip na inip na ito dahil sa lukot nitong mukha. I sighed.

"Sorry, next subject na ba?"

"Anong next subject eh recess palang! Alam mo, last week ka pang ganyan ah? Tulala. Ano bang problema mo at matulungan nga kita." He tucked his arms in the middle of his chest. Bruce is beside him who is just calm yet you'll read in his eyes that he's concerned.

"This problem would be solved only by me." Wika ko sabay napatingin sa upuan ni Shanie at wala na siya roon. I was about to ask where Shanie is when Bruce spoke.

"Kung nagtataka ka kung nasaan si Shanie ay nauna na sila ni Micha sa cafeteria. Nainip kasi si Micha kakatawag sa iyo ngunit hindi mo pinapansin, pati rin si Shanie kaya ayon. Umalis na. Ano ba kasing iniisip mo at ang lalim naman yata?"

I nodded at him, ignoring his question and stood up to go to the cafeteria.

"Gagong Kurt at iniwan lang tayo  pagkatapos ng paghihirap natin para gisingin ito mula sa malalim na pag-iisip? Aba kung hindi lang natin kaibigan ito ay nasuntok ko na to." Rinig kong sabi ni Jon na nasa likod ko na pala, sinusundan ako kasama si Bruce.

"Hayaan mo nalang, may problema kasi."

"Eh ano pang halaga nating mga kaibigan niya kung hindi niya man lang ma share ang problema niya? Nandito naman tayo para makinig ah?" Jon scowled.

I cleared my throat to tell them that I can hear them. I'm sorry if I'm being cold.

Tumahimik naman sila hanggang sa makarating kami sa cafeteria. We ordered our food and went to the table where Shanie and Micha is waiting. I sat beside Shanie and I felt her hand held mine so I faced and forced a smile towards her and she smiled back.

"Alam mo Kurt, nagiging weird kana. Okay ka lang ba? Be honest ha." Tumingin ako kay Micha na nagsalita at ngumiti.

"I'm fine." I replied but base on their reaction, they don't believe me.