Beauty in Simplicity

Chapter 32

Dedicated to: marygelabraham

Kurt's POV

I sighed deeply as I'm trying to stop my tears. I wanna cry. Not because I'm sad, but because... even after all that I did, Shanie still made a smile... and her smile is telling me that everything's gonna be alright.

"Shanie... pasensya na't... nagbreak up tayo... dapat pinaglaban ko pa eh pero..."

"Kurt, okay lang. Naiintindihan ko." Sabay hagod niya sa likod ko. Naging magaan ang pakiramdam ko dahil don. It's like her touch is a spell that can immedietly heal me whenever I feel down.

"Alam mo... you're my first at everything, Kurt." Aniya sabay bigay ng malalungkot na ngiti. "First crush, first love, first man I've ever dated, first... uh... kiss..." I chuckled when she announced it shyly. "First... boyfriend." Pagkatapos niyang sabihin iyon, narealize ko rin na si Shanie rin ang una ko sa lahat.

My relationship with Shanie doesn't look like we're new to love kasi nung kami pa... komportable kami sa isa't isa. Minsan nahihiya pero di rin naman nagtatagal.

"Shanie... nahahalata mo ba?" Tanong ko sa kanya na ikinanoot naman ng noo nito.

"Ang ano?" Napatawa ako sa sagot nito. As expected, di niya talaga na halata. Kahit na anong effort pa ang ibigay ko para ipahalata ito sa kanya... di niya parin nahahalata. Iba talaga basta simpleng babae kalang. Iba talaga pag Shanie Mendez.

"Ang ano, Kurt? Ba't ka tumatawa?" Napailing ako ng ulo.

"Di mo talaga nahalata?"

"Ang ano nga sabi?" Halata sa tono nito ang panggigigil.

"Na mahal parin kita." O diba, ang binibini ay natulala sa aking sinabi. I chuckled at my thought.

Natulala nga ito at nakanganga pa. Ahahaha!

"Seriously, pinapahalata ko talaga iyan sa iyo Shanie, simula nung magkita tayo uli... ang mga salita ko, the way that I act and treat you... I'm making it obvious for you to know... that... I still love you, Shanie." Finally, I've said those words that my heart really wants her to know... from the day we met again. Kasi sa totoo lang, akala ko wala na akong chansa pa na makita siya muli... at maramdaman ang damdaming kay tagal ko nang inaasam-asam.

Sa loob ng pitong taon, I wanna forget about her dahil alam kong... naka move on na siya but my mind keeps on giving me the flashbacks of my happy moments with her. Pati itong utak ko na isang tingin lang sa isang babae, ipapakita agad ang imahe ni Shanie... at itong puso ko na siya lang ang kayang   mahalin at wala ng iba.

"K-kurt..." Sa mahinang boses niya itong sinambit. I smiled as widely as I can. Trying to hide to bitterness when I said...

"Pero may manliligaw kana. Clint, huh? May pumalit na pala sa pwesto ko diyan sa puso mo..." Yes... I wanna move on too... but why can't I? May manliligaw na siya, for sure ito na ang mahal niya. Hindi niya naman itong papayagan na ligawan siya kung... hindi niya ito mahal diba?

"Hindi... Kurt..."

"Okay lang... masakit pero okay lang ako. Nagseselos ako tuwing nariyan siya... kagaya nung kagabi... I was... so excited to be the one to bring you home... dahil na miss ko yung feeling na hanggang pag-uwi mo, ako ang iyong kasama kaso, iba na pala. Wag kang mag-alala... disappointed ako pero naiintindihan ko naman." Totoo. Lahat ng sinabi ko ay totoo. Basta masaya siya sa kanya, alam ko magiging okay lang ako.

"Kurt, sa totoo lang... hindi ko mahal si Clint..." Gulat sa sinabi nito... nagproseso muna ang utak ko bago ako maniwala.

"P-pero... ba't siya nanliligaw?"

Bumuntonghininga siya. "Hindi naman sa pumayag ako agad-agad pagkaconfess niya. Hindi ko rin naman siya pinayagan kasi... alam kong... masasaktan ko lang siya dahil umaasa akong magkikita tayo ulit." At hindi na ako mapakali nang napahikbi na ito. I wiped her tears and she giggled then let out a smile.

"Ang bait kasi ni Clint eh. I gave him a chance kasi akala ko... matututunan ko rin siyang mahalin pag mas nakilala ko pa siya ngunit, isa lang ang gustong mahalin ng puso ko eh... isa lang at ikaw 'yon." Gusto naring tumulo ng luha ko pero pilit ko itong pinipigilan pa dahil all these years... kahit anong pilit namin, ang puso namin ay patuloy parin na nagmamahalan. Kahit na gaano na kami ka layo sa isa't isa, ang isa't isa parin ang aming hinahanap.

Kahit na anong rason man ang nagpahiwalay samin, di namin kayang bumitaw... this is not love anymore, not just love but a true one.

"So... ibig sabihin, tayo na ulit?" I said that purposely to make her laugh and it worked.

"Agad agad? Hahaha... hmm... pag-iisipan ko muna." Natawa naman ako sa sagot nito.

I never knew that I still own the love that I owned seven years ago. Di ko iyon iniexpect kasi akala ko naka move on na siya... yun pala pareho lang kaming di kayang magmove on.

"Pero Kurt, sa totoo lang, galit ako sa iyo. You left the moment after we talked." Alam ko. Nasaktan rin ako nung umuwi na ako agad pero pag nagstay lang ako dun, it would be awkward for the both of us and on that night, I think that's a good reason dahil gusto ko rin namang magpakaisa at patahanin ang sarili ko.

I missed her immedietly after I left but I know I shouldn't for I expect that when we see each other again, maybe she'll be married or what pero nagagalit ako pag iniisip ko palang.

"I'm sorry. Iyon lang kasi ang alam kong paraan kasi pag magstay pako ako doon, magiging awkward naman. Nagpaalam naman ako sa iyo hindi ba?" I smirked.

Napapout ito at humalakhak ng mahina. This is nice... everything's turning alright. Ang sarap sa feeling na makasama siya ulit, maging masaya sa kanyang tabi at ang malaman na ang mahal niya ay ako parin.

"Galit rin ako sa Mommy mo pero kaunti lang kasi... siguro, may rason kung bakit niya ginawa iyon. Sinabi niya ba sa iyo?"

"Hmm ang sabi niya lang ay dahil mahirap ka kaya di tayo pwede." Bakit, may iba pa bang rason?

"Why not ask her to be sure? Tanungin mo ulit, malay mo may mas malalim pa palang rason kung bakit."

Napahinga ako nang malalim at tumango. Baka nga may iba pang rason si Mommy but that's not what I'm worried about, nag-aalala ako kasi hindi na kami nagkikita pa't baka galit pa siya.

"Sige... magtatanong ako mamaya pero, sagutin mo muna ang tanong ko."

She shooked her head in disbelief.

"Ano?"

"Tayo na ba ulit?" I know I sound cliché but I just wanna know.

"Hmm... wag na." Sabay napatawa ito pero ako, ayaw kong tumawa. "Ahahaha! Ligaw muna." Now, we both sound cliché. I laughed and nodded.

"Sige. Let's start anew." Tumango-tango siya at halata ang excitement sa ngiti niya.

"Sige ba! Iintroduce natin ang sarili natin. Start anew diba?" Ako naman ngayon ang napailing sa idea nito. Pero sumang-ayon nalang dahil masaya siya rito.

"Okay. My name is Shanie Rose Mendez. And you are?"

I smiled from ear to ear. "Kurt Sigmund Lacson, your lover." And we both chuckled at my last words.

🌌

A/N: Hi~~~~llo guys! Natagalan nanaman ako ng pagupdate pero sana... di kayo nagsawa sa story ko. Thank you sa pagbabasa at nakaabot kayo rito! Whoo👏👏! I hope you enjoyed this chap and again, if no one told you this, believe me, YOU'RE BEAUTIFUL! Lovelots! See you on the next chap💕