KaiSoo: Let Me In [Completed]

lii. a tearful goodbye

Jongin

"Taeoh, come here." Lumapit sya sa akin at inabutan ko sya ng chicken. Sarap na sarap sya. Manang-mana talaga sa akin. Iniwan ko sya sa sala para sagutin ang tawag sa landline. "Hello? Oh, Luhan?" Muntik ko ng mabitawan ang telepono dahil sa narinig ko, "Anong nangyari kay Kyungsoo?! Tell me that's not true! No! Saang ospital sila nakaconfine? SAAN?! Papunta na ako!" Tinawagan ko agad si Eomma para papuntahin sa condo dahil walang magbabantayan kay Taeoh. Nasa ER pareho si Kyungsoo at Tamara. Ibinilin ko si Taeoh sa katabing unit at tinext ang nanay ko na kunin nalang si Taeoh dun.

Hindi ako mapakali habang nasa byahe na. I'm worried for the two of them. Nabangga ng truck ang sinasakyan nilang taxi at hindi raw biro ang tinamo nila. Iniisip ko palang, nanginginig na ang buong kalamnan ko, e. Nadatnan ko sila Baekhyun sa labas ng ER, all in their worried faces. Lumapit sa akin si Chanyeol at tinapik lang ang balikat ko. I could hear Luhan and Baekhyun's hiccup. Si Taehyung naman ay nakatayo lang sa gilid ni Baekhyun. Napaupo ako at sinapo ng palad ang mukha ko. Hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala silang pareho.

"Makakaligtas din sila." sabi ni Taehyung, "All we could do now is pray. Huwag nga kayong umiiyak na parang wala na sila! Lumalaban pa silang dalawa dun sa loob! Let's all be positive." Napatingin kaming lahat sa kanya. Kilala namin sya as ALIEN. Laging out of this world ang tanong and here he goes, lecturing us about HOPES and positivity. "Hangga't may damo, may pag-asa pa. Hangga't hindi nabubuntis si Kyungsoo.. hindi sya-" Binatukan sya ni Baekhyun, "Arouchq naman, Eomma!!"

"Okay na sana yung dialogue mo kanina, dinagdagan mo pa ng kagaguhan. Akala ko nagbago ka na. Tingini. Ang epic mo talaga kahit kelan, Taehyung. Munggago! Ina mo ka!" Baekhyun pulled Taehyung's hair, "I criiii. Si Kyunggie. Dyosa ka! Hondi ka pa pwedeng mamatay! Walang iwanan 'di ba? Huehue. Mauuna muna si Taehyung!" Ipinadyak nya ang paa nya.

"Tingini mo, eomma! Bakit ka ganyan? Paki-explain, labyou!"

"Kyungsoo!" They all cried out.

Tumayo ako pero pinigilan ako ni Sehun, "Saan ka pupunta?" Hindi ko sya sinagot. Tinanggal ko ang kamay nya sa braso ko't dumiretso sa chapel. Dahil ang ingay nila, hindi ako makapag-isip ng tama. Hindi ko na alam. Ipinagdaop ko ang palad ko at tumungo. Sabi nila, humiling ka lang at tutuparin ni God. Kahit nga hindi mo raw sabihin, alam nya kung ano ang gusto mo.

God, not now. Buhayin mo sila. Alam kong marami akong pagkakamali. I have a lot of flaws, hurt a lot of people but please listen to this prayer. Don't take them -- not them. Tumulo ang luha ko habang nakaluhod pa rin ako. Minsan lang ako humiling. Minsan lang ako, tumawag sa kanya. Naririnig nya ba talaga? Nanatili lang ako sa chapel for who knows how long. Nag-angat lang ako ng tingin nang may tumapik sa balikat ko.

Si Jinsu.

"He'll be okay. You know him more than I do, Jongin. He's a fighter." sabi nya pero hindi ko sya sinagot. I only acted as if wala akong katabi. "I told him I like him but you know what he replied?" He paused for a few seconds, "Ikaw pa rin daw ang laman ng isip nya. He's still stuck in the maze you made for him. Hindi nya alam kung kelan sya makakaalis. He loves you so much."

Hindi ko na nacontrol ang pagbagsak ng luha sa mata ko. Kyungsoo, hindi ko alam ang gagawin ko kapag nawala sya sa akin. That will also be the death of ME. Not him. Not the two of them. Hear me out, please.

Pagbalik namin sa ER, nakita ko si Dad. I dunno what to think. Biglang nagblangko ang utak ko. Kinuwelyuhan ko sya. Galit ako. Galit na galit ako sa kanya. "Tell me, this is not your fault, Dad!" Pinigilan ako nila Sehun, "I never thought you'll be this cruel. From this day and forward, you are not my father! No, you never really were.