KaiSoo: Let Me In [Completed]

liii. two years passed

Two years passed.

Two years na ang nakalipas. That incident few years ago happened to us again. For our second chance, also ends like the first one. Does that mean we are not destined? Ako na ang pinakatanga for letting him go but who could blame me? No one. If you end up in my situation, you'll do the same thing not unless may kalyo ka sa mukha. Ako kasi wala. Nah. Not even blackheads. Hihi. Wala na akong balita for the past two years kay Jongin. Hindi ko alam kung ano ng nangyari kay Tamara. Nakakausap ko pa rin sila Baekhyun through video chat or Viber every once in a while but since kasi na magkaiba ang timezone sa Manila and California, mahirap magcatch up sa kanila pero sinusubukan ko pa rin naman. Sobra ko na silang namimiss. Kulang ang chat. :(

Napahawak ako sa phone ko.

"Baekhyun!" sigaw ko.

"Grabe, Kyunggie. Lalo ka atang pumuputi dyan ah? Haha. Nasan ka now? Kamusta? Kung tatanungin mo kami, DYOsa pa rin. Malandi pa rin. Usa pa rin si Luhan at alam mo na si Taehyung. Ipapalapa ko na ang isang yun sa lion, e. Nagkabalikan na nga pala sila ng love of his life nyang malaki ang ilong.. what's his name? Jungkook. Yeah! Pero may sumisira sa barko nila, isang unanong may ABS. Haba ng hair 'di ba?"

Natawa ako sa binalita nya, "Mabuti kung ganun. Tumino na ba?" Umiling si Luhan na sumingit sa may gilid habang kaakbay naman si Sehun. I snapped my forehead, "Asa pa ako! Hahaha." Nagulat ako nang biglang lumitaw si Taehyung with his so nakakaawa looks. Parang constipated.

"Kyungsoo hyung! Mabuti naman at naabutan kita. Lagi ka nalang kasi nilang kausap kapag tulog na ako. Naiistress na talaga ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko." Pinipilit na itinutulak ni Baekhyun ang mukha ni Taehyung palayo sa screen pero mapilit ito. Natawa ako sa kanila. "Eomma naman, sandali lang 'to promise oh! Baka maglaslas na talaga ako mamaya, hyung. Hindi ko na kasi alam kung paano ko ba..

.

.

.
...susundutin ang kulangot ko! SOS!"

Sabi na, e. Munggago pa rin. 69ebs.

"Kumuha ka ng long nose plies."

"Wala na bang ibang paraan?"

"Wala na. Yun ang magliligtas sayo."

Pinagtulakan ni Baekhyun si Taehyung. Nawala naman ang Hunhan, nagsolo na siguro. "Kyungsoo?" Napa-hum lang ako nang seryoso ang mukhang tinawag nya ako. "Ayaw mo ba talagang makibalita? Not even a single news about them?" 'Di ako makasagot. As much as I want to ask about Jongin, ayoko. Mas pinapahirapan ko lang ang sarili ko nun, "E, paano kung magkita kayo dyan? Anong gagawin mo?"

Bigla ko namang naalala ang sinabi ko kay Jongin nun. If we really are destined, may magnet na maglalapit sa amin. "Haven't really cross my mind. I'll tell you when it comes, Baekhyun. Ayokong," I paused, "Umaasa na naman ako sa wala." Anong gagawin ko? Tingini. Ano nga ba? Baka manlambot ang tuhod ko. Tbh, miss na miss ko na si Jongin. Itinuon ko na nga lang ang frustrations ko sa business na itinayo ko. Isang coffee shop. I named it after us.

Kyucolatte.

Napalingon ko sa orasan, "I'll go ahead. Talk to you guys soon." Pagkatapos nun, inend na nya ang chat. Natulog ako ng ilang oras at nagising ng maliwanag na. Maaga kasi akong nagbubukas ng cafe. Tinutulungan ko rin kasi ang staffs ko sa pagaayos ng shop. Marami na rin kaming customers. Onti-onti na ring nakikilala, e.

"Goodnoon, Si-" Napatigil ako sa sasabihin ko nang makilala ang taong yun. Si Jongin. Feeling ko, napako ang paa ko at nakaglue ang bibig ko. "W-What do you want, Sir?" I managed to ask but still stuttering. Hindi ako makatingin sa kanya. Sya pa rin kasi.