Luna

XXI

      Przechadzała się wąskimi alejkami, pogrążona we własnych myślach, więc nawet nie usłyszała, że ktoś stanął tuż za jej plecami.

      — Przykro mi, jeśli poczułaś się niezręcznie w towarzystwie pani Keyligh — łagodny głos króla sprawiłał, że nie panowała nad swoim sercem, które topiło się od jego troski i czułości.

      — Nic się nie stało — zapewniła, chociaż w głowie miała mętlik. — Wszyscy zostaliśmy wplątani w coś, co zdecydowanie nas przerasta.

      Zatrzymała się przy ukrytej za krzakiem róż ławce i przysiadła, zmęczona wydarzeniami, które zawładnęły jej życiem. Chciała się ukryć przed wszystkimi, a być może najbardziej przed Colinem, któremu z każdym dniem ufała coraz bardziej.

      — Nie wiem, dlaczego tak jest, ale mam przeczucie, że to nie pierwsze nasze spotkanie — spojrzała mu w oczy, od których szarości nie mógł się oderwać. — Wiem, że może nie powinnam ci tego mówić, ale gdy zostałam porwana przez Jaspera, przez cały czas miałam wrażenie, że ktoś nade mną czuwa.

      Deveth przyglądał się jej z miłością, którą dotychczas ukrywał głęboko pod płaszczykiem neutralnego zainteresowania króla. Nie chciał, żeby się wystraszyła i poczuła, że pragnie ją do czegoś zmusić. Nie był taki jak Withell i nie zamierzał odbierać jej wolnej woli. Chciał, żeby dziewczyna sama zdecydowała o swoich uczuciach i podjęła zgodną z nimi decyzję.

      — Wiem, że może nie powinienem ci tego mówić — powtórzył po niej, a ona uśmiechnęła się rozbawiona — ale znam cię o wiele dłużej, niż myślisz.

      Nie wydawała się rozgniewana, wręcz przeciwnie, poczuła się tak, jakby kamień spadł jej z serca.

      — Więc jednak sobie tego nie wymyśliłam — wyszeptała — to naprawdę byłeś ty.

      Colin przytaknął, przysiadając obok brunetki. W jej oczach dostrzegł łzy, ale wiedział, że to od zbyt wielu skumulowanych w niej emocji. Chciał, żeby wypłakała się w jego ramię, tak jak to bywało w romansach pochłanianych namiętnie przez jego matkę, ale czuł, że nie nadeszła jeszcze odpowiednia pora.

      — Byłem z tobą podczas przemiany, a także w lesie, kiedy Trein zostawił cię zupełnie samą, będąc pewnym, że ujawnisz swoje wrodzone zdolności — westchnął strapiony, dając się skusić i dotykając jej błyszczących w słońcu włosów.

      Trwało to zaledwie chwilę, ale oboje poczuli, że chcieliby, aby trwało znacznie dłużej.

      — Do dziś nie mam pojęcia, o co mu właściwie chodziło — poczucie niezręczności Amanda zakryła subtelnym uśmiechem. — Może ty wiesz, co miał w głowie?

      Zamyśliła się, jakby dopiero teraz zauważyła, że nie wszystkie elementy układanki do siebie pasują.

      — Zaraz, przecież Trein to brat Jaspera — przypomniała sobie. — Dlaczego więc Vanessa o nim nie wspomniała?

      Król popatrzył na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

      — Ta historia ma wiele odnóg, ale pani Keyligh powiedziała prawdę — zapewnił ją. — Nie znam dokładnie historii Treina, ale z tego co wiem, nie jest synem Gregorego Keyligh, czyli ojca Davida, Vanessy i Jaspera.

      — Och, więc z Withellem łączy go matka — zrozumiała. — To tłumaczyłoby jego zgorzkniałość i samolubne podejście do władzy. Był po prostu zazdrosny.

      Poprawiła włosy i wstała, chcąc zostawić tę rozmowę na później. Zależało jej, aby Dagmara była przy niej obecna. To ona powinna pierwsza usłyszeć nowości, którymi raczył ją zatroskany władca.