Twisted Fate (Twisted Series #1)

#7

"Hey, Are you okay?" winagayway pa niya ang kamay niya sa harap ko para makuha yung atensyon ko.

hindi parin na pr-process ng utak ko na muntik na kong matamaan ng bola. ay hindi, mali pala. hindi parin na pro-process ng utak ko na muntik lang ako matamaan ng bola.

binato ni Dice yung ball pabalik sa player at nag sorry naman sila kaya tumango nalang ako at ngumiti.

"t-thanks." patago kong kinurot ang sarili ko para makapag isip ng maayos. droplets of sweat rushed down Dice's face. halata sa pag hinga niya na tumakbo siya papunta rito.

kinuha ko yung handkerchief ko sa bag at pinunasan yung pawis na tumutulo sa mukha niya. biglang nag init ang mukha ko ng ma realize ko kung anong ginawa ko.

"s-sorry!" binawi ko agad yung kamay ko, wala naman expression si Dice nung pinunasan ko siya. tinaasan niya ko ng kilay nung nag sorry ako. kahapon mo pa pinapahiya sarili mo Elouise! nakakahiya ka talaga! nasanay kasi akong pinupunasan ng pawis si Art kasi dugyot yung lalaking iyon!

hindi ko siya kayang tignan sa mata dahil sa hiya kaya yumuko nalang ako. napansin kong namumula yung kamay na pinang harang niya ng bola. kumunot ang noo ko at kinuha yun.

"masakit?" i looked at him with concerned eyes. namumula talaga siya, pinagpag ko ng marahan para maalis yung mga duming galing sa bola.

Dice shook his head at binawi na ang kamay niya, umupo siya sa tabi ko at sumandal. umupo naman ulit ako sa tabi niya.

"Bakit ka nandito? tapos na ba yung meeting sa loob?" tanong ko at lumingon sa hall na nasa likod nung inuupuan naming bench. wala namang ibang tao na lumalabas, ibig sabihin hindi pa tapos.

hindi siya sumagot, nakatingin lang siya sa nga nag lalaro na para bang binabantayan niya ang mga to. "did you ditch them?" tanong ko ulit.

he didn't answer again. suminghal ako at sumandal nalang rin, i crossed my arms and watched the practice while frowning. hindi naman yung bibig niya yung sumalo nang bola bakit hindi siya makasagot.

"I got bored." mahinang sagot niya pagkalipas ng ilang minuto. ang tagal naman niyang sumagot! yun lang naman pala sasabihin niya. he got bored... teka--

"You can't just ditch that, it's your responsibility!" bahagya akong humarap sa kaniya pero nasa mga nag lalaro parin ang atensyon ng kausap ko. he just shrugged, as if it wasn't really important.

"what do you know about responsibilities?" he scoffed.

napatigil ako sa sinabi niya. what do i know? i know responsibilities better than my parents.

"what are you implying?" tinaasan ko siya ng kilay. saktong pumito ang coach ng football team kaya tumigil muna sila sa pag lalaro. finally, Dice shifted his gaze towards me.

"Are you still running away?" tanong niya. naintindihan ko agad kung ano yung tinutukoy niya. it was during our first meeting.

"I didn't." tipid na sagot ko, sumandal na ulit ako sa inuupuan namin. tumingala ako at tumingin sa mga dahon, naaalala ko nanaman yung mga nangyari kahapon. He didn't ask any follow up questions since he felt like it was something sensitive.

"When i decided to speak up, i know that nothing will change. pero ofcourse a part of me was still hoping that their 21 years of love for me is stronger." tumawa ko, hindi dahil nakakatawa ang kwinekwento ko pero dahil hindi ko alam kung bakit ko sinasabi sakaniya ito. nakatingin lang si Dice sa kawalan pero alam kong nakikinig siya sa mga sinasabi ko.