#59

29 4 0
                                    


"L-Louie.." My father's hands were shaking as he walked towards me, gently cuffing my cheek.

Nakatayo lang ang aking ina sa pinto, hindi alam kung ano ang gagawin—kung totoo ba ang nakikita.

"Hey, Dad." Simpleng pag bati ko. Hindi ko akalain na makikita kong muli ang pag iyak ng aking Daddy ngunit ayun siya, at ginawaran ako ng napa higpit na yakap habang lumuluha.

This is the warmth of my real father.

This is the warmth i've been missing for the past years.

"Is that really you... Elouise?" Itinakip ni mommy ang nga kamay niya sa kaniyang bibig habang umiiyak na nag lakad papalapit sa akin. I slowly nodded, hesitantly giving her a smile.

Nang makita ang tango ko ay tumakbo na rin siya papunta sa akin at niyakap na rin ako. My parents were crying on both of my shoulder, habang ako ay hindi ko inaasahang mananatiling kalmado.

"I'm sorry baby.. baby i'm sorry?" Humihikbing ani mommy. Damang dama ko ang sinseridad sa kaniyang boses.

ang sama ng loob na naipon sa loob ng siyam na taon ay tila humupa. As i stand here and hear the cries of my parents i start to think—maybe it's really time for forgiveness?


"What's done is done mom, don't apologize anymore." I softly spoke, kumalas sila sa yakap at pareho silang tumingin sa akin; kinakapa ang aking mga salita.

I wiped their tears with my two hands and gave them a reassuring smile. Looks like those 9 years are really full of drastic changes—not just to us, to Dice, but to everybody i knew in my life.

"Let's just look at where we are right now and move on." I smiled, Akala ko ay iyon na ang mag papatahan sa kanilang dalawa ngunit mas lalo pang umiyak si mommy. This time, si Daddy na ang umalo sa kaniya.

Nang makakalma ay nag harap harap kami sa Sala, naroon na silang lahat.

So this is what you call a complete family.

tho for me it's still incomplete.

"Where have you been for the past nine years.. Louie?" My mother asked, between her stiffled sobs. "I was with my brother, mom." My voice was hoarse, i didn't know if it was right to bring up ny brother but wether if it is or not; I'll still do it.

Natigilan silang dalawa at nag palitan ng tingin, "You stayed in Korea with Asher?" Si Daddy naman ngayon ang nag tanong. Tango lang ang isinagot ko.

"Is...I-is he with you..?" My mom asked. She was hesitant, her voice was shaking. It wasn't cold anymore, like how i remember it in the past. It was a voice where you'll really feel that she loves you as her daughter.

I am infront of a whole heartedly loving mother.

"Yes... Mom." Sagot ko, humigpit ang pagkakahawak ko sa mangkok. Kahit pa wala ang galit o inis sa boses niya ay hindi ko mapigilang mag alala. What will they do? paaalisin kaya nila ang kuya ko? hindi parin kaya nila tanggap si Asher?

Bigla ay nilamon ako ng pag iisip. paano kung hanggang ngayon hindi parin matanggap ni mommy si kuya dahil hindi siya nag mula kay Daddy? Anong gagawin ko? kakailanganin ko nanaman bang gumawa ng desisyon at pumili? I'm tired of having choices—i'm sick of having so many things to choose. I want to choose them both.

"Is..is he here right now?" Tumango ako, "He's in the car." I answered.

"C-can you.."

Twisted Fate (Twisted Series #1)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon