Twisted Fate (Twisted Series #1)

#54

"Where's my brother?!" Naibagsak ko na ang lahat ng gamit ko sa rooftop at dali daling hinubad ang sapatos ko. The servants frantically came to me and gave their respect pero nilagpasan ko lang sila.

"I-in his room SangMoo-Nim.."

"Did you call his doctor? How is he?!" Hindi ko na naantay ang sagot nila dahil tinakbo ko na pababa ang hagdan.

Ganoon nga siguro kapag natataranta, parang lantang gulay ang nga paa ko at pilit kong bininilisan ang pag baba, As if the stairs that night were a kilometer long. Hindi ko na inalala ang posibilidad na mahulog ako sa hagdan na iyon. kahit nga ata mahulog ako ay tutuloy parin ako sa pag mamadali, makita at malaman lang ang lagay ng kapatid ko. 

Tumakbo ako papunta sa dulong kwarto, ang kwarto ng kapatid ko. Kung ano ano ang pumapasok sa isip ko ng mga sandaling iyon, kung ano ano ang bumabagabag sa utak ko. Literal na hindi nakakatulong ang mga naiisip ko dahil mas lalo lang lumalala ang kaba ko.

pano kung may mangyaring masama sa kaniya?

ano ang gagawin ko?

I can't bear it anymore if i wouldn't be able to save my brother as well.

i already lost everything, he was all that i have left. he was there when everyhing was taken away from me, please don't take him away too.

Pabagsak kong binuksan iyon, humahangos akong lumapit sa kama niya kung saan siya nakahiga—Walang malay at may nakaturok na fluid.

Hindi ko na pinansin ang pagbati ng nga tao sa loob, ang tingin ko ay diretso lang sa aking kapatid. I sobbed as i hold his hand, pinagmasdan ko ang IV na naka administer sa kaniyang kamay.

Nabawasan ang kaba ko nang mag mulat siya ng mata. Agad kong pinunasan ang mga luha ko at umupo sa tabi niya.

"Asher, asher! Jo wasseo. I'm here... kuya." I weeped. "Are you okay? Okay ka na ba? May masakit ba sayo?" Sunod sunod na tanong ko. Pakiramdam ko tuloy ay nabunutan ako ng napakalaking tinik nang bigyan niya ko ng ngiti.

"Na, gwaenchana." Sabi niya at pinunasan ang aking luha, tumango tango ako at kinalma ang aking sarili. thank god. thank god you're okay. Thank god i wasn't too late.

Tinanggap ko ang iniabot na tissue ni Minji at pinunasan ang mga luha ko, nawala na ang panginginig ng kamay at tuhod ko. Seeing him smile calmed me down completely.

Tumayo ako at huminga ng malalim.

"Ano ba kasi ginagawa mo?!" Tila nagulat ang lahat dahil sa bigla kong pag tataas ng boses. Nawala ang ngiti sa labi ni Asher at napalitan iyon ng pag simangot.

"Nothing.." Tikom ang bibig niya. Pasiring kong tinignan ang sekretarya niya na biglang kinabahan.

"h-he drank coffee.. SangMoo-Nim.." My eyes widened and glared at my brother who was trying hard to avoid my gaze. What the hell!

"Coffee?!" Galit na pag uulit ko. Damn! I should've banned coffee in this house since a long time ago!

"Ya.. I tried making Cocoa on my own but i didn't know it was coffee." Ngumuso siya. Suminghal ako at naihilamos ang parehas na kamay sa aking mukha.

I frustratingly turned around while stomping my feet. Trying my best to repress from speaking angrily.

Nawala ang lahat ng galit sa mukha ko pag talikod ko. Para akong nahulog mula sa isandaang palapag. as if all my blood has been sucked out.