Κολλέγιο Brighton

Μια αποκάλυψη

Η ώρα είναι 7:00πμ. Ξύπνησα και την Sylthia για να πάμε να περπατήσουμε λίγο στο ηλιόλουστο προαύλιο λίγο πριν το πρωινό.
Kat: Sylthia; Ξύπνα. (είπα κουνώντας το πάπλωμα της).
Syl: Μμμ. Άσε με να κοιμηθώ τώρα που με έπιασε ύπνος.
Kat: Ούτε εσύ κοιμήθηκες το βράδυ; (της ψιθύρισα).
Syl: Όχι δεν μπόρεσα.
Lexi: Ρε κορίτσια μην μουρμουράτε. (είπα γυρίζοντας πλευρό).
Kat: Έλα σήκω να πάμε έξω.
Syl: Ωφ.

Kat: Σκεφτόμουν το χθεσινό βράδυ.
Syl: Και εγώ.
Kat: Τι ονόματα ήταν αυτά;
Syl: Εμένα πάλι κάτι μου περνάει από το μυαλό.
Kat: Τι;
Syl: Μήπως παλαιότερα ήταν εδώ νεκροταφείο; Μήπως είναι στοιχειωμένο το μέρος;
Kat: Ουφ! Ανατρίχιασα. Θες να πάμε να δούμε μήπως βρούμε κιαλες τέτοιες πέτρες;
Syl: Τι λες ρε; Πας καλά; Εγω δεν πατάω εκεί. Φοβάμαι.
Kat: Μήπως πρέπει να το πούμε στην διευθύντρια;
Syl: Δεν ξέρω. Ας συνεννοηθούμε πρώτα με τα αγόρια.
Kat: Ναι. Παρεμπιπτόντως χάρηκα που ήρθες τόσο κοντά με τον Mike. Μπράβο. Σε είχα για πιο ντροπαλή.
Syl: Βρε άντε από εκεί.
Kat: Ξεψάρωσες και εσύ.
Syl: Σκάσε! Στην ίδια ηλικία είμαστε.
Kat: χαχαχαχαχα.

Μετά από τις δύο βαρετές ώρες λογοτεχνία βγήκαμε έξω για γυμναστική. Φορέσαμε τα σορτσάκια μας και απλωθήκαμε όλες στο προαύλιο. Αρχίσαμε να κάνουμε τις ασκήσεις που μας έδειχνε ο γυμναστής και ξαφνικά μπαίνουν στο κολλέγιο τα αδέρφια Brighton. Με το που τους είδα έπεσα κάτω σαν αρτσούμπαλη.
Mr.Jones: Λοιπόν τώρα μπορείτε να πάρετε σχοινάκια και μπάλες.
Kat: Κύριε! (είπα τρέχοντας μπροστά του μαζί με την Sylthia).
Mr.Jones: Παρακαλώ.
Kat: Μπορούμε να πάμε τουαλέτα;
Mr.Jones: Και οι δύο μαζί;
Syl: Εε ναι. Χρειαζόμαστε η μια την βοήθεια της άλλης, καταλαβαίνετε (είπα χαμογελώντας αμήχανα).
Mr.Jones: Καλά πηγαίνετε.
Syl: Ευχαριστούμε! (είπαμε και αρχίσαμε να τρέχουμε).

Kat: Steve! Περιμένετε! (είπαμε τρέχοντας στον διάδρομο).
Ste: Τι κάνετε εδώ; Γιατί φύγατε από το μάθημα σας;
Kat: Όλο το βράδυ δεν κοιμηθήκαμε.
Syl: Ούτε στιγμή. Μας προβλημάτησαν οι πέτρες.
Mik: Ναι και εμάς αλλα δεν χρειάζεται να ανησυχούμε.
Syl: Μήπως πρέπει να μιλήσουμε στην κυρία Benneth;
Ste: Δεν ξέρω εγω. Αν θέλετε...βασικά μπορούμε να της το αναφέρουμε εμείς στο σπίτι.
Kat: Όχι. Θέλουμε και εμείς να είμαστε μπροστά.
Mik: Καλά τότε. Πάμε τώρα.
Kat: Φακ! Σταθείτε! (είπα αφού θυμήθηκα κάτι).
Ste: Τι έγινε;
Kat: Καλά τέσσερα μυαλά και δεν το σκέφτηκε κανείς; Θα μας ρωτήσει και οι τέσσερις μαζί τις βρήκατε αυτές τις πέτρες. Θα φανεί ότι είμασταν μαζί χθες το βράδυ.
Mik: Ωχ ναι! Αα καλά. Δεν πάμε καλά.
Kat: Πηγαίνετε μόνοι σας και μετά θα μας πείτε τι σας είπε. Οκ;
Ste: Εντάξει πηγαίνετε.

Steve and Mike:
Πήγαμε λοιπόν στο γραφείο της μητέρας μας.
Mik: Καλημέρα μητέρα.
Ste: Καλημέρα.
MrsBen: Καλημέρα τα αγόρια μου. Ξυπνήσατε;
Mik: Ναι. Θέλουμε να σου πούμε κάτι που είδαμε χθες το βράδυ. Εγω και ο Steve πήγαμε χθες πίσω από τον κήπο. Μέσα στα δέντρα.
Mrsben: Τι δουλειά είχατε εκεί τέτοια ώρα;
Ste: Επειδή έχει ησυχία πήγαμε να κάτσουμε λίγο.
MrsBen: Με κοροϊδεύετε; Τέτοια ώρα πήγατε εκεί πίσω οι δυο σας επειδή έχει ησυχία για να κάτσετε;
Ste: Ναι. Γιατί όχι;
Mrsben: Από εμένα δεν μπορείτε να κρυφτείτε. Πήγατε να συναντήσετε καμία μαθήτρια; Ποιά; Πείτε!
Mik: Ωφ! Σταμάτα. Δεν είναι αυτό το θέμα. Έπεσα πάνω σε μια πέτρα. Την σήκωσα και είδα ότι έγραφε ένα όνομα ενός ανθρώπου και δίπλα την ηλικία του. Σε εκείνο το μέρος υπήρχαν κιαλες τέτοιες πέτρες χαραγμένες με ένα ονοματεπώνυμο και την ηλικία από δίπλα. Μήπως ξες τι είναι αυτά;
Mrsben: Ουφ. Ναι ξέρω. (είπα καταλαβαίνοντας τι εννοεί). Πολύ παλιά όταν αυτό το κτήριο δεν ήταν κολλέγιο εκεί στο δάσος υπήρχε ένα νεκροταφείο. Και αυτές οι πέτρες δεν είναι ακριβώς πέτρες έτσι;
Ste: Όχι ακριβώς ναι.
MrsBen: Είναι σπασμένα μάλλον κομμάτια από τους τάφους. Ξέμειναν εκεί.
Mik: Δηλαδή εκεί πίσω στο χώμα είναι θαμμένα χιλιάδες κόκαλα;
Mrsben: Ναι.
Ste: Ωω θεέ μου.
Mrsben: Σιγά πως κάνετε έτσι; Δεν θα βγουν από μέσα οι άνθρωποι από  έναν αιώνα πριν για να σας φάνε. Άντε πηγαίνετε τώρα. Έχω δουλειά.

Βγήκαμε έξω και πήγαμε να βρούμε τα κορίτσια.
Syl: Mike! Εδώ! (είπα περιμένοντας τους στο παγκάκι με την Katelyn).
Kat: Πείτε μας γρήγορα τώρα που έχουμε διάλλειμα.
Ste: Πριν πολλά χρόνια εκεί πίσω ήταν νεκροταφείο.
Syl: Αχ! Το ήξερα.
Mik: Αυτά που βρήκαμε ειναι σπασμένα κομμάτια από τους τάφους που έμειναν εκεί. Όλο το μέρος εκεί είναι γεμάτο από κόκαλα.
Kat: Ουχ!
Ste: Εντάξει μην ανησυχείτε. Απλά αγνοείστε το γεγονός.
Kat: Λέτε εκεί κάτω να είναι θαμμένοι οι πρόγονοι σας;
Ste: Πολύ πιθανό.
Mik: Ωχ! Η μάνα μας. (είπα πιάνοντας τον καρπό του Steve).
Ste: Που;
Mik: Πάνω στα παράθυρο. Μας κοιτάει.
Kat: Σαν κοράκι.
Mik: Πάμε να χαιρετήσουμε και τις υπόλοιπες μαθήτριες μην ψιλιαστεί κάτι για εσάς τις δύο.

Syl: Ωφ δεν θα ξανά κοιμηθούμε πότε σε αυτό το κολλέγιο. Θα φοβόμαστε ακόμη και την σκιά μας ειδικά το βράδυ.
Kat: Χαλάρωσε. Θα είμαστε πάντα όλες μαζί. Ωχ! (είπα βλέποντας την διευθύντρια να μας κάνει νόημα να έρθουμε στο γραφείο της).
Syl: Που σου ρε γαμωτο. Τι θέλει τώρα;

Πήγαμε γρήγορα στο γραφείο της.
Kat: Καλημέρα σας. (είπα με ένα χαζό χαμόγελο).
Syl: Μας ζητήσατε;
MrsBen: Ναι. Καθίστε. Έχω μια υποψία ότι οι γιοι μου εσάς συναντάνε τα βράδια πίσω από τον κήπο.
Kat: Εμ όχι. Εμείς κάθε βράδυ είμαστε μέσα στο δωμάτιο μας.
Syl: Ναι κάνετε λάθος.
Mrsben: Κάνω λάθος; Καλά πηγαίνετε.

Γεια σαςςς! Είμαι πίσω με ένα καινούργιο κεφάλαιο. Απολαύστε❤ Αν σας αρέσει προς το παρόν η ιστορία μου θα ήμουν ευγνώμων αν την προτείνατε και σε άλλους γνωστούς σας να την διαβάσουν. Ψηφίστε 🌟 και εμείς θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο. Βyee!