El Musika

Chapter 3

Dumating ang gabi at narito na akong muli sa kuwartong na naka laan sa akin. Hawak ko ang cellphone ko at muling nag hanap ng signal.

"Wala parin?" Mukhang masasanay na akong ganito ah. Sanay pa naman ako na laging naka gadgets lalo na kapag ganitong walang ginagawa.

Nakahiga ako sa kama habang nakatingala sa ceiling ng kuwarto ko. Nakatulala lang ako habang naiisip ang mga naiwan sa dating lugar.

"Kamusta na kaya sila?" Hindi ko maiwasan malungkot sa tuwing naalala ko sila. Higit sa lahat ay Siya, ayoko nang isipin siya pero lagi siyang nakakaraan sa isip ko.

"Pst" agad akong nawala sa pag mo-moment ng marinig iyon.

Sumilip ako sa binta kung saan iyon nanggaling.

"Jusmiyo marimar!" Napingot ko ang tainga ni carlo. Na kasalukuyang naka dungaw sa bintana ko.

"Aww!!" pag iinda niya sa sakit.

"Bakit ka ba nadyan gabing gabi na oh!" hindi ko ine-expect na may taong makakapuslot malapit dito sa kuwarto ko.

"Pasensya na nakagawian ko kasi ang pag tambay rito sa puno niyo" nabigla naman ako sa narinig.

"Paano?nag paalam ka ba kila mama?" Baka mamaya ay may binabalak siyang masama. Mamaya pakitang tao lang ang isang ito.

"Ang sama mo naman, mabuti akong tao at isa pa nag paalam ako matagal na. Kay aling brena" oh that's my lola. So matagal na nga talaga sila kilala ng mga magulang ko.

"Gusto mo sumama?" Sabi niya nang hindi ako nakakibo at itinuro ang puno sa likod ng bintana ko.

It seems so interesting. Ngayon lang ako lalabas ng gabi rito, mula ng magpunta kami sa lugar na ito.

"Ahm.. Wait I go there" akma na sana akong pupunta sa labas ng kuwarto ko nang pinigilan niya ako.

"Saan ka pupunta?" Agad naman nangunot ang noo ko.

"Sa main door para maka punta diyan" nakita ko naman ang nag babadiyang ngiti sa kaniyang labi.

"Dito ka na dumaan mapapalayo ka pa" agad naman akong naguluhan. Is he expecting me na dadaan sa binatana?

"Sa bintana ako dadaan?no way!" Ang taas noon at baka mahulog pa ako.

"Oo 'lika na, aalalayan naman kita." Hindi ko alam kung tama ba na dumaan doon. Pero gusto kong subukan.

"Teka lang sabi! Huwag mo'ko masyadong hilahin pababa!" Hindi ko alam na ganoon na lang ako matatakot dahil sa pag tawid ko rito sa bintana.

"Nakakatawa ka naman" agad ko siyang tinarayan ng makababa na ako. Kanina pa niya ako pinag tatawanan.

"Hindi ka sanay sa mga akyatan? Katulad noon?" Tumango ako sa kaniya. Maybe he's laking province that's why it's normal na lang sa kaniya 'yon.

"Are you sure na hindi ka mahuhulog diyaan?"Nakita ko siyang umaakyat sa puno para umupo sa mga sanga.

"Hindi ako ganoon kahina para mahulog lang" he said it in a casual tone, but my mind keep going into something na may malalim na kahulugan iyon.

Hindi ko na lang siya pinansin at naupo sa malalaking ugat ng puno.

"Matagal ka na ba na nag lalagi rito?" Mukha kasing sanay na siya eh.

"Saan?sa puno niyo?" Tumango ako sa kaniya.

"Oo, noong una pinagalitan ako ng lola mo pero ng masanay siya sa akin ay pinayagan niya ako" pag kukwento niya.

"Buti ka pa, mukhang matagal ka ng kilala ng lola ko ah" hindi ko maiwasang malungkot.

"Oo naman. Bakit ikaw?hindi ba?" Rinig ko ang pag tataka sa kaniya.

"Yap, masiyado akong natuon noon sa lugar namin. Na may mga tao pa palang mas kailangan kong kilalanin kaysa sa iba" sandaling nag karoon ng katahimikan sa gitna namin.

"Grabe ang lalim naman no'n!" Natatawang aniya habang naramdaman ko naman ang pag baba niya sa puno.

"Sa tingin mo? Magagawa ko kayang makisalamuha rito sa lugar niyo?" Ang totoo hindi ko parin nalilimutan ang lugar ko noon.

"Oo naman mababait naman ang halos karamihan dito basta makita lang nila ang respeto mo" I smile at him at nasa tabi ko na siya.

I like my friends na naiwan ko roon, especially sa isang taong naiwan ko. Masiyado akong nasaktan sa mga naranasan ko ng mga araw na nandoon pa ako pero hindi ko akalain na mangungulila ako sa pakiramdam na iyon.

That feeling na even its hurt, my heart strengthen because I know that I'm near with him. Pero ngayon kahit na hindi na, masakit kasi hindi ko na siya nakikitang masaya kasama ang babaeng nais niya.
Tila mas dumoble ngayong hindi ko sila nakikita. Parang mas nais kong piliin ang sakit noon kaysa ngayon.

"Hoy bakit ka umiiyak?" Narinig ko ang pagtataka sa kaniya.

Agad kong nahawakan ang pisngi ko na nanlalagkit na. Goshh! Bakit ako na iyak?

"Hiwag ka ng malungkot diyan marami kang magiging kaibigan dito" I see how he made a smile to me.

"Thank you, oo nga pala gabi na ah bakit hindi ka pa na uwi sa inyo. Baka hanapin ka ng mama mo" I said it ng patuloy kong naramdaman ang pag lalim ng gabi.

"Malaki na'ko hindi na ako pag babawalan ng mama ko " natatawang aniya.

"I guess we're the same" tumango naman siya sa akin.

Tumingala ako sa kalangitan ng masilayan ko ang mga bituin. Dinama ko ang malakas na simoy ng hangin na siyang yumayakap sa akin.

Suddenly I see a falling star,hindi ako nakakibo at marahang ipinikit ang aking mga mata upang humiling.

"May wishing star oh" narinig ko ang tinig niya. Ngunit hindi ako nag atubiling lingunin siya dahil na kapikit parin ako.

Ang dami kong hiniling sa wishing star na iyon pero may isa akong pinakahihiling sa lahat.....

Pagka dilat ko ay nagulat ako ng makitang nakatingin si carlo sa akin. Agad ko naman siyang pinag taasan ng kilay.

"Hindi ko alam na naniniwala ka pala sa ganoon" natatawang aniya.

"Sus kala mo naman siya hindi pumikit" pang aasar ko.

"Hindi naman talaga" nagulat ako roon. Narinig ko pa siyang mag sabi kanina sa kung anong nakita,iyon pala hindi siya humiling.

"Anong hiniling mo?" Curious niyang tanong.

"Do I need to tell you?" Natatawa kong sagot pero bigla niya akong tinanguan habang natawa rin siya.

"Sa akin na lang iyon..." Ngumiti ako habang naalala ang hiling.

I don't know if I should believe in that falling star. Pero wala naman mawawala kung susubukan kong humiling.