El Musika

Chapter 29

Hindi ko alam kung saan patutungo itong pinag uusapan namin. Basta go with the flow lang talaga. Kunwari hindi kinakabahan sa harapan niya.

"Hay nako. Change the topic boy. So kamusta naman life mo bukod sa sagit na ’okay lang’?" Natawa na naman siya.

"Ang saya mo ’no? Tawa ng tawa eh"

Umayos siya ng pag kakaupo. "Sorry hindi ko mapigilan" he smile on me.

"Ayos naman. Let just say na there are things that we didn’t expect to come" napaiwas siya ng tingin.

"Yeah, sobrang dami" I’m agree with him. Feeling ko sobrang dami nga niyang pinagdaanan at nakarating siya dito.

Dumatung ang orders namin. Agad kong nilantakan ang ice coffee ko.

"Matagal ka na ba nandito sa San Carlos?"

"Medyo?hmm years na rin"
Nagulat ako. "Really?"naibaba ko sa table ang cup na hawak ko.

"oo bakit?"nangunot ang noo niya."matagal ka na ba nandito?"

"Oo. Years narin pero we didn't encountered?"

"Yeah. I never see you here"

Natawa ako ng kaunti. "Hindi ganoon kalaki ang San Carlos. Pero hindi man lang tayo nagkita noon"

"So gusto mo ko makita dati?" His voice are teasing me.

Humarap ako sa kaniya. Hinawakan ko ang tinidor ko. Dinuro ko sa harap niya."Hindi ka talaga titigil 'no?"

Napaatras siya kaagad. "Oh easy ka lang"hinawakan niya ang palapulsuhan ko at inilayo ang tinidor sa kaniya.

"Pero maiba tayo Engineer ka na ngayon?" Tinikman ko ang cake na nasa platito,sa harapan ko.

"Bakit ba gusto mo malaman?"

Humarap ako sa kaniya. Ini-inom narin niya ang kape niya. "You remember dati? You sqid that you want to be engineer. Yung time na nag-"

"Ah oo na alala ko na" pag putol niya sa sinabi ko.

I still remember the day that he said he want to be engineer, that's why ge refuse my confession on him. 'yon din yung araw na nakita ko siyang umiyak. Dahil kay Christine. OMG! kamusta na kayo 'yon?sila parin kaya?

Silence are between of us. Sinusulyapan ko lang siya. Nahihiya rin naman akong mag tanong ng napakarami. Baka magalit or mabigla siya sa'kin. Gusto ko na siya ang magkusang mag kwento ng buhay niya.

Bigla siyang humarap sa'kin,kaya napa ayos ako sa pagkakaupo.

Sumandal siya sa likod ng upuan niya. Inalis ang tingin sa akin. "Sorry"unang katagang lumabas sa bibig niya.

Natigilan akong muli. "Why you're apologizing me?"

"Sorry for not making my promises happened"

"Why?hindi ka naging engineer?"

He nodded on me. "Yeah"

I'm a little bit shock. He's so determined that day. I see him doing his best. Isa pa nabalitaan kong pumasa siya noong same school pa kami.

"There is something happened past years. Nabago ang buhay ko noong lumipat na kami rito. My parents told me that we die if hindi kami aalis ng maynila. Dahil sa sakit na kumalat doon"

"We're same. That's also what my dad told me. Kaya nag desisyon kami na pumunta rito. Grabe iyak ko noon"natawa ako ng mahina.

I still remember how I cried because I don't want to leave our place. Dahil narin kay Grey. Nakakatawang isipin na ayaw ko malayo sa kaniya noon. Kahit pa nasaktan ako.