Moje Życie Bez Niego

26. No cóż... gramy dalej.

Adrian

Ja chyba śnię... budzą mnie delikatne pocałunki na moim ciele. Do moich nozdrzy, dociera tak znajomy mi zapach mojego domu, pokoju i jej.

Zdejmuję opaskę z oczu i widzę najpiękniejszy uśmiech i roziskrzone oczy na świecie.

  - Przepraszam... nie chciałam Cię obudzić. Po prostu... niesamowicie się cieszę, że już jesteś z nami, w domu. - przykłada nos do mojego.
  - Ja też... - uśmiecham się. - Tylko przy tobie, jest moje miejsce na ziemi.
  - Kocham Cię. - szepcze i łączy delikatnie nasze usta.

Uwielbiam jej delikatność, dobroć, szacunek do mnie i miłość, ale teraz nie chcę, by była delikatna. Dlatego, nie patrząc na swój ból, dociskam ją do siebie i całuję tak, jak powinniśmy robić to zawsze. Uśmiecham się, słysząc jej mruczenie. Miękkość jej warg oraz ich smak, przypominają mi najsłodsze delicje.

Nagle drzwi się otwierają, a do pokoju wchodzi Wilk. Ewela odrywa się ode mnie i staje na równe nogi.

  - Wyjdź stąd... - warczy na niego. - ...zamknij drzwi, zapukaj i dopiero wchodź, jak usłyszysz słowo "proszę". - jest mocno wkurwiona, bo każde słowo, wydaje się mówić przez zaciśnięte zęby, pięści też bardzo mocno zaciska.

Sam jestem zły, że nam przerwał w taki sposób, ale nie reaguję by zobaczyć, co się tu dzieje.

  - On powinien odpoczywać, a nie... - przerywa mu, wybuchając.
  - Wypierdalaj stąd, Jeden! - patrzy na nią przez chwilę, po czym wychodzi.
  - Kocie... co się dzieje? Dlaczego jesteś tak wrogo do niego nastawiona.
  - Nie polubiliśmy się. - mówi, uspokajając oddech.

Coś mi tu nie gra.

Pomału wstaję do siadu, spuszczajac nogi z łóżka. Ewela od razu podchodzi do mnie z zatroskanym wzrokiem.

  - Kochanie, połóż się. Ten dupek, w jednym ma rację, powinieneś leżeć i odpoczywać. Przepraszam, że Cię obudziłam. - chwytam jej dłoń.
  - Powiesz mi, co się dzieje?
  - Powiedziałam już, że go nie lubię.
  - Zawsze wchodził Ci tak do pokoju? - pytam, choć zaczynam podejrzewać, co jest grane.
  - Nie, to dopiero... drugi raz.
  - Czyli wparował tutaj, kiedy mnie nie było? - zaczynam się wkurwiać. - Był jakiś powód, zagrożenie?
  - Nie... tylko sms od ciebie.
  - Porozmawiam z nim. - wstaję, a ona delikatnie kładzie ręce na mojej klatce piersiowej.
  - Daj spokój. Jak widzisz, świetnie sobie radzę. - próbuje mnie uspokoić.
  - Co jeszcze robił, że tak się denerwujesz?
  - Nie zadręczaj się tym. Nie powinieneś się teraz... - coś ukrywa przede mną.
  - Ewela, mów... - westchnęła ciężko.
  - Zrobił mi awanturę, że pojawiłeś się wtedy, w domu.
  - Co?
  - Zaczął krzyczeć na mnie, że zmusiłam Cię w smsie do spotkania, ryzykując nasze bezpieczeństwo, bo byłam tak... sfrustrowana. - no kurwa...
  - Tak Ci powiedział? - warczę.
  - Tak...
  - Coś jeszcze powiedział?
  - Nie... - widać, że chce jeszcze coś powiedzieć, ale się powstrzymuje. 
  - Kocie... czy on coś Ci zrobił? - opuściła głowę. Trafiłem... zabiję go. - Powiedz mi, co takiego, bo w tym momencie pójdę i zabiję go bez słuchania wyjaśnień. - spojrzała na mnie z politowaniem. - Ja nie żartuję, kocie. Wczoraj zabiłem jednego, więc kolejny trup, drugi dzień z rzędu, nie zrobi na mnie żadnego wrażenia.
  - Najpierw myślałam, że jestem jakąś paranoiczką, bo od dwóch tygodni, w każdej jego wypowiedzi, docierało do mnie... drugi dno.
  - Co masz na myśli?
  - Wydawało mi się... że mnie podrywał. - zabiję... - Nie wiedząc, czy mam rację otworzyłam karty i powiedziałam mu, że nie byłbyś zachwycony, gdybyś dowiedział się, że on się ze mną tak spoufala.
  - Co dalej? - wiem, że coś jest, ale ona nie chce mi o tym powiedzieć. - Mów, Ewela, bo moja cierpliwość się kończy i nawet w takim stanie, zabije go gołymi rękami.
  - Rzucił się na mnie w windzie. - mrugam kilka razy, przyswajając jej słowa.
  - Co zrobił?
  - Pocałował mnie, dociskając do ściany. Nie miałam jak się wyrwać, więc nadepnęłam mu z impetem na stopę szpilką i uderzyłam go z pięści w twarz, kiedy zaproponował mi... siebie, skoro tak tęsknię za Tobą i mam potrzeby. Przecież żyłam już w trójkącie. - zerwałem się, ale ona od razu się przy mnie znalazła i nie dała mi zrobić nawet kroku.
  - Kotku... puść mnie.
  - Nie. Połóż się. Ja naprawdę sobie z nim poradziłam. Od tygodnia się do mnie nie zbliża, nawet nie odzywamy się do siebie, jeśli nie jest to konieczne.
  - Kiedy to było?
  - W poniedziałek.
  - Zabije go. - trzymając się za ranę idę do salonu.
  - Adrian... proszę. Daj spokój. - chwyta mnie za rękę.
  - Jak mam dać sobie spokój, kiedy gościu dobierał się do mojej żony!? - wychodzę z pokoju i idę przez hol, który jest wprost na jadalnie.