Moje Życie Bez Niego

28. A co mam powiedzieć Adrianowi?

Ewelina

Nie wiem, jak długo tak leżałem i płakałam, ale muszę wstać i doprowadzić się do porządku. Muszę go znaleźć.

Jęczę czując, jak każda kość mi zdrętwiała, leżąc w tej pozycji. Głowa mnie boli od płaczu, ale to i tak nic, względem tego, co czuję w środku. Wyszłam z pokoju i udałam się do łazienki. Po zmyciu makijażu i przebraniu się w wygodniejsze rzeczy, poszłam na poszukiwanie ukochanego. Niestety zastałam tylko Jeden i Sześć.

  - Gdzie znajdę, Adriana?
  - Wyszedł gdzieś ponad godzinę temu.
  - Aha... - weszłam do kuchni i zaczęłam przygotowywać obiad.

Nie wiem, czy to ten ból głowy, czy para z gotujących się garnków, ale po jakimś czasie, zrobiło mi się bardzo gorąco i w ogólnie źle się czuję. W pewnym momencie, tak zakręciło mi się w głowie, że aż upuściłam przykrywkę, bo musiałam przytrzymać się blatu. Nagle czuję ręce na swoich biodrach.

  - Wszystko w porządku? - pyta Jeden.
  - Tak. Puść mnie. - warczę, ale mnie zignorował.
  - Ale na pewno? Nie za dobrze wyglądasz. - patrzy na mnie z troską w niebieskich oczach, przesuwając coraz bliżej siebie.
  - Powiedziałam, puść mn... - zawarczałam, ale nie skończyłam, bo nagle mnie puścił, ale tylko dlatego, że Adrian docisnął go do drzwi spiżarni.
  - Co ja Ci kurwa mówiłem, że masz się trzymać z dala od mojej żony. - warczy na niego.
  - Adrian... - szepczę, próbując się do niego zbliżyć.
  - Odwróć się i zobacz, jak ona wygląda. - zrobił to i gdy tylko nasz wzrok się skrzyżował, chwiejąc się zrobiłam dwa kroki do tyłu, zamiast do przodu. Jest źle.
  - Ewela? - pyta zatroskanym wzrokiem.
  - Ad... - wyciągam do niego rękę czując, że znów zaraz zemdleje. Od razu obaj rzucają mi się na ratunek.
  - Kotku... co się z Tobą dzieje? - pyta, ze słyszalnym w głosie strachem.
  - Przesuń się, Adrian. Zniosę, ją na kanapę.
  - Sam to zrobię. - warczy.
  - Uspokój się i pomyśl, o swojej ranie. - Dominik chce mnie wziąć na ręce, ale się odsuwam.
  - Zostaw mnie. Sama dojdę.
 
Powolutku krok po kroczku, opierając się o wyspę, wychodzę z kuchni. Trochę się chwieję, ale tuż za mną idzie Adrian, który co trochę chwyta mnie rękami w pasie. Kiedy usiadłam Jeden podał mi wodę z lodówki, którą chętnie przyjęłam.

  - Jak się czujesz?
  - Kręci mi się w głowie. - przymykam oczy i odchylam się do tyłu, żeby oprzeć się plecami o oparcie.
  - Powinnaś się położyć. Odpocząć. - mówi Dominik. - To był bardzo ciężki dzień dla Ciebie.
  - Pewnie masz racje, ale muszę skończyć...
  - Ja skończę. A teraz chodź. - powiedział Ad, wyciągając do mnie rękę. - Zaprowadzę Cię do sypialni.

Ujęłam jego dłoń i gdy tylko wstałam, objął mnie w pasie i przytulił mocno do swojego boku. Od razu poczułam się bezpiecznie o na swoim miejscu. Mimo tego, jaki był w stosunku do mnie w pokoju zabaw, kocham go, dlatego szłam z zamkniętymi oczami, upajając się jego zapachem, ciepłem, jego bliskością.
Ufam mu... zawsze mu ufałam. Nie wiem, czemu straciłam wtedy rozum.

Bez słowa zdjęłam z siebie bluzę i w samej bokserce i legginsach, położyłam się do łóżka, a on mnie przykrył.

  - Czegoś Ci potrzeba? - pyta.
  - Nie, dziękuję. - nachylił się nade mną i szepnął.
  - Przepraszam. - oparł czoło, o moją skroń. - Nie powinienem Cię zostawiać samej. Kocham Cię. - zaciskam oczy, by nie myśleć już o tym, co się dzisiaj wydarzyło. - W razie czego, wołaj. - ucałował moje czoło i wyszedł z pokoju.

Chciałam go zatrzymać, powiedzieć mu, że też go kocham, ale... czy by mi uwierzył po tym, co zrobiłam, jak się zachowałam?

Zawiodłam go...