Moje Życie Bez Niego

42. Od zawsze i na zawsze.

Przepraszam za tak długą nieobecność. Proszę, o przeczytanie notatki pod rozdziałem. Jest tam małe wyjaśnienie.
A teraz życzę miłego czytania i całego dzionka 😊😉

Ewelina

Z małego grilla, jaki planowaliśmy z Chojnarami i Jankiem, powstał zlot wszystkich naszych przyjaciół, ale ani mnie, ani Adrianowi to nie przeszkadzało. Kiedyś Adam zacząłby marudzić, ale też się cieszył, że przyjeżdżali wszyscy. Przyjechali także do nas Kuba z Julią i małym Erykiem. Młody Werner, jest oczkiem w głowie swoich rodziców, a sam Kuba na szczęście odzyskał sprawność. Może nie jest to ta sama forma co kiedyś, ale bez problemu bawi się z synkiem.

Oczywiście na grillu pojawił się także i Maks, ale tak jak już mamy w zwyczaju, witamy się rzucając sobie z daleka "cześć", zamienimy kilka słów i gdy w końcu znów się przyzwyczaję do jego obecności, mogę z nim porozmawiać na niezobowiązujące tematy. Nic na to nie poradzę, że ciężko jest zdobyć z powrotem moje zaufanie. Do tego dochodzi strach, że jak zbliżymy się do siebie, on może sobie coś ubzdurać i znowu zacząć mnie szantażować, że wszystko powie dzieciom, o mojej przeszłości. Wiedza, o trójkącie mogłaby zniszczyć ich wyobrażenie miłości mojej i Adama. Na pewno ciężko byłoby im zrozumieć, że mimo wszystko, to ich tata był dla mnie najważniejszy. Z resztą... jaki dałabym Liwce przykład?

Czy chciałabym, żeby moja siedemnastoletnia córka prowadziła takie życie, jak ja?

Oczywiście, że nie. Tak samo, jak moja mama nie chciałaby takiego życia dla mnie. Na szczęście, oprócz naszych przyjaciół, nikt się nigdy nie dowiedział, w jak niemoralnym związku byliśmy. I żeby nadal pozostało to naszą tajemnicą, wolę trzymać Maksa na dystans.

Mimo ciągłej rozmowy z dziewczynami zauważyłam, jakim wzrokiem córka mojej przyjaciółki obserwuje mojego pierworodnego, który gra z Leo, Sewerynem i Nikodemem w koszykówkę. Trzymając na kolanach małego Eryka, Aurelka co chwila spogląda na Aleksego. Ewidentnie... jest w nim zakochana.

Nie zamierzam mówić o tym Monice, która być może wie, że jej córka kocha się w moim synu. Zanim urodziły się bliźniaki żartowałyśmy, że kiedyś mogłybyśmy być teściowymi, ale nie chcąc robić dzieciom kaszki z mózgów, szybko przestałyśmy nazywać ich synową i zięciem. I teraz też nie będziemy popychać ich w swoim kierunku. Przynajmniej ja nie zmierzam. Na przykładzie mojej mamy wiem, że to może się skończyć tragicznie. Jeśli mają być w przyszłości razem, to będą. Ja nie będę się w to wtrącać.

Wstałam z miejsca, żeby iść skontrolować kieszonki z kurczaka w piekarniku, a przy okazji dorobię dla dzieci lemoniadę. Gdy odwróciłam się do wyspy, by ją przygotować, trochę się zdziwiłam widząc Maksa, jak stoi oparty biodrem o nią i z założonymi rękami, uważnie mnie obserwuje. Prawie nigdy nie zostajemy sami w swoim towarzystwie, nawet się jakoś specjalnie nie starając. Dlatego nie przejmując się nim, zaczęłam wyciskać sok z cytryn.

  - Potrzebujesz czegoś?
  - Nie. - odparł skupiając wzrok na moich dłoniach. - Chciałem tylko z tobą porozmawiać... sam na sam. - nie odpowiedziałam. Naprawdę mam gdzieś to, co ma mi do powiedzenia. - Patrząc na twoją reakcję, a raczej jej brak, to już powinno być odpowiedzią na moje jeszcze niezadane pytanie, ale mimo wszystko to zrobię. - cudem udało mi się nie przewrócić oczami. - Ewela... - westchnął. - ...minęły trzy lata odkąd... - przerywam mu.
  - Skończ, zanim zaczniesz. - warczę.
  - Wytłumacz mi tylko, dlaczego jesteś taka...
  - Jaka?
  - Niedostępna. - prychnęłam. - Jak tylko wróciłem, powiedziałem Ci, że chce naprawić kontakt miedzy nami, by było tak, jak dawniej. - pochyliłam się w jego stronę.
  - Powiedziałeś też, że chcesz zająć miejsce po Adrianie.
  - Owszem, ale to nie oznacza, że chcę Ci go zabić, wariatko. - ma ze mnie ubaw.
  - Po chuj Ci przyjaźń z taką wariatką? - uśmiechnął się słodko, czym zbił mnie trochę z pantałyku.