UMUTSUZ VAKA ღ uçmayı bilmeyen kelebek

37.Bölüm ║''Saklanılan gerçekler.''

Hoş geldiniz..

Keyifli okumalar diliyorum ♥

Bölümü beğenirseniz oy ve yorumlarınızı bırakarak destek çıkabilirsiniz. Harikasınıız ^^

••• 37. Bölüm ║ ''Saklanılan Gerçekler.'' •••

Bulut direkt kutuya doğru elini uzattı. Adam kutuyu teslim ederken, ''Bahsettiğin kişi sanırım şu an kutuyu teslim ettiğin kişi.'' dediğimde gözleri kaskıyla beraber bana döndü. Birkaç saniye öylece bekleyip ardından, ''Meva? Sen misin?'' dedi gülerek.

Yüzüne bomboş baktığımı fark etmiş olacak ki ellerini kaskına götürüp çıkardı. Korhan? Çiftlikte tanıştığım kişiydi.

Barkın'ın yüzü direkt olarak Korhan'a dönerken şaşkınlıkla ağzı aralandı. Gözleri bir müddet Korhan'ın süzdü. Sinirle konuşmaya başladı.

''Yok artık, gerçekten yok artık. Toplu birleştiniz, sabrımı mı sınıyorsunuz siz benim.''

Açelya ve Bulut anlamayan bakışlarıyla Barkın, Korhan ve beni izlerken, ben de onlardan farksız durumda değildim. Korhan ne kadar gülümseyen gözlerle Barkın'a baksa da durum Barkın'a göre hiç aynı değildi. Aralarının iyi olmadığının farkındaydım lâkin bu bakışlarının ondan kaynaklı olduğunu zannetmiyordum. 

Tekerlekli sandalyemi Korhan'a doğru itip biraz önünde durdum, konuşmaya başladım.

''Uzun süredir mi çalışıyorsun?''

Elleriyle ufak tefek varlığını sürdüren saçlarını arkaya doğru itip, ''Pek sayılmaz. Babam artık çok yorgun düştüğü için çalışmam gerektiğini hissettim. Bir yandan üniversite, diğer yandan da pizzacı da çalışıyorum. Beklerim hepinizi. Ufak biraz ama sıcak, samimi bir mekan. Seni özel olarak davet ediyorum Meva.'' deyip gülümsemesine devam etti. 

Barkın direkt ayaklanıp, ''Meva pizza sevmez.'' dediğinde ona döndüm, mırıldandım.

''Seviyord-''

''Hiç ama hiç sevmez hem de.''

Dönüp dik dik ona baktım. O da aynı şekilde baktı. Korhan'ın, ''Peki öyleyse. Yapacak bir şey yok.'' demesiyle ona dönmüştük. Kaskı kafasını tekrar yerleştirmişti. ''Bana müsaade.'' 

Çok erken gitse de işi olduğu için bir şey diyememiştim. Tam veda konuşması için konuşacakken Barkın'ın öne atlamasıyla sustum. İki elini Korhan'ın omzuna koydu ve ardından ekledi.

''Sen hiç merak etme. Ben inanılmaz derecede pizzakolik biriyim. Her gün sipariş vereceğim evime.'' deyip cebinden telefonunu çıkardı. Kaskın köşesinde yazan numarayı işaret edip, ''Bu iş yerinin numarası olmalı.'' dedi. Bir kaska bir telefonuna bakarak parmaklarını tuşlarda gezdirdi, numarayı kaydedip cebine attı.

Korhan gülümseyip, ''Elbette. İstediğin zaman arayabilirsin.'' deyip sonrasında telefonuna gelen bildirim sesiyle gitmesi gerektiğini söylemiş, hepimize el sallayıp gözden kaybolmuştu.

Korhan'ın gitmesiyle beraber Barkın'da kendini çimlere atmıştı. Gözleri kapalıydı. Derin derin nefesler alıp veriyordu. 

Bulut en sonunda sessizliği bozup, ''Bir şey anladıysam ne olayım ya.'' dediğinde Açelya'da onu anında onaylamıştı.