နန္းေတာ္သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ...
ေ႐ွာင္းဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားႀကီးက ႀကိဳဆိုေနၾကသည္။
" သားေတာ္ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရခဲ့ဘူးမလား "
" မရခဲ့ပါဘူး ခမည္းေတာ္ "
"ဒါဆို ခမည္းေတာ္အေဆာင္ကို လိုက္ခဲ့ၿပီး
အဲ့ေနရာရဲ႕ အေၾကာင္းကို တင္ျပပါအံုး "
ေ႐ွာင္းက်န္႔လည္း ခမည္းေတာ္ႏွင့္အတူ အေဆာင္ထဲသို႔
ေလ်ွာက္လာလိုက္သည္။
" သားေတာ္ ဝမ္တိုင္းျပည္ရဲ႕ နယ္စပ္ကအိမ္တစ္အိမ္မွာ
ဒါေလးေတြ႔ခဲ့ပါတယ္ "
လို႔ေျပာကာ သူ႔အက်ီၤထဲက သစ္သားျပားေလး ကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။
ေ႐ွာင္းဘုရင္လည္း ထိုသစ္သားျပားေလးမွာ
ပါတဲ့ စာေတြကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ
" နယ္ေျမေတြကို သိမ္းတာေတြ မလုပ္ပါေတာ့နဲ႔
ေ႐ွာင္းခ်န္ ၊ သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ေလးေတြကို စြန္႔ခြာၿပီး
တျခားတိုင္းျပည္ရဲ႕ လယ္ကြၽန္ျဖစ္ရမွာကို
ဘယ္သူက ျဖစ္ခ်င္မွာလဲ ၊ မိသားစုေတြနဲ႔ ကြဲကြာမွာကို
မေၾကာက္တဲ့သူ မရိွဘူး ေ႐ွာင္းခ်န္ ။
မင္းရဲ႕ သတင္းေတြ ၾကားလို႔ ငါဒီစာ ေရးလိုက္တာပါ ။
မင္းေရာ ကေလးေလးေတြရေနၿပီလား ။
ငါကေတာ့ သားေလးတစ္ေယာက္ ရေနၿပီ
ဒါေပမဲ့ ကံမေကာင္းပါဘူးကြာ သားေလးရဲ႕
အေမက သားေလး ငယ္ငယ္ေလးမွာပဲ
ဆံုးသြား႐ွာတယ္ ။ သားေလးနာမည္က
ဝမ္ရိေပၚတဲ့ နာမည္ေလးက ေကာင္းတယ္မလား...
#ဝမ္လီ႐ွင္း...
ေ႐ွာင္းဘုရင္လည္း စာဖတ္ၿပီး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ
နယ္ေျမသစ္ေတြ မသိမ္းေတာ့ဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္
" သားေတာ္ကို ဝမ္နင္ကို လႊတ္လိုက္
သားေတာ္လည္း အေဆာင္ျပန္လို႔ရၿပီ "
" ဟုတ္ "
ေ႐ွာင္းက်န္႔ ဝမ္နင္ကို ခမည္းေတာ္ဆီ လႊတ္လိုက္ၿပီး
သူလည္း အေဆာင္ဘက္ ျပန္သြားလိုက္သည္။
" ဝမ္နင္ "
" အမိန္႔ရိွပါ မင္းႀကီး "
" ဝမ္လီ႐ွင္းနဲ႔ ဝမ္ရိေပၚ အေၾကာင္းစံုစမ္းေပး "
ေ႐ွာင္းဘုရင္ ဝမ္နင္ကို အမိန္႔ေပးၿပီး
အတိတ္က အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားရင္း
စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။
