Delinquent High [EDITING]

|| SEVENTEEN ||

Riza's POV

"Ikaw ang Demon Princess?" napayuko na lang ako sa tanong ni Chris. "Yung matagal nang  nawawala na Demon Princess?" hindi ako nakapagsalita.

Natawa na lang siya at napaupo sa kama ko, hawak-hawak pa din niya yung mga clips galing sa diyaryo na ginupit ko noon at inipon.

Paanona?

Nag-usap usap kami sa labas, nandito ang buong pamilya—si Papa lang ang wala--at nagmemeeting kami ngayon dahil sa nangyari kanina.

Hindi ko na din naman maitatanggi na ako yun ehh, nakita na niya yung ebidensya.

"Kaya pala." Sabi niya. "Kaya palaparang may tinatago ka." Natawa siya. "And the reason why you weren't scared of us  was because you are much stronger than we are." tinitigan niya ako ngseryoso. "Kaya pala bigla na lang nawala ang Demon Princess, nandito pala siya."

Yumukoako.

"Sabihin mo nga." Lumapit siya sakin. "Nandun ka din bas a warehouse nung magkalaban kami ni Ivan?"

Tumango ulit ako.

"At ikaw din yung nakita ko bago ko mawalan ng malay?" tumango ulit ako, hindi na ako makapagsalita. Mas lalo siyang natawa, yung naiinis siya na natatawa. Yung parang ganun.

Mga ilang segundo lang, tumigil na siya at tumingin sakin ng seryoso."Bakit mo kami niloloko?"

Nagulat ako sa tanong niya na yun. Hindi ko alam ang isasagot ko.

Hindi naman sanilokoko kayo Chris.

Ayoko lang talagang malaman niyo.

"Leader! Gusto lang naman ni Riza na----" nun ko lang ulit narinig na tawagin ako ni Mino sa pangalan ko. Nag-aalala na siguro sila sakin.

"Mino! Tama na, iwan niyo muna kami. Ako na bahala dito." Nung una nagdadalawang isip pa sila kung aalis ba sila pero mas lalo akong nagalit kaya naman napilitan sila.

Naiwan kaming dalawa.

"Hindi ko kayo niloloko Chris."

Ngumisisiya. "Oh really." sabi niya, hindi nawawala yung pagkasarkastiko sa tono niya.

"Umalis ako sa lugar na yon dahil gusto kong magbago." Namuo ang luha sa mga mata ko. "Ayoko nang  maging katulad ng dati, ayoko nang maiwan, ayoko nang wala akong kaibigan, ayoko nang pinagtitinginan ako na para akong mamamatay tao, ayoko nang niloloko ako, ayoko nang maging katulad ng dati------"

"Tama na, I don't wanna hear anything from you right now." tumayo siya. "I didn't come hear to listen to your explanation." Kinuha niya sa bulsa niya yung wallet napamilyarsa akin at inabotitosaka siya umalis----at iniwan ako.

Napanganga na lang ako.

Hindi ko maintindihan ang ugali ng bwisit na yun! Bakitsiyaganun? Minsan mabait tapos bigla na lang gaganyan! Hindi man langakopatapusinmagpaliwanag.

"Chief! Ayos ka lang ba?" si Mino.

"Bakit ka umiiyak?" si Henry naman.

"Gusto moupakannanatin?" si Jason.

'Tong tatlong 'to talaga. "Hindi na, ako na bahala. Basta wag na wag niyo na  lang sabihin kay Papa yung nangyari ngayon kung hindi di lagot kayo sakin."

"Yes Ma'am/Sir."

"Mino?" tama ba yung narinig ko? "Sir?"

"Mino!" binatukan ni Henry si Mino, napatawa na lang ako. Tumawa na din sila.

Kailangan ko na sigurong mag-impake. Lilipatnanamanbaakong school?

"Ayoko na."

Hindi ako masyadong nakatulog nung gabing yun dahil hindi mawala sa isip ko si Christopher. Sasabihin niya kaya? Lalayuan kaya nila ko? Kakailanganinkonanaman bang umalis?