The Undestined Love

Chapter 22

"That's all for today. Class dismiss." My professor said.

Minadali ko namang ilagay lahat ng notebooks ko sa bag, Tumingin naman ako sa upuan ni kenzo. Nagcut siya sa last class namin kahit ai Raine ay nagtataka parin.

Nagdadalawang isip pa naman ako kung pupunta pa ba ako sa tagpuan na sinasabi niya dahil baka may emergency siya ngayon. Napailing naman ako at muli tinignan ang sulat na binigay niya kanina.

May tiwala ako sayo.

"Saan punta mo?" Raine asked. Isinabit niya sa likuran niya ang bag niya. "May meeting ako sa club eh, hindi kita masasabayan umuwi."

"Ah ganon ba? may pupuntahan rin naman ako. Ayos lang." I smiled and gave her a kiss on her cheek.

"Una na ako, bye!" Huling sabi niya at dali daling tumakbo.

Anong meron? I laughed.

Nilabas ko ang cellphone ko at inayos ang itsura ko. Sinuklay ko ang nakalugay kong buhok, hindi na ako naglagay ng kung ano ano sa labi ko dahil natural na mapula na iyon.

I took a few pictures before i left our room. I posted it on my ig, bibihira lamang akong magpost noon dahil nga sa sakit na nararamdaman ko. Isa pang dahilan ang pagiignore ko ng message from manila.

Noong mga oras na iyon ayokong magsabi ng nararamdaman sa iba dahil sigurado akong hindi ako tatahan kaiiyak buong magdamag.

Pero ngayon, may tao ng nagpapatahan sa tuwing umiiyak ako. May tao ng makikinig at umiintindi sa akin bukod kay lola at Trevor. I already have kenzo.

I wish I had met you before. At the time when i was in pain.

I sighed. I'm very lucky to have a friend like him, a friend. Just friends.

Sa sandaling iyon ay pumasok sa isipan ko si Matthias at Julian. Paano na sila? Bakit kasi ako pa?

I took a deep breath. I leaned my back on wall. Kailangan ko ng sabihin. sa kanila habang maaga pa, mas masasaktan sila kung papatagalin ko pa ito dahil alam ng puso't isip ko kung sino ang gusto ko.

"Hey, Naghintay ako sayo sa baba kaso ang tagal mo." Julian said, lumapit siya sa akin at kinuha ang bag ko. "Nakita kong lumabas na yung ibang students, Kaya pumunta na ako rito."

Inayos ko naman ang tayo ko at humarap sa kaniya. "What are you doing here?" Umiwas ako ng tingin.

"Ah?Sinabi ko sayo kanina na I'll pick you up, right?" Malambing niyang sabi. He looked at our classroom, "Is this your room? Ibang iba sa schools sa manila. I think you should move there." Maarte niyang sabi.

"What?" I rolled my eyes. "Yes, maybe hindi nga kagaya ng schools 'to sa manila but you have no right to compare it. Ano namang halaga ng magandang room kung hindi naman kayo ang naglilinis roon diba? Atleast here, " I stopped and looked at our room. "Estudyante mismo ang naglilinis hindi umaasa sa janitor.

"Hey! Seryoso mo naman." He laughed, pero agad siyang sumeryoso ng makita niyang galit ang mukha ko. "Okay, Sorry I didn't mean it."

"Wala akong magagawa, anak mayaman ka." I sarcastically said.

"Ganoon ka rin naman. Your Dad is a very successful business man, Kaya anak mayaman ka rin."

"Pero hindi ako pinalaking tulad mo." I tried to get my bag pero agad niyang inilayo iyon at seryosong tumingin sa akin.

"Let's go, Dinner na rin tayo may alam akong malapit na restaurant dito." He smiled and held my hand.

Inagaw ko naman agad yon sa kanya. "Sorry, may importante akong pupuntahan." I said, Buong lakas kong kinuha ang bag ko sa kanya at isinagbit iyon sa likod ko.