The Undestined Love

Chapter 44

After ten months

"Aishhhh! Wala na akong nagawang maayos na report!" Inis kong isinara ang laptop ko at sunod sunod na itinapon ang mga nakagusamot na papel sa small sa sahig.

Almost Three hours na akong naggagawa ng report pero lahat ng mga ito ay palpak, Noon naman ay hindi ako ganito. Sa katunayan ay ngayon lamang ako nagkaganito.

"Ma'am, Dala ko po ang din-" Rinig ko sabi ni Manang, Kumakatok pa ito.

I cut her off. "I'm full! Baba ako kapag nagugutom ako!" I shouted, Hindi ko na talaga maitago ang inis ko.

Mula ng umuwi ay ito lamang ang inatupag ko, Natitiyak kong malalagot ako kay Tito kapag wala akong naipakita sa kaniya bukas.

I looked at my phone, I'm waiting for his message and call. Damn I miss him, I really miss him.

Sa loob ng sampung buwan naming hindi pagkikita ay hindi naming nakalimutan ang isa't isa. Halos araw araw ay magkavideo call kami o kaya naman ay mag katawagan kami.

May isang beses pa nga magkatext kami habang nasa klase ako, Mabuti na lamang at mabait ang professor ko kaya hindi niya iyon sinabi kay Tito.

Last two months na lamang ay muli akong makakauwi sa Batanes dahil vacation na namin iyon.

I sighed, "Pero ngayon, Isang linggo na siyang walang paramdam."

Wala naman kaming pinag awayan. I tried to called him pero naka off ang cellphone nito. Nakadeactivate na rin lahag ng mga accounts nito. I don't know why.

Nakakalungkot lamang dahil birthday ko na nextweek tapos nagkaganon pa si Kenzo. Hmm siguro ay may plano itong supresahin ako.

Nabuhayan naman ako ng loob sa naiisip ko kaya agad muli akong nagsimula sa paggagawa ng irereport ko bukas sa klase.

After 5 minutes, Natapos na rin ako. O read it twice para makasure ako na walang mali sa ginawa ko. Bumaba naman agad ako para kumain ng dinner, It's already 10:00 pm.

"Xyrene." Biglang tawag sa akin ni Tito, kauuwi lamang nito paggkagaling sa trabaho. "Ngayon ka lang magdidinner?"

I nodedd, Kumuha ako ng noodles sa cabinet at niluto iyon. Ito lamang ang alam kong lutuin.

Kumuha naman siya ng tubig sa refrigerator at umupo sa tabi ko, Sa loob ng sampung buwan ay nagpakatatay sa akin si Tito. Sa lahat ng mga desisyon ko ay ginagabayan niya ako, Lahat ng mali kong ginagawang ay tinatama niya.

Ganoon rin naman si Tita, Siya ang umaattend sa lahat ng mga meeting na kailangan ng guardian. Siya ang bumibili at gumagastos ng mga damir at gamit ko rito.

I feel sorry for Trevor. Dapat siya ang naririto at hindi ako, Dapat siya ang inaalagaan nina Tito at hindi ako.

"Kamusta si Trevor, Tito?" I asked. Nagsimula nanaman akong kumain habang siya ay nagtitimpla ng kape.

"That guy..." Bahagya itong tumawa at uminom ng kape. "Nagkaroon naman ng pagtitino pero talagang nakakasawa siya palakihin."

Nagulat naman ako sa sinabi ni Tito. Kahit naman ganoon sin Trevor noon ay anak parin nila ito.

"Hindi ba siya titira dito?" Muli kong tanong.

"Matagal ko na siyang pinalayas dito sa bahay ko... That's why I throw him away in Batanes." Seryoso nitong tugon at lumingon sa akin. "How's you studies?"

"I'm doing good, Tito." Sagot ko naman.

"Good, Ikaw lamang ang pag-asa ng kompanya niyo." Tugon nito at tumayo. "Magpapahinga na ako. Take care of your studies." He said.